Alþýðublaðið - 24.12.1925, Qupperneq 1

1925
ASfangadasr jóla,
Jólablað
,,BIessaöur sé sá, sem
kemur í nafni drottinsT'
Jólahugleiðing eftir séra Ingimar Jónsson, prest að Mosfelli.
Sialdan hefir von og eftirvænt-
ing fylt heiminn eins og á vorum
tímum. Vér fínnum, að eitthvað
nýtt parf að koina. Vér horfum
til að vita, hvort vér sjáum ekki
þann, sem komi með hið nýja,
mikilmenni, mann af guði send-
an. En jþó hefir um leið skeð
það, sem merkilegt má telja, að
menn hafa aftur tekið að líta tii
Jesú meir en nokkru sinni áður.
£>ar, sem talað er um hann, hiusta
menn á. Bækur, sem fjalla um
hann, eru lesnar af þúsundum,
já hundruðum þúsunda úti í stóru
löndunum. Skáld þekkja ekki ann-
að æðra viðfangsefni en að tala
um hann, svo að samtíðin skilji.
Málarar leggja list sína fyrir fæt-
ur honum, eins og vitringarnir úr
Austurlöndum færðu honum forð-
um gull, reykelsi og myrru. Jafn-
vel þeir, sein hneykslast á nafni
Jesú, geta ekki stilt sig urn að
hugsa um hann, þó að það sé
ekki nema til þess að grafa upp
gamla lygi um hann og breiða út
gainla heimsku sem nýja vizku.
Engin orð megna að lýsa að-
dráttarafli hans. Sálirnar finna, að
hjá Jesú er það orð, sem oss
vantar, að þar er oss sýnd leiðin,
sem liggur inn í hinn nýja lieim.
Þannig koma þeir til Jesú aft-
ur, fulltrúar allra þeirra andlegu
stefna, sem leiða mannkynið. Þeir
koma til hans með gömlu Jó-
hannesar-spurninguna: „Ert þú sá,
sem koma á, eða eigum vér að
vænta annars?“ Þar koma þeir
allir, sem vonast eftir nýjum trú-
arbrögðum, og þeir eru ekki svo
fáir nú á dögum. Sumir eru
skrumarar, sem reyna að ná eyra
fólksins, en sumir eru alvarlega
hugsandi menn, og þeir koma oft
til Jesú og spyrja: „Það myndi
þó ekki vera þú, sem vér erum að
leita að?“ Þeir dást að Jesú, en
þó svara þeir sjálfum sér því, að
Jesús geti ekki orðið leiðtogi
þeirra. Hann var barn síns tíma
og því of gamaldags fyrir oss.
Þeir vilja fá nýja opinberun, sem
betur samsvari tímanum.
Annar hópur kemur til Jesú.
Það eru þeir, sem vilja umskapa
siðaboð mannkynsins. Frelsi ein-
staklingsins eru einkunnarorð
þeirra, frelsi og styrkur. Þá vant-
ar frelsara handa hinum sterku.
Þeir koma líka til Jesú, því að
þeir verða þó að játa, að hann sé
mestur þeirra, sem af konu eru
fæddir. Þó er margt hjá honum,
sem þeim geðjaðist ekki að. Þeir
heyra þar meira talað um sjálfs-
afneitun en um frelsi; í stað þess
að njóta heimsins er krafa um aþ
sigrast á heiminum. Og þó finna
þeir, að frelsishugsjón þeirra er
réttmæt, en þeir geta ekki sam-
rýmt þetta. Og sumir þeirra elska
Jesúm og vilja ekki sleppa hon-
um. Þeir spyrja, en hálf-kvíðandi:
„Ert þú sá, sem koma á, eða eig-
um vér að vænta annars?“
Þriðji hópurinn kemur til Jesú.
Það eru þeir, sem hafa áhuga á
þjóðfélagsmálum og vonast eftir
endurnýjungu mannlífsins og
meiri sælu fyrir alla. Þeir vilja
bjarga þeim verst settu og koma
þeim upp í ljósið. Þá vantar frels-
ara handa lítilmagnanum. Þeir
myndu gera hann að konungi, því
að hann hefir gert það, sem þeir
óskuðu. Hann hefir boðað rétt líf-
ilmagnans, fátækum fagnaðarer-
indi, stofnað bræðralag meðal
mannanna og boðað sælunnar ríki.
En þeir eru líka í vafa. „Hvers
vegna hefir hann ekki fyrir löngu
hjálpað og rejst guðsríkið upp
dýrlegt hér á jörðu? Getur hann
hjálpað ? Verða þeir ekki að
hjálpa sér sjálfir, sem vilja end-
urbætur? Verður þjóðin ekki að
vera sinn eiginn frelsari ? Mun
ekki framþróunin færa oss fram-
tíðarríkið ? Er það ekki fremur
vísindin en trúin, sem sýnir oss,
hvert stefna ber?" Þannig tala
þeir, og þó eru störir flokkar
manna víðs vegar um heim, sem
hugsa um þessi mál og vonast
eftir játandi svari, þegar þeir
spyrja: „Ert þú sá, sem koma á?
Þú hlýtur að vera það; annars
týnum vér sjálfum oss í myrkrinu,
sem vér göngum í,“
En það er,u ekki að eins þessir
þrir flokkar leitandi manna, sem
spyrja. Það eru niargir, sem finst
ástæða til að spyrja eins og Jó-
hannes. Vér horfum á, hverju
kristindómurinn fær áorkað, og
stundum liggur við, að oss finnist
vér verða fyrir vonbrigöum. Vér
fyllumst hryllingi við að lesa
fréttir um hermdarverk, sem Tyrk-
ir vinna á kristnum mönnum, en
þó hreyfa kristnu valdhafarnir
hvorki hönd né fót, vegna þess,
j að þeir óttast, áð það verði óvin-
! sælt að skifta sér af því. En hitt