Úrval - 01.12.1980, Blaðsíða 66

64
ÚRVAL
Ég stend í botni og með erflðis-
munum rétti ég kolkrabbann upp yfír
höfuð mér.
,,Sjáðu, Sergei, hvaða skepnu ég
hefí veitt!” Gildir fálmararnir lafa
niður um mig máttlausir. Sergei
grípur gildan staf og hleypur niður að
sjónum.
,,Bíddu, Sergei, vertu kyrr.”
Ég er að hugsa um dýrið. Sjálfur er
ég með þykka hanska, en Sergei er
berhentur, snerting hans myndi verka
á kolkrabbann eins og heitt járn . . .
Ég set Bjarnarhúninn niður í sjóinn
og beini honum í átt til sjávar. Hann
syndir hægt nálægt yfírborðinu. Við
fylgjum honum með augunum þar
til dýrið verður að dökkum díl, sem
hverfurí djúpið.
í gær, er ég var á sundi við höfða
alllangt í burtu, náði ég í lítinn kol-
krabba. Eins og venjulega, þegar ég
fínn nýja tegund, flutti ég hann til
þess svæðis, sem ég var að rannsaka, í
því skyni að sjá, hvernig honum
myndi farnast í sambýli við þá, sem
þar áttu fastan bústað. Ég valdi stað,
sem enginn hafði helgað sér, og setti
kolkrabbann í þægilega holu, að því
er mér virtist, undir stórum, skörð-
óttum kletti í þeirri von, að dýrið
myndi setjastþarað.
En í dag rakst ég á kolkrabbann
hinum megin við klettinn. Þar undir
er smáhellir, sem kolkrabbar eru
vanir að halda til í, en í miklum
stormi fylltist hann af möl. En nú sá
ég að hinn nýi skjólstæðingur minn
hafði sópað mölinni út, hreinsað
hellinn og lá þar. Talsvert af möl,
sem var á dreif í kringum munnann,
bar því vitni, hvað hann hafði haft
fyrir stafni.
Mér sýndist hinn nýhreinsaði hellir
ekkert betri heldur en holan, sem ég
hafði sett kolkrabbann í. Hvað var
það þá, sem hafði knúið dýrið til þess
að finna sér helli, sem var áður
byggður kolkröbbum, og ekki bara að
finna hann, heldur og að vinna alla
nóttina við að koma út úr honum
mölinni?
I nokkra daga hafði Ofurhugi verið
á ferli um svæði, er lá á milli tveggja
annarra kolkrabba, en þeir komu
aldrei út úr sínum þægilegu skjólum.
Eitt sinn, er Ofurhugi skreið fram hjá
öðrum þeirra, staðnæmdist hann við
innganginn og gægðist undir klett-
inn, eins og hann væri að skora á íbúa
staðarins í einvígi. En kolkrabbinn
vildi ekki taka áskoruninni.
Hvernig gæti ég komið af stað
einvígi milli þeirra til þess að sjá,
hvernig slíkt færi fram hjá kol-
kröbbum? Ég ætti kannski að kasta
fiski á milli þeirra, líkt og beini til
hunda? Ég setti þar stóran aborra.
Fálmararnir tóku að hreyfast.
Kolkrabbinn undir steininum hreyfði
sig fram á við og Ofurhugi þokaði sér
einnig í áttina. Ég óskaði þess, að þeir
tækju ákvörðun. En þeir námu aftur
staðar . . .
Eftir langa bið varð ég vitni að
átökum á milli þeirra. Þegar ég