Úrval - 01.01.1982, Side 62

60
ÚRVAL

HÆGFARA ÞRÖUN
Með hlutleysi sjálfsþóttans horfð’ hún á allt
— hennar hár var sem sólgullin bára. —
En bros sitt lét engum hið fegursta falt
frá fimmtán til tuttugu ára.
Frá tuttugu og það upp í tuttugu og sex
á tískunni hafði hún gætur,
og brosmildi hennar og blíðlyndi vex,
hún brosti til hans, er var sætur.
Frá tuttugu og sex upp í þrjátíu og þrjú,
það þýðir að æskunni lýkur,
við brosmildi sína hún bætti því nú
að brosa til hans, sem var ríkur.
— En upp frá þeim tíma, ég hlerað það hef,
þó að hafí þeir valbrá og skalla
og blásnauðir séu með brennivínsnef,
hún brosir framan í alla.