Úrval - 01.10.1982, Síða 116

114
115
daga á forsetastóli. Við fórum að
,,telja niður”.
Um morguninn 19. janúar voru
verðirnir á þönum um gangana eins
og verið væri að undirbúa nýja
flutninga. Upp úr hádegi fóru þeir að
sækja okkur, einn í einu. Þrátt fyrir
hve vongóðir við vorum nú leiddi
þessi ,,úrvals-aðferð” til kvíða. Bruce
German, sá sem fyrstur var sóttur,
kom ekki aftur. Okkur hina langaði
að verða sóttir líka en kviðum samt
afskaplega fyrir.
Þegar röðin kom loksins að mér var
ég leiddur inn í herbergið þar sem
okkur hafði verið leyft að horfa á
sjónvarp eina klukkustund á viku.
Ahmad, sem ég hafði ekki séð í
marga daga, sat á stól uppi við
vegginn.
Hann otaði dagblaði að mér án
þess að leyfa mér að lesa það. ,,Þú og
nokkrir aðrir hafa verið valdir í hóp
sem ef til vill verður látinn laus,”
sagði hann á farsi. ,,Mig langar bara
að minna þig á hve mannúðlega
hefur verið farið með ykkur — og ef
þú verður látinn laus segirðu bara
sannleikann.”
Ég missti stjórn á mér þrátt fyrir
alla mína reynslu. ,,Þú þarft ekki að
segja fleira,” sagði ég. ,,Eftir öll þau
ár sem ég hef helgað velferð írans
hafið þið farið með mig og félaga
mína eins og skepnur. Þið hafið
áunnið það að koma þeim sem unnu
landi ykkar og þjóð til að hata það
sem þið eruð fulltrúar fyrir — og hata
ykkur. Þið íranir stagist sífellt á
f®§
. -
Z'!. V
\>
umhyggju ykkar fyrir fjölskyldum
ykkar. Ég skal aldrei gleyma hvað þið
hafið gert mivni fjölskyldu. Ég skal
aidrei fyrirgefa þér persónulega.
Hann kafroðnaði og kastaði frá sér
blaðinu. ,,Þú vant valinn í hóp þeirra
sem átti að láta lausa fyrst,” öskraði
hann, „Hypjaðu þig burtu héðan!”
Þarna var ég lifandi kominr.: stolt
mitt, steigurlæti og þrákelkni — við
hvað? Mig langaði svo sárt að fara frá
íran að mér fannst í alvöru að ég gæri
ekki iifað hér degi lengur. En ég gat
ekki betlað.
„Allt búið"
Barbara:
Hópar diplómata og bankamanna
unnu næstum sólarhringana á enda
bæði í Alsír, Washington, London og
Teheran til að leysa síðasta ágreining-
inn. Það var eins og tónninn í
fréttunum breyttist með hverri
klukkustund. Ég hlustaði með öðru
eyranu. Með hinu hlustaði ég á aðra
stöð þar sem yfir stóð umræðuþáttur
um möguleikana heima fyrir.
Síðustu 14 mánuði hafði ég hitt
nokkra áhugaverðustu og valdamestu
menn heimsins. Mig langaði til að
Barry gæti verið stoltur af því sem ég
hafði gert hér heima en sú von mín að
þessi ,,nýja ég” væri Barry verðugri
en ég hafði áður verið skiptist á við
kvíða, jafnvel sektarkennd, og þá
erfiðu tilhugsun að þessi þroski minn
hefði örugglega ekki átt sér stað ef