Úrval - 01.10.1982, Síða 109

ÖRLÁGASTLÍND
107
mig að gcra annað viðtal fyrir banda-
ríska áhorfendur. Síðan kom það
þriðja. Sjálfsánægja spyrlanna var
regian, fáir þeirra höfðu aflað sér
nokkurra upplýsinga um íran. Það
tók mig drjúgan tíma að gera mér
grein fyrir að það að líta vel út var það
sem þeir lögðu mesta áherslu á.
Auðvitað má ekki skera alla frétta-
mennina niður við sama trog en í
hverju myndveri var það ríkjandi
skoðun að ímyndin væri það sem úr-
slitum réði um vinsældirnar.
Vinsældirnar réðust af glæstu ytra
byrði — ekki fréttunum, ekki sann-
leikanum — útlitið er það sem gildir í
fjölmiðlabransanum.
Friðarferö
Louisa Kennedy, kona Moorhead
Kennedys, sem var einn gíslanna,
hringdi til mín í apríl og spurði hvort
ég væri til 1 að koma með nokkrum
eiginkonum og mæðrum gísla til
Evrópu í ferð sem kostuð yrði af sér-
stökum sjóði. Tilgangur ferðarinnar
var að leita stuðnings við gíslana með
því að persónugera ástandið í augum
Evrópubúa.
Þar sem ekkert hafði áunnist eftir
diplómatískum leiðum grunaði mig
að sífellt meiri áhugi væri á að beita
valdi og að hætta þúsundum manns-
lífa til að bjarga fimmtíu og tveimur
var að mínu viti ekki skynsamleg
lausn. Evrópumenn, sem stóðu utan
við þessa deilu, kynnu að geta beitt
óbeinum þrýstingi eða gerst
milligöngumenn.
Ég slóst í hópinn. Hinar voru
Jeanne Queen og Pearl Golacinski
sem báðar áttu syni í hópi gíslanna.
Við fórum með kvöldflugi frá
Washington og um morguninn
hittum við Valéry Giscard d’Estaing,
forseta Frakka, í París. Hann var
kurteis, hafði áhyggjur af ástandinu
og hafði kynnt sér það vel. Hann héit
okkur nærri klukkustund lengur en
áætlað hafði verið. Samt olli heim-
sóknin til hans okkur vonbrigðum.
Hann taldi ekki skynsamlega hug-
mynd að beita Iran efnahags-
þvingunum og það hvarflaði satt að
segja að mér hvort það ætti ekki
eitthvað skylt við viðskiptahagsmuni
Frakka í íran.
Næsta morgun fór Louisa
Kennedy til Englands, Jeanne Queen
til Rómar en Pearl Golacinski varð
kyrr I París. Ég fór til Bonn að hitta
þýska kanslarann. Af öllum valda-
mönnum, sem ég hef hitt, hefur
enginn geislað eins af valdi og
Helmut Schmidt. Hann var svo hlýr
að mér hvarf fljótt allur tauga-
óstyrkur. Þetta var eins og að ræða
sín hjartans mál við
uppáhaldsfrænda.
Hann lýsti í löngu máli þeim
vanda sem í því væri fólginn að gera
það upp við sig hvort beita ætti valdi
gegn þeim sem hefðu gísla undir
höndum — eins og hann hefði gert
1977 til að frelsa þotu frá Lufthansa
úr höndum flugræningja. Hann
sagðist hafa leitað ráða hjá fjöl-
skyldum farþeganna og áhafnarinnar.