Úrval - 01.10.1982, Qupperneq 52

50
hvað var að. Kettlingarnir tóku vel
við mjólkinni en þeir lögðu ekkert frá
sér. Magarnir voru þandir eins og
trornmuskinn. Kannski gæti ég ekki
bjargað þeim eftir allt. Ég tók einn
upp og nuddaði magann á honum
vorkunnsamlega. Þá kom það, á
höndina á mér. Ég reyndi á þeim
næsta með sama árangri. Frá þeirri
stundu þrifust þeir vel.
Nokkrum dögum síðar kom Mike
heim með þær fréttir að einkaritarann
hans langaði til að fá uppáhaldið mitt,
hana Ferskju. Kannski var það vegna
þess að hún átti að fara að ég fór að
taka hana sjaldnar upp og lét hana
bíða eftir að pelaröðin kæmi að
henni. Án þess að gera nokkuð velti
ég því fyrir mér hvort vöntun á sér-
stakri umönnun myndi hafa áhrif á
hana. Ef ég sýndi til dæmis
einhverjum kettlingi sérstaka hlýju,
myndi hann þá, er hann stækkaði,
verða öðruvísi en systkini hans? Ég á-
kvað að gera tilraun.
Ég valdi þann óásjálegasta, þann
sem Mike kallaði Leðurblökuna, af
því að svartur feldur hans var líflaus
og andlitið hversdagslegt. Fíann var
alltaf neðstur í kösinni og sá síðasti
sem tekinn var upp á máltíðum og sá
sem minnsta athyglina fékk. Ég skírði
hanín upp og kallaði hann Vin — ég
endlurtók nafnið þýðlega yfír honum
meðan ég hélt pelanum hans fyrir
hann. Ég gaf honum eins mikið og
hanin vildi, stakk honum svo undir
peysuna mína svo hann gæti sofið við
ÚRVAL
hjartslátt minn á meðan ég vann við
borðið.
Árangurinn lét ekki á sér standa.
Nýopnuð augu hans rannsökuðu
andlit mitt með áhuga. Hann var
fljótur að læra nafnið sitt og þegar ég
kallaði klifraði hann yfir fellingarnar í
teppinu eins hratt og hann gat á
óstöðugum fótunum. Þegar kettling-
arnir sváfu í einni bendu sætti hann
sig ekki lengur við að liggja neðstur
heldur brölti um þar til hann var ofan
á öllum. Var það vegna þess að Vinur
fann að hann var einhvers metinn að
hann fór að meta sjálfan sig?
Hann varð fyrstur kettlinganna að
finna út að hann gæti malað, sá fyrsti
til að þvo sér og sá fyrsti sem klifraði
upp úr körfunni. Þegar ég tók hann
upp til að gæla við hann klappaði
hann á kinnar mínar með litlu
loppunum.
Útlit hans breyttist líka. Feldur
hans varð sléttur og gljáandi. Þó að
hann yrði aldrei fallegur varð hann
svo hress og glaður, svo fullur
trúnaðartrausts og elsku að bara það
að sjá hann var ánægjulegt. Það var
bara eitt að, ég hafði veitt honum
svo mikla elsku að nú var mér farið
að þykja ákaflega vænt um hann.
Ég vonaði innst inni að Mike yrði
eins farið. Þegar hann samþykkti að
sú sérstaka athygli sem Vini hafði
verið sýnd hefði skilað framúrskar-
andi árangri takmarkaðist áhugi hans
aðeins við fræðilegt gildi hans. Því
miður var Vinur heldur ekki alltaf
háttvís. Ef Mike tók hann upp sneri