Úrval - 01.01.1979, Qupperneq 106

104
,,Ég átti leið hér um, og mér datt í
hug . . . ég þekki fólkið hans. Ég hef
vitað um Andy síðan hann fæddist. ’ ’
Konan sýndist í senn óþolinmóð og
vorkunnlát: ,,Ég vona að þér hafið
gert yður grein fyrir hvað þér eruð að
gera?”
Hann kinkaði kolli.
,,Ég vona það,” hélt hún áfram.
„Börnin hafa nóg að bera eins og það
er. Ég vil ekki að þér komið þar inn
óviðbúinn.” — Þarna hefði Leonard
getað snúið við og farið.
,,Mig langar að sjá hann.”
Hún opnaði dyr og Leonard fylgdi
henni, hikandi. Föl sólarbirtan lýsti
upp herbergið. Lítil andlit horfðu
upp til hans. I stríðinu hafði Leonard
séð hvers konar afskræmingu:
útlimalausa hermenn, augnalausa,
skaðbrennda. En hann hafði aldrei
séð neitt, sem jafnaðist á við það, sem
hann sá nú. Hann gekk hægt á eftir
konunni og reyndi að líta ekki í kring
um sig. Hún tók upp örlítinn,
vanskapaðan líkama, sem minnti á
barn.
,,Herra . . . hér . . .?”
,,Wiles. Leonard Wiles. ’ ’
,,Andy! Það er kominn gestur til
þín. Herra Wiles.”
Leonard svimaði. Honum leið illa,
en hann reyndi að kreista fram bros.
,,Sæll, snáði,” sagði hann. „Hvernig
líst þér á að fara í föt og koma út í bíl
til mín?”
HANN BAR FIMM ára drenginn
út að bílnum, þar sem Sheba sat með
ÚRVAL
hausinn út um gluggann og beið
þeirra.
,,Væ, maður, þetta er Alsatian, er
það ekki? Er hann ekki ægilega
grimmur — er hann ekki varð-
hundur?”
,,Hann er hún, og hún heitir
Sheba. Hún á að passa vörubílinn, en
hún myndi ekki gera flugu mein.
Svona, Sheba mín, þetta er Andy.”
Sheba heilsaði með því að þefa af
hreifa-fótum drengsins og sleikja þá.
,,Það kitlar ekkert. Hún bítur mig
ekki, erþað?”
Það tók Leonard ekki nema fáeinar
mínútur að hrista af sér viðbjóðinn og
meðaumkunina, sem greip hann
fyrst. Hann fann að drangurinn var
iíflegur, sjálfstæður og einkar vilja-
sterkur. Strákurinn spurði hatin
spjörunum úr og skynsamlega-------
um vinnu hans, heimili, konuna;
sníkti af honum sælgæti og þegar
Leonard kom með hann aftur á
spítalann, tilkynnti hann félögum
sínum með mikilli ákefð: ,,Frændi
fór með mig út og hann á stóran,
stóran vörubíl og stóran, stóran
Alsatian sem heitir Sheba, og hann
ætlar að koma aftur og fara með mig
út í vörubílnum sínum — er það
ekki, frændi?”
,,Ég kem aftur, Andy,” svaraði
Leonard. „Vertu núsæll.”
Leonard tók í hurðarhúninn, og
miskunnarlaus röddin dundi á
honum: „Lofaðu því, lofaðu því að
koma aftur!