Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 12

10
ÚRVAL
skrifaði ég siðar, þegar ég gladdist yfír
sigrinum, ,,fær nú að hafa eina
þriggja fatnaða tösku, eina tveggja
fatnaða tösku og vel stóra skjalatösku
með sér um borð,” Og vigtaðar
töskur geta vegið yfir þrjátíu kíló
hver.
Þegar Pevsner er ekki að blanda sér
í málefni flugfélaganna (hann er ný-
lega orðinn forseti nýs leiguflug-
félags, CARIBJET, sem hefur aðsetur
á Antigua í Karabíahafinu), á hann
til að snúa sér að járnbrautunum og
þar er aðaláhugamál hans Catskill
Mountain Branch á gamla járn-
brautarkerfinu í Pennsylvaniu. Hann
var átján ára þegar hann fór fyrst með
þessari lest. ,,Það var alveg stórkost-
legt,” segir hann. „Hluti landslags-
ins var eins og upp til sveita í Noregi
og hluti landslagsins var eins og í
Nýja-Englandi.” Þá — 1962 — gekk
lestin aðeins þrisvar í viku. Hann vissi
að vöruflutningalestir voru dæmdar;
væri ekki hægt að endurlífga brautina
fyrir skemmti- og skoðunarferðir?
Pevsner neitar því að hann eigi
heiðurinn af þeirri baráttu sem nú
stendur yfír til þess að bjarga braut-
inni. Staðbundin samtök hafa haldið
uppimerkinu. ,,Ég,” segir hann hóg-
vær, ,,var aðeins kveikjan að þessu.”
Baráttan heldur áfram svo
Kingston—Bloomville brautin á eftir
að ganga á nýjan leik.
,,Er nokkurt svar,” skrifar hann á
öðrum stað, „komið vegna hug-
mynda minna um Poughkeepsie-
brúna?” Poughkeepsiebrúin er risa-
stórt mannvirki (meira en einn og
hálfur kílómetri á lengd og aðeins tíu
metrum lægri en Golden Gate-brú-
in), en hugmyndir Pevsners um hana
eru iíka stórar. „Breiddin,” skrifar
hann, „er næg til þess að hægt er að
nota hana sem skemmtanasvæði eins
og gert er við Ponte Vecchio í Flórens.
Aðgangur að svæðinu yrði þannig:
Við vestri enda brúarinnar verði gerð
bílastæði og lítil biðstöð og farþegar
yrðu ferjaðir til og frá inngangi
svæðisins með brautarvagni sem
gengur í báðar áttir. Lyftur með gler-
veggjum flyttu gesti efst upp á brúna
frá eystri bakkanum og frá miðri
ánni, þar sem endurvakinn Hudson-
árbáturinn myndi leggjast ac einum
miðstólpanum.” Og svo framvegis.
„Meðal annarra orða,” skrifar
hann í einu bréfi, ,,virðist mótelþjón-
ustan hafa batnað síðan ég sendi
bréfíð mitt í miðjum nóvember við-
víkjandi þá venju þeirra að rukka
hvern gest um fjörutíu cent fyrir ótak-
mörkuð innanbæjarsímtöl frá mótel-
um þeirra.” Pevsner komst að þessu
þegar hann var á móteli í Norður-
Karólínu, sem rekið var af fyrirtæki
— sem við skulum kalla fyrirtæki X.
Daginn eftir sá hann fjörutíu cent á
reikningi sínum, sem hann kannaðist
alls ekki við. Fyrir hvað? Fyrir leyfí til
þess að hringja innanbæjarsímtöl,
svaraði afgreiðslumaðurinn.
En hvað ef ég hringdi ekki neitt?
Þá getur þú krafíst endurgreiðslu,
var svarið.
Pevsner krafðist þess að fá fjörutíu