Úrval - 01.01.1982, Qupperneq 58

56
ÚRVAL
einungis var hægt að lesa um í sögu-
bókum. Skynsemin sagði honum þó
að hann hlyti að deyja hér, sem
sjöunda fórnarlamb Jacob’s Well.
Hann þurfti ekki að skammast sín
fyrir hvernig komið var fyrir honum.
Þegar öllu var á botninn hvolft vissi
hann að hann hafði farið eftir öllum
þeim reglum sem giltu um köfun. í
hans tilfelli yrði það hellirinn sjálfur
sem væri morðinginn fremur en hægt
yrði að segja að illa undirbúinn kafari
hefði farið sjálfum sér að voða í
hellinum.
Þar sem Don hafði verið einn
fremsti kennari í köfun í landinu um
árabil vissi hann fullkomlega hvernig
átti að treina sér lífíð niðri í vatninu.
En eins og nú var komið fyrir honum
vissi hann ekki hvernig hann átti að
fara að því að deyja í friði og ró, graf-
inn undir grjóthrúgu. Hann rifjaði
upp fyrir sér hryllingssögur um hella-
dauða — kafarar höfðu reynt að klóra
sig upp á yfírborðið í gegnum kletta
þar til fíngur þeirra voru ekki annað
en blóðugir stubbar eða þá þegar
félagar háðu hnífabardaga út af
síðasta súrefninu sem eftir var og gat
haldið í þeim lífinu. Don minntist
líka frásagna af köfurum sem höfðu
komist lífs af eftir að hafa verið búnir
að sætta sig við að deyja er þeir
höfðu villst af leið og snúið sér að leit
að eilífum felustað þar sem enginn
ætti eftir að rekast á þá og sjá frosinn
skelfíngarsvipinn á andvana ásjónum
þeirra.
Hvað sem öðru leið vildi Don ekki
láta ástvini sína halda að hann hefði
misst stjórn á sér. Ef hann héldi áfram
að reyna að anda að sér úr tómum
súrefnistanknum myndi hann tryll-
ast. Ef hann á hinn bóginn gleypti
vatn myndi það fljótlega valda dofa
vegna súrefnisskorts.
Allt of fljótt heyrði hann dumba
skellinn sem þýddi að tankurinn var
tómur. Hann andaði frá sér furðan-
lega rólegur. Þegar súrefnispípan féll
út úr munni hans fór hann að súpa
uppsprettuvatnið.
Honum fór fljótt að líða undarlega
vel. Áður en hann leyfði sér að falla í
þennan hamingjufaðm var hann
gripinn ósjálfráðri lífslöngun. Með
örvæntingarfullum kröftum kipptist
líkami hans til eins og í krampa þar
til — líkast því að kraftaverk hefði
gerst — hann fann hvernig hann rann
aftur á bak! Enn leyndist með honum
nægilega mikið lxf til þess að hann
gæti ýtt sér aftur út í gegnum þröngt
opið og snúið sér við — aðeins þó til
þess að rekast þar á klettavegg.
CALVIN TURNER HEYRÐI
hvernig kútur slóst utan í klett. Hann
beindi ljósinu út í myrkrið og sá
grímulaust andlit Dons fljóta
örskammt frá. Hann greip munn-
stykkið frá varakútnum, sem hann var
enn með, og stakk því milli vara
félaga síns.
Don sá ljósi bregða fyrir og fann
hvernig stykkinu var troðið upp í
hann. Ösjálfrátt andaði hann að sér