Úrval - 01.10.1982, Síða 119

URI.AGA S'I'UND
117
Barry hefði ekki orðið fyrir þessari
lífsreynsiu. Varð hann að fara frá mér
svo að ég gæti orðið sjáifstæð?
Mér þótti eins vænt um Barry og
mér hafði áður þótt, dáði hann
meira að segja meira en áður. Ég átti
mér þá ósk heitasta að sú Barbara sem
nú hafði brotist upp á yfirborðið gæti
mætt þörfum hans. Ég óttaðist að
draumar hans hefðu hneigst 1 aðra átt
— undirstrikað þá útgáfu af eigin-
konu sem hann hafði verið skilinn frá
svo lengi. Það var barnalegt að
ímynda sér að allt gæti orðið eins og
það var áður. Það versta sem fyrir
gæti komið var ef ég kæmist að því að
ég þyrfti að eiga mitt einkalíf fyrir
honum líka.
Fyrir utan húsið heima var hópur af
sjónvarpstökubílum. Frá því snemma
um morguninn þann 20. janúar gekk
fréttastraumurinn látlaust. Þeir sögðu
að alsírsk þota stæði nú á Mehrabad-
flugvellinum 1 Teheran og biði gísl-
anna. Loks tiikynntu þuiirnir að
flutningarnir til flugvallarins væru
afstaðnir.
Ég hafði spáð því, í hálfkæringi, að
ef gíslarnir yrðu látnir lausir myndi
það verða meðan forsetaskiptin stæðu
yfir tii þess að írönsku byltingar-
mennirnir gætu ,,stolið senunni”.
Og sjá: Sjónvarpsskerminum var skipt
í miðju. Annars vegar var Ronald
Reagan að sverja forsetaeiðinn en
hinum megin var fréttasending frá
Mehrabadflugvelli. Meðan forsetinn
fór með eiðstafinn var skotið inn
óstaðfestri frétt um að flugvélin væri
farin í loftið. Það var nóg. Heimilis-
fólk og viðstaddir vandamenn
fögnuðu og föðmuðust.
Barry:
Okkur var borinn morgunmatur á
venjuiegum tíma 20. janúar.
Hádegismaturinn lét á sér standa.
Mínúturnar liðu eins og vikur. Ekkert
gerðist. Myrkrið skall á klukkan
fjögur. Tveimur tímum seinna kom
Ahmad þjótandi inn í herbergið.
,,Þetta er allt búið!” sagði hann.
,,Nú fara aiiir heim.’’
Með bundið fyrir augun fikruðum
við okkur niður stigana með fögg-
urnar í höndunum. Varðmaður ýtti
mér inn í fólksflutningabíl sem mér
taldist til að tæki um 40 í sæti. Ég var
einn af þeim tíu eða tuttugu sem var
þrýst niður á gólfið milli sætarað-
anna. En óþægindin af olnbogum og
hnjám, sem rákust 1 mig við hverja
misfellu á veginum, voru ljúf: ég var
of gagntekinn af því sem var að gerast
til þess að heyra minn eigin hjartslátt
eða skynja líkamlegt ástand mitt yfir-
leitt.
A ' flugveilinum fylltu öskur
mannfjöldans loftið: ,,Guð er
mikili!” „Kómení er leiðtogi
okkar!” ,,Dauði yfir Ameríku!” Ég
hef aldrei heyrt jafnmikla haturs-
beiskju. Tveir mannlegir kakíveggir
mynduðu rás frá fólksflutningabíln-
um að flugvélinni en áðut en mér
gæfist ráðrúm til að greina andlitin
blinduðu leifturljósin mig. Svo kom
hönd — ekki framrétt til að kveðja