Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 84

82
yfír yfirbygginguna. Þessa nótt hefðu
mennirnir kosið að vera fremur í
þröngum vistarverum sínum heldur
en úti við en sumum var gert að vera
uppi, svo sem eins og varðmanninum
stjórnborðsmegin sem stóð þar einn
og rýndi út í sortann. En allt í einu sá
hann sér til undrunar að hann var
ekki einn. Fyrir neðan hann, á mjóu
þilfarinu sem hallaðist sitt á hvað og
sífellt skolaði yfír, stóð sjóliðsforingi.
Varðmaðurinn gerði lúður úr
höndum sér og hrópaði til liðsforingj-
ans: ,,Ekki vera þarna, herra — yður
skolarfyrirborð!”
Liðsforinginn leit upp — og þetta
var andlit dauða liðsforingjans sem
birst hafði Petersen og Schmidt.
Varðmanninum var svo brugðið að
hann gat varla stamað sögu sinni upp
við skipstjórann þegar hann kom upp
á varðstaðinn — rétt í tæka tíð til að
sjá veruna. Þegar hann deplaði
augunum og ætlaði að gá betur var
veran horfín.
Við höfum engar heimildir um
hvað varð um liðhlaupann Peterson,
né heldur Schmidt — þá tvo sem fyrst
sáu svip framliðna liðsforingjans. En
kafbátsforingjanum varð hann
feigðarboði. Fáum vikum seinna fór
hann í land til að stytta sér stundir í
spilavítinu í Brugge þar sem kafbát-
urinn lá um þær mundir.
Þegar hann gekk upp götuna frá
höfninni heyrðist í loftvarnar-
merkjunum. Kafbátsforinginn vissi
að skylda hans var að sinna farkosti
sínum. Hann sneri því við — og varð
ÚRVAL
fyrir sprengjubroti sem sneiddi
höfuðið af búknum.
Þessi voveiflegi atburður varð til
þess að opinber rannsókn var gerð á
vandamálum kafbátsins. Sá sem
rannsóknina annaðist flutti þó ekki
áhöfnina í einu lagi yfír í annan kaf-
bát, eins og hún fór fram á, heldur
kom því svo fyrir að flestir voru
kallaðir, smám saman, til viðunan-
legri starfa hér og þar. Þýski sjóherinn
hafði ekki efni á að hafa nokkurn kaf-
bát skipaðan mönnum sem voru
dauðhræddir við fleytuna.
Meðan U-65 lá í höfninni í Brugge
datt einhverjum það snjallræði í hug
að fá prest um borð í bátinn og vígja
hann — það er að segja reka úr
honum illa anda í guðs nafni. Það var
ein ólánlegasta hugmyndin sem hægt
var að fá. Nýja áhöfnin hafði heyrt
orðróm frá fyrirrennurum sínum og
þessi athöfn staðfesti fyrir henni að
farkosturinn væri haldinn illum
öndum. Skelfing greip um sig.
Draugasögur fengu byr undir báða
vængi þangað til skipstjórinn lét boð
út ganga þess efnis að hver sá sem
þættist sjá svo mikið sem vísbendingu
um vofu skyldi hafa verra af.
Til er frásögn undirforingja sem var
um borð í U-65 nær allan tímann sem
kafbáturinn var til. Hann skráði
endurminningar sínar einarðlega og
dró ekkertundan.
,,U-65 var aldrei gæfufleyta,”
skrifaði hann. ,,En við, sem á honum
vorum, vorum alltaf lánsamir með
yfírmenn okkar. Það var bara eitthvað