Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 18

16
Ehrhardt hjá Columbia háskóla
fylgdust með tilraunum náttúrunnar
sjálfrar í þeim tilgangi að sjá hvort
hormónar hefðu sömu áhrif á mann-
skepnuna og hegðan hennar. Þar var
um að ræða börn sem höfðu fengið
óeðlilega mikið af androgen (karl-
hormónum) fyrir fæðingu vegna
mistaka náttúrunnar sjálfrar. Eitt af
því sem vísindamennirnir tóku eftir
var að stúlkubörn, sem fengið höfðu
of mikinn skammt af þessum
hormónum, hegðuðu sér greinilega
líkar drengjum. Þær léku sér sjaldan
að dúkkum og fóru seinna að vera
með strákum en aðrar súlkur.
Money-Ehrhardt-rannsóknin hefúr
verið ágætur umræðugrundvöllur
þegar rætt hefúr verið um áhrif
náttúru og náms á hegðun fólks.
Sumir vísindamenn halda því fram að
strákaleg hegðun hafi verið augljós
afleiðing hormóna-áhrifanna og
styðja þessa skoðun sína með því að
benda á ótalmargar dýratilraunir sem
sýnt hafa svipuð áhrif. Aðrir deila á
rannsóknina vegna þess að í
henni hafi ekki verið lögð áhersla á að
stúlkur sem fengið hafa þennan
umframskammt af hormónum líta
ekki út eins og eðlilegar stúlkur við
fæðingu. Þær þurfa oft að gangast
undir skurðaðgerðir til þess að gera á
þær kvenkynfæri. Þar af leiðandi
kann vel að vera að ekki sé komið
fram við þær eins og annars væri gert í
uppvextinum og hegðun þeirra gæti
allt eins eða öllu fremur stafað af
ÚRVAL
þessu óvenjulega umhverfi en ekki af
líffræðilegu ástæðunum.
Áhrif hormónanna
Vísindamaður sem hefur bæði
verið með og á móti hormóna-
kenningunum, June Reinisch við
Rutgersháskólann, fann nýlega
sannanir sem styðja hormóna-
kenninguna. Á fimm ára tímabili
fylgdist Reinisch með 25 drengjum og
stúlkum, börnum kvenna sem fengið
höfðu progestin (karlkynshormón)
sem gefið er til þess að koma í veg
fyrir fósturlát. Þegar vísindamaðurinn
bar þessi börn saman við systkini
þeirra, sem ekki höfðu orðið fyrir
áhrifum progestins, og gerði á þeim
sérstakt árásarpróf kom í ljós að
útkoma progestin-drengjanna úr
prófinu var tvisvar sinnum hærri en
eðlilegra bræðra þeirra. Tólf af 17
stúlkum voru sömuleiðis með hærri
útkomu úr prófinu heldur en systur
þeirra sem ekki höfðu orðið fyrir
áhrifum þessara hormóna.
Reinisch hefur þó alls ekki viljað
falla frá trú sinni á áhrif um-
hverfisins. Hún, eins og margir starfs-
bræður hennar, telur að hormónar
virki kynferðislega hvetjandi á
einstaklinga á þann veg að þeir hegði
sér frekar á einn hátt en annan. Það
hefur þó mikið að segja hvernig
einstaklingarnir eru aldir upp. Robert
Goy segir: „Helst lítur út fyrir að
hormónarnir auðveldi dýrum að fella
sig að einhverju sérstöku hlutverki
í lífinu. Þeir ætla ekki