Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 4

2
ÚRVAL
Jón gamli tók lífinu alltaf með ró
og var ekki uppnæmur fyrir smá-
munum. Einu sinni kom til hans
þekktur lögfræðingur úr Reykjavtk:
„Ég hef miklar fréttir að færa þér,
Jón minn,” sagði hann. „Jón gamli
föðurbróðir þinn, þessi sem flutti til
Ameríku, er dáinn. Þú ert einka-
erfmgi hans og hann lætur eftir sig
stóran búgarð í Texas með öllu, um
milljón dollara í reiðufé og verðbréf-
um og hund.”
Jón sat hljóður um stund og reri
fram t gráðið. Svo spurði hann, hægt
og seint:
,, Af hvaða kyni er þessi hundur? ’ ’
„Hvað áttu margar systur,
Didda?”
„Tvær.”
„Af hverju geturðu aldrei sagt
satt? Ég spurði bróður þinn í gær og
hann sagðist eiga þrjár! ’ ’
Maður við rakarann: „Ég vil að þú
klippir snöggt hægra megin, vinstra
megin má hárið vera eins og það er og
hylja eyrað. Rétt við hvirfílinn á að
vera nakinn blettur á stærð við fimm
króna pening. Efst á höfðinu á að
vera síður en þunnur lokkur þannig
að ég geti látið hann liggja niður yfir
nefíð og snerta á mér hökuna. ’ ’
„En herra minn, ég get ekki klippt
svona,” svaraði rakarinn.
„Því í ósköpunum ekki,” hrópaði
viðskiptavinurinn, „svona klipptirðu
migsíðast.” —L. B.
Maður nokkur stóð lengi á safni og
starði á styttu af herforingja nokkr-
um, svo sneri hann sér að umsjónar-
manni og spurði: „Er þetta ekki
óvenjuleg stelling fyrir herforingja? ’ ’
,JÚ,” svaraði starfsmaðurinn,
„þessum hluta styttunnar var lokið
þegar nefndin komst að þeirri niður-
stöðu að ekki væri til fyrir
hestinum.” —N.M.
Ungur maður, nýbúinn að fá stöðu í
banka, komst að því að einn starfs-
félagi hans dró sér stórar fjárfúlgur.
Ungi maðurinn fór rakleitt til banka-
stjóra og sagði: „Hann Stefán rænir
daglega þúsundum króna frá bank-
anum.”
,Já,” mælti bankastjórinn, „ég
veit það.”
„Veistu það, en af hverju er hann
ekki rekinn?”
„Rekinn? Við höfum ekki ráð á
því,” dæsti bankastjórinn. „Hann
leggur allt inn hérna.” —E.M.