Úrval - 01.01.1982, Qupperneq 82

80
köfnuð — en lifandi, Gott sei Dank!
Að þessu sinni hafði óheillakrákan
bara verið að stríða.
En næst var það í fullri alvöru.
Fram að þessu höfðu þeir sem við kaf-
bátinn voru riðnir kramist til bana,
kafnað og drukknað. Næst sneri
ógæfan sér að sprengiefnum — með
frábærum árangri, frá hennar bæjar-
dyrum séð. U-65 hafði farið í við-
burðasnauða jómfrúsiglingu og var
nú kominn heim aftur og verið var að
skipa vopnum um borð. Allt í einu
sprakk sprengjuoddur. Hann olli
keðjusprengingum í vopnafarminum
og þegar ósköpunum linnti lágu
fímm menn í valnum á víð og dreif.
Margir voru slasaðir. Kafbáturinn
sjálfur var stórskemmdur og þarf varla
að leiða getum að því að þeir sem
settir voru til að gera hann haffæran á
ný báru á sér alla sína verndargripi
meðan verkið stóð. Líkin fimm voru
jarðsett í kirkjugarði Wilhelmshafen,
helstu flotastöðvar Þjóðverja. Meðal
þeirra sem þarna féllu var næstráð-
andi um borð, maður með sérkenni-
legt og eftirtektarvert andlitsfall.
Þegar U-65 var kominn í lag aftur
var hann búinn til brottfarar. Þetta
var um kvöld og kafbátsforinginn sat
ásamt liðsforingjum sínum í stjórn-
klefanum. Þeir voru að yflrfara
áætlun ferðarinnar sem fram undan
var meðan áhöfnin kom sér fyrir.
Skyndilega var dyrunum hrundið
upp og í þeim stóð einn sjóliðinn, ná-
fölur, móður og skjálfandi. Kafbáts-
ÚRVAL
foringinn leit snöggt upp, þungur
á brúnina.
,,Hvað á þetta að þýða, Schmidt?
Veistu ekki að þú mátt aldrei koma
óboðinn í stjórnklefann?”
„Fyrirgefið, Herr Oberleutenant,
en aðstoðarforinginn . . . ég . . . ég sá
hann!”
Kafbátsforinginn herpti varirnar
fyrirlitlega. ,,Það er ekki ótrúlegt,
Schmidt, þú sérð hann núna!” Og
mikið rétt, nýi aðstoðarforinginn sat
þarna við hlið kafbátsforingjans og
horfði undrandi á sjóliðann.
,,Nei, herra,” stamaði sjóliðinn.
,,Eg meina hinn — þann sem fórst í
sprengingunni . . .!”
Kafbátsforinginn barði í borðið.
,,Þú ert drukkinn, Schmidt — út
með þig! Þú ert ekki búinn að bíta úr
nálinni með þetta.”
En Schmidt gaf sig ekki. Hann
endurtók að hann hefði séð hinn
látna — séð hann koma skálmandi
um borð. Fleiri höfðu séð hann,
sjóliði að nafni Peterson. Þeir gátu
báðir lagt eið út á að þeir segðu satt,
og þeir voru báðir allsgáðir.
Kafbátsforinginn andvarpaði.
,Jæja, þá. Komdu með Peterson
og láttu hann segja sitt eigið ævin-
týri.”
,,Hann vill ekki koma, Herr
Oberleutenant. Hann er uppi á
þiljum, bak við byssuturninn. Hann
nötrareins og strá!”
,,Komið, herrar mínir, við skulum
rannsaka þetta sjálfír,” sagði foring-
inn og gekk á undan upp á þiljur. Og