Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 40

38
ÚRVAL
Á okkar tímum, tímum umróts og keppni, eru til
aðferðir til að gefa þessum ómetanlega eiginleika
tœkifæri til þroska
VÖXTUR ÁSTARINNAR
— Ardis Whitman —
AÐ var haustkvöld í
|| Nova Scotia. Fínn regn-
^ úðinn féll á skyggnið yfir
vlí veröndinni. Það var
vÍxvK'/K'Tdit nógu kalt til að réttlæta
að kveikt væri upp í kabyssunni.
Pabbi gekk að píanðinu og spilaði á
það lag með einum fingri. Mamma
brosti eins og hún skildi merkið. Hún
lagði frá sér saumadótið og settist við
hlið hans á bekkinn.
Þau sungu — hann hafði háa,
fallega tenórrödd og mamma kristalls-
tæran sópran. Bróðir minn, sem kom
inn í þessu, fór rakleitt að píanóinu
og söng með. Að lokum bættist mín
rödd í hópinn en ég var þó enginn
söngvari. Ég gat sungið altinn, tvær
laglínur eða svo. Pabbi klappaði mér.
, Já, víst geturðu þetta,” sagði hann.
'i'
„Þetta vargott.”
Ég hef oft minnst þess hve ég var
innilega hamingjusöm á þessu andar-
taki og viss um að ég væri elskuð. Það
tók mig margra ára erfiði að skilja að
kærleikur fjölskyldu okkar kom ekki
af sjálfu sér. Við urðum að læra um
kærleik hvert af öðru. Staðreyndin er
sú að ást kemur ekki bara — ekki
einu sinni milli fólks sem virðist
eðlilega ástfangið eins og foreldrar
mínir. Ég held að sérstakt andrúms-
loft sé til sem hentar ástinni best —
lífsstíll sem flýtir fyrir þroska þessa
óviðjafnanlega eiginleika.
í fyrsta lagi þarf ástin tíma. Fólk
verður ástfangið um stund en
þroskuð ást er eins og tré sem vex
hægt og hægt upp af fræi og fær lauf-
mikla, víðfeðma krónu.
— Stytt úr Woman’s Day —