Úrval - 01.10.1982, Page 102

100
ÚRVAL
rcttlátasíi í heimi. ,,Veist þú hve
vænt mér þótti um þetta land?”
spurði ég horaðan, tiltölulega mein-
lausan pilt sem fylgdi mér eitt sinn á
klósettið eftir venjulega bið. ,,Eg var
hér með friðarsveitunum. Eg hef
varið miklum hluta ævi minnar í að
hugsa um íran. ’'
,,Huh, þú meinar strlðssveit-
unum,” svaraði hann. ,,Bandaríkin
hafa aldrei sent neinn hingað nema
til að hagrtýta íran og spilla fóikinu
sjálfum sér til framdráttar. Það mun
heimurinn komast að raun um þegar
við drögum keisarann fyrirrétt!”
Einn daginn tók ég eftir því að
verið var að fjarlægja Bandaríkja-
mennina, einn í einu að því er virtist,
úr þessum dimma klefa. ,,Hvað er á
seyði?” hvíslaði ég að þeim sem
næstur mér var. ,,Ég hugsa að það
eigi að yfirheyra okkur,” svaraði
hann.
Þegar röðin kom að mér var bundið
fyrir augun á mér og ég leiddur
þangað sem ég taldi vera geymslu-
herbergi í sama húsi. Einn þeirra sem
leiddi mig ýtti mér svo harkalega að
það mátti alveg teljast högg.
Þegar tekið var frá augunum á mér
rak sá sem ýtti mér framan í mig lista
af talnalásum nokkurra öryggishólfa
um leið og hann otaði skammbyssu
að kjálkanum á mér. ,,Hvar eru
þau?” spurði hann. ,,I hvaða bygg-
ingu?”Ég sagðist ekkert vita um
hólfin. Þeir sem hefðu vitað um þau
hefðu fkrið frá sendiráðinu tíu
dögum áður en það var tekið.
Hann greip í skyrtuna mína
framanverða og sneri upp á. ,,Þú
lýgur og ekkert nema lýgur. Það
verður verst fyrir þig sjálfan. ’'
Ég var heimskulega hrokafullur:
„Jafnvel þótt ég þekkti talnalásana
myndi ég ekki segja þér neitt,” sagði
ég hortugur.
Hinir verðirnir gripu fram í áður en
honum gafst tóm til að slá mig. En
hann hrinti mér út úr dyrunum. Ég
hafði ákafan hjartslátt en leið prýði-
lega. Þegar kom ofan í kjallarann til
hinna gaf ég öryggisforingjanum
okkar merki með þumalfíngrinum
upp. ,,Þeir höfðu ekkert upp úr
mér,” sagði ég á varamáli.
Eftir þrjá daga í gorkúlukránni var
farið með mig aftur í hús ambassa-
dorsins þar sem ég var bundinn við
útskorinn stól. Annað kvöldið okkar
þar, sjötta kvöldið frá töku sendi-
ráðsins, kom sænski ambassadorinn í
heimsókn og nokkrir úr sendiráðum
Frakklands, Alsír og Sýrlands. Sænski
ambassadorinn dró ekki dul á hve illt
honum þótti að horfa upp á okkur
svona.
Ég var fluttur aftur, að þessu sinni í
glæsilegt hús utan við lóð sendi-
ráðsins. Þar var ég yfirheyrður undir
niðurtalningu með byssuhlaup við
gagnaugað. Þeir vildu fá að vita hvar í
Teheran ég hefði búið. Það var líka
brot á friðhelgi minni sem erlends
sendiráðsstarfsmanns. Eg neitaði að
segja nokkuð þangað til niðurtaln-
ingin var komin niður í ,,tveir”. Þá