Úrval - 01.01.1982, Blaðsíða 89

DRAUGASKIP
87
eða pípufylli af tóbaki. Þessir land-
krabbar fengu aldrei nóg af hryllings-
sögum.
En jafnvel þótt litið sé fram hjá
hjátrú og ímyndun er til aragrúi
sagna um einkennilega fyrirburði á
hafi sem heilar skipshafnir hafa séð
samtímis og áhafnir ýmissa skipa á
ýmsum tímum. Framliðnir sjómenn
og skip þeirra virðast langlífari en
draugafyrirbæri á landi og vera í jafn-
fullu fjöri nú á dögum dísilskipanna
og þeir voru á dögum seglskipanna.
Þeirri tilgátu hefur verið varpað fram
að draugarí landi hafi fölnað með til-
komu skærra rafljósa og að viðkvæmir
svipir fái ekki þrifist í þeim. Á
dökkum haffletinum hljóta skilyrðin
að vera ólíkt hentugri.
Þetta kann að skýra ferðalag hins
frægasta af öllum draugaskipum,
Hollendingsins fljúgandi, sem virðist
engan enda ætla að taka. Cornelius
Vanderdecken hefur nú verið á floti í ríf-
lega þrjú hundruð ár, allt síðan þann
dag á sautjándu öld er hann vatt upp
segl og iagði af stað til Hollands frá
Batavíu. Vanderdecken skipstjóri
hafði orð fyrir að vera jafnmiskunnar-
laus við skipið sitt og hann var við
áhöfnina, að knýja það áfram
gegnum storm og stórsjó þegar mild-
ari skipstjóri hefði dregið úr ferð og
létt á seglum. Hann var einnig sagður
guðlaus og guðlastari. Á þessari
örlagaríku ferð lenti hann í öflugum
mótvindi þegar kom undir Góðrar-
vonarhöfða. Vanderdecken og áhöfn
hans barðist í níu vikur við að komast
áfram en án árangurs.
Það er sagt, og kannski skiljanlegt,
að eftir þessar níu árangurslausu vikur
hafi Vanderdecken brostið þolin-
mæði. Hann féll á kné á þilfarinu og
formælti guði. Hann sór þann hræði-
lega eið að hann skyldi komast fyrir
höfðann þótt ekki yrði fyrr en á
dómsdegi. Þessu fylgdu atburðir sem
síðan hafa orðið fleygir í sögunni:
Það var eins og ósýnilegt afl heyrði
til hans. Storminn herti til muna og
varð að fárviðri. En formælingar
Vanderdeckens bárust yfir vindgný-
inn, þar sem hann æddi um þilfarið,
og áhöfnin heyrði brot af söng sem
augljóslega var hreint guðlast. En allt
í einu risti logaskært ljós gegnum
sortann og varð að geislandi veru sem
sveif niður á stafninn á skipinu.
Áhöfnin, að Vanderdecken undan-
skildum, féll á kné og tók að biðjast
fyrir og töldu sumir að þessi vera væri
engill, aðrir heilagur andi. En
Vanderdecken lét ekki hagga sér,
skeytti ekki einu sinni um að taka
ofan, og þýðlegri kveðju þessa bjarta
gests svaraði hann með því að tvinna
saman blótsyrðum. Veran stóð graf-
kyrr. Þá gerði Vanderdecken nokkuð
sem lamaði áhöfnina af skelfingu:
hann dró upp byssu sína og skaut á
veruna um leið og hann skipaði
henni að hverfa frá borði undir eins.
Skotið hafði engin áhrif á veruna.
Þess í stað mælti hún:
,, Vanderdecken skipstjóri. Þú
hefur svarið þess eið að sigla til dóms-