Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
þannig rótum. Hún kemur í hlut
þeirra sem þekkja sjálfa sig og eru
tilbúnir að hætta á að vera þeir sjálfir.
Þetta hugrekki veitir okkur göfgi,
náskylda ást — en það er hæfileikinn
til að taka aðra eins og þeir eru.
Foreldrar mínir voru ólíkir. Mamma
var fjörug, áköf og glæsileg. Pabbi var
mildur, agaður, forsjáll og ánægður
með lítið. Þessi munur var þeim
stundum til trafala en þau brúuðu
bilið með hlutum sem þau áttu sam-
eiginlega — svo sem tónlist,
garðyrkju, kirkjustarfi, bókum og
fjölskyldulífi.
Þegar við viðurkennum hve frá-
brugðinn ástvinur okkar er okkur
sjálfum finnum við að einmitt þessi
mismunur gefur mannlegri vináttu
dulúð og gleði. Það er heimskulegt að
búast við fullkomnun; hún er
ekki til. Lykillinn er að þekkja og
gleðjast yfír hversu ólík við erum.
Ástin þarfnast líka nokkurs sem
ekki er eins augljóst, en það er hæfni
til að veita frelsi. Það er eðlilegt
að krefjast alls af þeim sem við
unnum og að fínnast frelsi í hugsun
annarrar persónu ekki eiga rétt á sér
og orka eins og flóðgátt í stíflugarði.
En við verðum að læra að við eigum
ekki þann sem við elskum og ástin má
ekki vera svo eigingjörn að enginn
annar komist að í lífí okkar.
Á fyrstu hjúskaparárum mínum var
ég eins og margar aðrar ungar eigin-
konur. Ég vildi hafa manninn minn
út af fyrir mig. í fyrstu ferð okkar til
fjölskyldu hans komst ég að því að til
voru hlutir sem karlmenn gera saman
og aðrir sem ætlast er til að konur geri
saman. Tengdafaðir minn tók mitt
vanalega sæti, framsædð í bílnum, við
hlið mannsins míns, og þeir tveir fóru
oft út saman og skildu mig eftir hjá
konunum.
Ég kvartaði og gerði eiginmanninn
óánægðan. Hann var í klemmu milli
mín og fólksins sem hann unni. En
hin vitra tengdamóðir mín sagði:
,,Þið farið fljótt heim aftur. Ekki
skemma fyrir honum dagana hér. Að
vera með föður sínum er hluti af lífi
hans; að vera með þér er annar hluti.
Vertu ánægð með hvort tveggja.”
Að lokum: ástin þarf á orðum að
halda til að vera raunveruleg. Án orða
er ekki hægt að leysa deilur,
særindum verður ekki eytt, við
höfum ekki afl til að skiptast á þeim
upplýsingum sem máli skipta fyrir líf
okkar. ,,En, hvað á ég að segja?"
spurði fálátur kunningi minn mig í
kvörtunartón. ,,Hvað segirðu þegar
þér er kalt eða of heitt?” spurði ég
hann á móti. ,,Þú segir: Mér er kalt
eða mér er heitt. Þú hugsar þig ekki
lengi um áður en þú kemur orðum að
því. Sama ætti að gilda um ástina. Ef
þú ert staddur með einhverri sem þér
þykir vænt um og hugsar með sjálfum
þér: ,,mikið er ég glaður að eiga
hana,” skaltu líka segja: „mikið er ég
glaðurað eigaþig.”
Stundum er að sjálfsögðu ekki
svona auðvelt að koma boðskap til
skila, það er flóknara og erfíðara að
koma orðum að því, en við getum