Úrval - 01.01.1982, Side 86

84
ÚRVAL
Beygurinn reyndist ekki ástæðu-
laus. Það var skotið á þá þegar þeir
komu úr kafinu, settar á þá djúp-
sprengjur þegar þeir köfuðu og báts-
maðurinn, Lohmann, hlaut meiðsli
sem hann lést af. Kafbáturinn var illa
farinn þegar hann lagði af stað heim
til Zeebrugge. Mönnunum var svo
sem enginn léttir að því. „Flestum
þótti okkur þetta aðeins gálga-
frestur.’’
Þegar hér var komið sögu fékk
sögumaður okkar, sér til mikils léttis,
ákaft giktarkast og var sendur á
spítala. Þangað fékk hann heimsókn
annars liðsforingja, Wernicke. U-65
átti að leggja úr höfn næsta kvöld
og Wernicke var sannfærður um að
það yrði síðasta ferð kafbátsins — og
hans sjálfs. Hann færði sjúklingnum
megnið af einkamunum sínum og
bað hann að afhenda frú Wernicke þá
þegar sú frétt bærist sem allir voru
sannfærðir um að kæmi fyrr en síðar.
Hún barst 31. júlí, þá var tilkynnt
að U-65 væri týndur. Hvarf hans var
jafndularfullt og flest annað sem fyrir
hann hafði komið.
10. júlí kom bandarískur kafbátur
út af Cape Clear, á vesturströnd
írlands, auga á kafbát. Númerið sást
gegnum sjónpípuna — U-65.
Skipanir um árás voru gefnarí flýti.
En rétt áður en tundurskeytin voru
send frá bandaríska kafbátnum gerð-
ist nokkuð sem varð til þess að þeim
var aldrei skotið. U-65 sprakk í tætlur
með miklum fyrirgangi.
Hvernig það atvikaðist fáum við
aldrei að vita. Kannski sprakk eitt
tundurskeyta U-65 sjálfs eða annar
kafbátur sendi honum kveðju án þess
að Bandaríkjamennirnir veittu
honum athygli. En það var ekkert
eftir til að gefa vísbendingu um hvað
gerst hefði.
Eftir stríðið rannsakaði sálfræðing-
ur, prófessor Hecht, söguna af U-65
sem sannarlega er ein sú einkennileg-
asta í allri sæferðasögunni. Hann gaf
söguna út í litlum bæklingi. Árið
1932 tók breski sagnfræðingurinn
Hector C. Bywater, sem sérhæfði sig í
sögu sjóhernaðarins, upp þráðinn
með eigin rannsókn þar sem hann fór
vandlega yfir öll sönnunargögn og
vitnisburði. Hvorugur þeirra komst
að neinni eindreginni niðurstöðu.
Sem vísindamaður forðaðist prófessor
Hecht að leita á náðir yfírnáttúrlegra
skýringa en hann gat heldur ekki
bent á neina ákveðna raunvísindalega
skýringu. Nú á rímum, þegar svo
langt er liðið frá því að atburðir þessir
gerðust, er jafnvel ennþá erfíðara að
gera það. Draugasögurnar eru sann-
færandi og vel vottfestar og enn eru
margir sem trúa því að margt óhreint
hafí verið á sveimi í U-65.
En margir þeirra sem sigldu á U-
65 vom vissir um að mannshugurinn
væri á bak við „slysin” um borð í U-
65. Vom þau verk breskra flugu-
manna? Það er ekki auðvelt að skýra
hvernig leyniþjónustumenn, breskir
eða annarra þjóða, hefðu átt að koma
mörgum þeirra í kring og önnur, svo
sem eins og þegar skyttan stökk fyrir