Alþýðublaðið - 23.12.1925, Blaðsíða 3

acp$iit.>Kg;£g*iina
s
Verkamenul Verkakonnr! Verzlið Við Kaupiélagið!
Éqr .ætla «kki að fara nánar
út i það aér, hvernfg þesau
máil sstti a<9 akipa (enda yrðu
yafalanst aðrlr færari tii þ»#«)
heidur sjá til, hvernig tramdrátt
atn þassum varður teklð, — ef
að þá eitthvað verður f þetta
teklð, sem ég vona fastlega, Að
•Ins vil ég bæta því við, að mér
finnst ekkl óliklegt, að nánari
viðkynniag islenzkrar sveitaal-
þýðu yrði sjálfam ment%m5nn*
nm þjóðarlnnar að gagnl i við-
leitni þeirra.
Ásum i Skaftártangu 18. nóv. ’aj,
Björn 0. Björntson.
Þorst. Erlingsson.
Hentogar
| o jðlagjafir: 0
COlklÍnS-lindarpennar
og -blýantar,
Lánsblaðabækur
Brétaveski
Bréfsefnakassar
Ritfell
Ljðsmynda-albúm
Litarblýantar,
Vatnslitir,
Myndaleir,
Með aðdiun les ég ljéðin þín,.j
eem lifa í hugum manna.
Ég teyga þau eins og áfengt rin.
' Þar ónumin lönd ég kanna.
Þegar ég sé hina nýju útgáfu
>£lðsins<, vaknar hjá mér löng-
un til &ð minnaet þess manns,
•r hann hefir ert, þó *kkl v*gna
þsss, að ég hafi þekt Þorstdn
psrsónulega, heldur vegna þeirra
áhrita, er kvæði hana hafa á
mlg.
Þagar ég les kvæði Þorsteias,
finst mér sem ég h*yri uadur-
ssmlega tóna, er líða sterkradd-
aðir út i ómætisgeiminn. Kvæð|
kans hreinsa andrúmsloftið og
kjáipa mér til að greina mls-
muulnn á hinum gamla vana og
hlnum nýju straumum.
Hugur minn, sem er bæði.óróa-
íullur og helmtufrekur, finnur þar
Vísnabækur,
Spil.
Pappírs- og ritfanga-búð
,,
kæfiiega viðetöðu fyrir sterkustu
kendiani. Þá cpnast fyrit mér
fisiri hliðar á lifinu.
t Ijóðum Þorstelns heyrist eng-
inu svæfandi eymdaróður um
dauðar vouir, *ina og viða vlii borft
á meðal hinna yngri skálda. Hann
beitir rétt. Hann kamur fram á
•jónarsviðið sem herskár rldd-
Kaupiö
eingöngu islenzka kalfibætion
>Sóloy<. Þeir, sem nota hann,
áUta hann «in» góðan og jafnvel
botri an hinn útlendaJ
Látið ekkl hleypidóma attra
ykkur frá að royna og nota
íslenzka katfibætínn
Veggfúðrið
nlður sett.
ÍO % aislátt
gefum við á öllu veggfóðri, sem
ver/luniu hefir, maðau birgðir
endast. — Yfir hnndrað tstgnndir
að velja úr. Einnlg hö um vlð
afganga áf veggióðri, 3 til 6
rúllur, fyrir kálfvirði og minna.
Xotið t»kif*r»ð!
Ht.rafmtJiti&Ljös,
Íumgsregt 20 B. — 8fmt 830.
arl i framfarastarfi þjóðarinnar,
eins og ö!i skáld ættu að gora.
Harpa kána er stiit og sterkt
og ákveðlð slagln. Þorsteinn haf-
ir ekki ort til þ«aa sð vinna
hylli (jöldans, heldur til þess að
bnra sannleikanum vltni. Ait frá
granni ljóða hans risa undra há
fjöil, skreytt sólskini og smrsar-
Idgar Bioe Burroughs: Vilti Tapzan.
fyrstu úr svip hennar, en brátt kom smeðjubrosið, sem
Smith-Oldwick kannaðist við, á andlit hennar, og hún
vildi láta vel að Tarzan.
Hun sá nú Smith-Oldwick, en hvorki bar á undrun
eða reiði i svip hennar við það. Vesalingur þessi átti
liklega að eins þessi einu skapbrigði til, og skiftust
þau á eftir ástœðum.
„Gœttu hennar snöggvast!" sagði Tarzan viö Bretann,
fcmeðan ég afvopna náunga þenna.* Gekk hann til og
tók sverð hans. „Segðu honum,“ mœlti Tarzan við surt,
„ef þú talar máL hans, aö við gerum þeitn ekkert mein,
ef þau láti okkur i friði.“
Surtur horfði undrandi á Tarzan. Hann var sýnilega
þÍBCtt á þvíj aO jjuð þeMi var Bvtí efaitíktíúdur o'g toiftW
eins og hvitur maður, en var þó klœddur eins og borg-
arbúi. En hann bar traust til Tarzans og hlýddi.
„Þau vilja vita, hvað þið viljið," sagði Otobú, er hann
hafði talað við hjúin.
„Segðu þeim, aö okkur skorti fyrst og fremst fæöu,“
mælti Tarzan, „og svo annað, sem sé i herbergi þessu.
Taktu spjót mannsins, Otobú! Ég sé það standa úti i
einu horninu, og taktu sverðið, Smith-01dwick!“ Svo
sagði hann við Otobú • „Ég'-skal gæta mannsins, meöan
þú dregur fram það, sem er þarna undir legubekknum,“
og Tarzan benti honum á stai'inn.
Otobú gerði sem honum var skipað. Stúlkan og mað-
urinn fylgdu honum með augunum, og þegar hann dró
likið fram i birtuná, rak borgarbúinn upp óp og vildi
hlaupa aö þ'vi. Ttvi'zon grwji hann, og rúöst bhtn jþá á