Úrval - 01.01.1982, Side 65

63

BRENNIFÖRN
Á hverjum degi frá því hún vann klaustur-
eiðinn hafði hún gengið í svörtu með talna-
band sitt og hvítan höfuðdúk til og frá kirkju
alltaf á sömu stund, og konurnar við Hóla-
vallagötu settu eldhúsklukkur sínar eftir
henni hugsandi með vorkunnsemi: veslings
unga fallega systir, hví snart ástin þig aldrei
svo að þú brynnir? Þar til einn dag fyrir
skömmu, að hún skundaði þvert úr leið og
nam staðar í miðju Landakotstúni. Þetta
var í ljósaskiptunum og sást, að hún bar
fyrir sér iýðveldisfánann. Fyrr en varði var
hún búin að kveikja í klæðum sínum. Turn-
klukkan sló eitt högg, stóð svo kyrr eins og
stúlkan sem stóð í björtu báli og laust þanin
sjáöldur eiginkvennanna í næstu húsum
logandi spurn: hví snart ástin þig aldrei svo
að þú brynnir? Landið sviðnaði á litlum
bletti, en ekki til skaða, því undir var hol-
klaki. Brunaverðir borgarinnar óþjálfaðir að
slökkva í nunnunum vísuðu til liðsins á Vellinum,
en það var að tefla. Jafnvel öfgafull þorra-
veðráttan átti engan regndropa aflögu. Hún
var að safna í flóðið mikla sem hófst í Elliða-
ánum daginn eftir og öllum er enn í fersku
minni úr sjónvarpinu, þar sem við horfðum
á ofurhuga hætta lífi sínu við að bjarga hesti.