Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 41

VÖXTUR ÁSTARINNAR
39
Fólk þarf tíma til að láta ástina
þroskast, til að átta sig á sérkennum
hvert annars og til að taka þátt í gleði
og sorgum hvert annars. Þess vegna er
það sorglegt þegar hjónaskilnaður
verður vegna augnabliksreiði; þegar
börn og foreldrar gefast upp hvert á
öðru; þegar vinskapur er úti við fyrsta
áfall; þá er fyrirgert hinni tímafreku
list — stöðugri ást.
Ástin þarfnast líka annars konar
tíma, ekki bara árvaxtar heldur sér-
stakra stunda út af fyrir sig.
I annríki okkar daga, þar sem flest
okkar eru bundin klukkunni, reynum
við að leysa í flýti allan okkar vanda,
líka þann sem á sér dýpri rætur og
þarfnast lengri tíma til að jafna sig.
Hjón eyða alltof sjaldan næðisstund í
að skilja hvort annað og sýna hvort
öðru hlýjar tilfínningar. Foreldrar
fínna sjaldan tíma til að tala við börn
sín með þvi skilningsríka hugarfari
sem er undirstaða kærleikans. Og
vinir ýta hvor öðrum frá sér með því
að segja: „Við verðum bráðum að
hittast almennilega. ’ ’
Flýtir okkar er skiljanlegur en
kostnaðarsamur. Ég þekkti eitt sinn
föður og son sem smám saman voru
orðnir svo fjarlægir hvor öðrum að
þeir fundu ekkert lengur til að segja
hvor við annan. Sonurinn, nýbúinn í
háskóla, hafði ráðgert að eyða
sumrinu í að ferðast um landið á
gömlum bíl án nokkurrar sérstakrar
áætlunar um hvert ferðinni væri
heitið eða hvar ætti að á. Dag einn,
um það leyti sem hann var að verða
ferðbúinn, kom hann auga á föður
sinn í mannþrönginni á götunni og
hnykkti við að sjá einmanaleikann
sem skein út úr þessu vel þekkta
andliti. Hann fór því til móts við
föður sinn og bauð honum upp á
bjór. Svo, án nokkurs fyrirvara, sagði
hann:
,,Komdu með mér í ferðina,
pabbi. Við skulum eyða sumrinu
saman.”
Þó það kæmi ekki vel við fjöl-
skylduna, sem heima var, fóru þeir
saman. Þeir tjölduðu saman, fóru í
gönguferðir, sátu við sjóinn,
könnuðu borgarstræti og sofandi
þorp. ,,Á þessum tveim mánuðum
lærði ég meira um son minn en ég
hafði áður gert á 21 ári,” sagði
faðirinn við mig. Það ætti að vera
rúm í lífi allra fyrir ást af þessu tagi —
kærleik sem er þess virði að honum sé
fórnað talsverðum tíma sem við
höldum að við megum ekki missa.
Ástin þarf líka á heiðarleik að
halda — ekki sífelldri gagnrýni sem
setur út á hvað eina heldur hrein-
skilni hjartans sem tekur til þess
ósviknasta í okkur, líka þess ófull-
komna.
Þegar við erum ekki nógu hugrökk
til að vera svona heiðarleg er það oft
vegna þess að okkur fínnst við ekki
verðskulda ástina. Við óttumst að
athugul augu ástvinar okkar verði
okkar innra sjálfi um megn. Þess
vegna leggjum við okkur í framkróka
að standa undir væntingum annarra.
En djúp ást getur ekki dafnað á