Úrval - 01.01.1982, Síða 57

ÍDÖKKVA DJÚPSINS
metra dýpi, þar sem þrýstingurinn er
f)órum sinnum meiri heldur en á yfír-
borðinu, myndi þetta loft ekki endast
lengi. Hann gaf Calvin merki um að
vera kyrr og hélt einn í átt að tálmun-
unum við þrengslin. Don reyndi að
víkja sér undan steinastreyminu,
þarna sem hann sniglaðist áfram.
Hann sá að stór grjóthrúga hafði
steypst niður í opið svo það var nú
orðið enn þrengra en áður. Ljós hans
lýsti upp hvern grjótvegginn af
öðrum en sumir þeirra bifuðust
undan straumþunganum.
Don ýtti sér þétt að hellisgólfinu
og þrýsti sér niður í sprungurnar.
Þegar höfúð hans og herðar voru
komnar í gegnum opið beindi hann
ljósinu í allar áttir. Hann sá ekkert
nema enn fleiri grjóthrúgur. Hann
greip í stein, sem skagaði út, og gat
dregið sig nokkra sentimetra innar í
hellinn og reyndi að lýsa eins langt og
hann gat inn eftir með ljósinu.
Á sama andartaki og Don varð ljóst
að það væri of hættulegt að reyna að
komast innar fann hann að grjót-
skriða tók hann og bar hann enn
lengra inn í hellinn þar sem hann
festist undir grjótlagi. Hann varð
hálftrylltur af skelfingu og vissi ekki
hvað hann átti að gera. En svo færðist
yfirhann ró.
Hann hugleiddi hvernig komið
væri fyrir honum. Ljósið hafði skolast
í burtu frá honum. Hann hélt unv
öryggislínuna með hægri hendinni en
handleggurinn var skorðaður svo
hann gat ekki geflð Calvin merki.
55
Súrefnisgríman var á sínum stað svo
hann hafði að minnsta kosti loft til
þess að anda að sér — svo lengi sem
það entist. Hann gat hreyft hægri
handlegginn lítillega og nú fór hann
að færa hann fram og aftur. Don velti
því fyrir sér hvort Calvin vissi hve
hætt hann væri kominn.
CALVIN TURNER FYLGDIST
með ferðum Dons þar til allt í einu
varð niðdimmt. í fyrstu hélt hann að
ljós hans hefði bilað. Hann bar það
upp að grímunni, sá fíngerðar agnir í
vatninu og gerði sér ljóst að hvað svo
sem komið hefði fyrir hefði það gjör-
samlega stöðvað strauminn og fyllt
hellinn af forarleðju.
Calvin fann öryggislínuna í myrkr-
inu. Hann þreifaði eftir opinu án þess
að sjá nokkuð en fann ekkert nema
steina. Hann ákvað að bíða. Kannski
settist leðjan eða straumsins yrði
vart á ný og hann fleytti burtu þessari
dökku, ógegnsæju drullu.
DON ÁTTI STÖÐUGT erfiðara
með að anda að sér súrefninu og það
var merki þess að lítið var orðið eftir
af því. Hann hafði ekki minnstu hug-
mynd um hversu lengi hann hafði
verið lokaður inni í þessari svörtu
vatnsveröld en hann hafði reynt að
spara loftið með því að halda niðri í
sér andanum eins lengi og hann gat
milli þess sem hann dró að sér loftið
úr súrefniskútnum. Undir niðri
vonaðist hann enn til þess að hann
ætti eftir að bjargast á þann hátt sem