Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 85

REIMLEIKARNIR í U-65
83
sem lá í loftinu og gerði manni sífellt
órótt. Kannski var það ímyndun
okkar af því við vissum hvað á undan
var gengið en ég er fyrir mitt leyti
sannfærður um að það var kolreimt í
þessum báti. Nótt eina í hafi sá ég
liðsforingja á þiljum. Hann var ekki
einn af okkur. Ég sá hann aðeins í
svip en annar úr áhöfninni, sem nær
var, sór að hann hefði þekkt aðstoðar-
foringjann okkar, sem þá var látinn,
ganga eftir þilfarinu. Aðstoðarforing-
inn hvarf alltaf inn í tundurskeyta-
rúmið fram á en kom aldrei út aftur.
Ýmsir sáu svipinn hvað eftir annað en
aðrir aldrei þótt þeim væri bent á
hann þar sem hann stóð rétt hjá
þeim.
Næststðasti foringinn okkar vildi
aldrei viðurkenna tilvist neins yfir-
náttúrlegs en einu sinni eða tvisvar sá
ég honum mjög brugðið er hann kom
upp á þiljur. Ég frétti síðan hjá
öðrum að einmitt á sama tíma hefði
draugurinn verið á ferli á framþiljum.
Þegar athygli foringjans var vakin á
því þóttist hann ekkert sjá og ávítaði
viðkomandi harðlega fyrir heimsku
og trúgirni. En síðar frétti ég eftir
þjóninum í spilastofu liðsforingjanna
að þar hefði kafbátsforinginn lýst þvf
yfir að það væru illir andar á ferli í
kafbátnum.”
Þessi sami sögumaður hélt áfram
og sagði frá því að í maí hefði U-65
verið á ferli fram og aftur eftir Ermar-
sundi og suður undir Spánarstrendur.
Þetta var hræðilegt úthald. Eftir tvo
daga í hafi varð ein skyttan, Eber-
hardt að nafni, óð, öskraði án afláts.
Það endaði með því að menn urðu að
beita Eberhardt ofbeldi, binda hann
og gefa honum morfín til að róa
hann. Þetta virtist hrífa og þegar
hann var orðinn rórri var hann
losaður og sendur upp við annan
mann til að fá sér frískt loft. Hann var
ekki fyrr kominn upp en berserks-
gangur rann á hann öðru sinni. Hann
sópaði frá sér manninum sem með
honum var og stökk útbyrðis. Hann
sökk eins og steinn og rak aldrei.
Fyrsti vélameistari hrasaði í óveðri
út af Ushan og fótbrotnaði. Síðar var
kafbáturinn að eltast við breskt flutn-
ingaskip sem var eitt á ferð og
kominn býsna nærri því þegar alda
skall yfir skytturnar og skolaði einni
þeirra, Richard Meyer, fyrir borð.
Hann sást aldrei framar, fremur en
aðrir.
Nú fóru stjórnendur kafbátsins að
forðast skip Breta og bandamanna,
sem annars hefðu verið þeim auðveld
bráð, því hver fleyta, hversu aum
sem hún var, gat verið vopn í
höndum örlaganna til að veita kaf-
bátnum lokahöggið — sem öll áhöfn-
in var sannfærð um að væri aðeins
tímaspursmál hvenær riði yfir.
„Mennirnir voru svo niðurbrotnir að
þeir ráfuðu um eins og svefngenglar,
sinntu störfum sínum eins og í leiðslu
og hrukku við við hvert minnsta
hljóð.” Og ekki hresstust þeir er þeir
nálguðust Doversund — þar sem þrír
kafbátar, U-55, U-33 og U-79, höfðu
rétt nýlega verið sprengdir í loft upp.