Úrval - 01.10.1982, Síða 111

ÖRLA GA STUND
109
Carter forseti hafði heitið að beita
ekki hervaldi. Þrátt fyrir þær áhyggjur
sem komu mér til að taka þátt í þess-
ari Evrópuferð hafði ég aldrei
almennilega trúað því að hann myndi
reyna að beita þvílíku valdi. Nú hafði
hann gert það, og átta menn lágu
dauðir í íranskri auðn.
Ég hélt til Parísar þar sem Louisa,
Pearl og Jeanne biðu mín, allar jafn-
miður sín og ég. Snemma næsta
morgun fórum við með lest til
Luxemborgar, höfuðstöðva Efnahags-
bandalags Evrópu. Jeanne Queen til-
heyrir rússneskum órtódoxsöfnuði,
Pearl Glacinski er únttari, Louisa
Kennedy episcopalíi og ég kaþólsk.
En allar fórum við til messu sem
haldin var fyrir gíslana í hinni magn-
þrungnu, kaþólsku dómkirkju í
Luxemborg.
Móðir Barrys hafði látið kerti loga á
kertaaltarinu sínu allt síðan hann var
handtekinn. Móðir mín sótti messu
hvern morgun og amma fór með
bænir allan daginn. En ég hafði hætt
að sækja kirkju þegar ég gifti mig og
fannst ég ekki geta farið að byrja á því
upp á nýtt þegar Barry var í háska
staddur. Ég hafði engan rétt til að
biðja um neitt mér til handa eftir að
hafa vanrækt trú mína meðan allt lék
í lyndi.
Nú var ég umlukt því besta sem
kirkjan á, hlýhug og huggun. Messan
varð mér lífsviðburður og ég fann mig
knúna til að ganga til altaris í fyrsta
sinn í mörg ár. Margir í söfnuðinum
kepptust um að taka í hendur okkar
með tárin í augunum. Mér flaug í
hug hvort alltaf myndi þurfa átaka-
tíma til að vekja trúarþörfina í mér.
Þessi messa kom okkur til að finnast
við vera í sannkailaðri friðarferð —
sem ekki takmarkaðist aðeins við íran
heldur tengdist einhverju mikiu eldra
og víðtækara.
Þungbærar fréttir
Barry:
Við herbergisféiagarnir álitum það
hafa verið að morgni 25. apríl að
vörður kom þjótandi inn í herbergið
og gelti: „Pakkið saman!” Þetta var
upphafið að brottflutningnum frá
Teheran, æðisgengnari ringulreið en
nokkur sem á undan hafði farið.
Það var sífellt verið að flytja okkur í
heilan mánuð. Fyrst til Qum, þar
sem við vorum hafðir 1 litlu herbergi
sem við kölluðum hvítu holuna. Síðar
vorum við fluttir suður á bóginn I
það sem við kölluðum brúnu holuna,
síðan aftur til Qum og bleiku hallar-
innar. Þar bættust í hópinn Thomas
Schaefer, fulltrúi úr flughernum, sjó-
liðsforingi að nafni Bob Engleman og
Steve Lauterbach.
Síðar var farið með okkur þessa
fjóra til Teheran. Það var aðfaranótt
16. júní. Ekki var þó haldið til sendi-
ráðsins heldur í gríðarstórt fangelsi,
gert tii að standast ströngustu
öryggiskröfur. Þegar tekið var frá
augunum á mér klukkan þrjú um
nóttina var ég í klefa með þremur
gluggum með rammgerðum rimlum
fyrir; glerið brotið úr hverjum einasta