Alþýðublaðið - 24.12.1925, Side 2

2
ALÞÝÐUBLAÐID
er þó enn meira að undra, að
svipuð hermdarverk hafa til
skamms tíma og jafnvel enn verið
framin af kristnum mönnum og
jafnvel í Krists nafni. Og hversu
mikið af dýrseðli leikur ekki laus-
um hala meðal vor? Rándýr
ganga um götur borganna, oft í
líkingu skartbúinna manna, og
drepa hreinleika og sakleysi, en
þeir eru fleiri, sem horfa á með
kæruleysi, en þeir, sem reyna að
taka fram í. Æskan veður djúpt
í spillingu. Víða er hræsni og
smásálarskapur og jafnvel grimd
hulin undir blæju kristins nafns,
og Krists nafn notað til þess að
koma ár sinni betur fyrir borð í
heiminum. Og þótt vér hér á landi
höfum ekki eins greinileg merki
um það, sem ég hefi nefnt, eins
og víða er í öðrum löndum, þá
má þó víst segja, að vér höfum
fengið forsmekkinn í flestum
greinum. Og jafnvel oss hér úti
á hala veraldar dylst eigi, að
heimurinn, mannkynið, er eins og
sjúklingur í sárustu neyð. Þús-
undir hjartna andvarpa: Svona
geturr ekki gengið lengi. Hjálp
hlýtur að koma; ljós verður.heim-
urinn að fá. En hver kemur með
hjálpina? Hvaðan kemur ljós í
myrkrinu? Er það frá honum, sem
fæddist nóttina helgu, eða eig-
um vér að vænta annars ?
Hverju svaraði Jesús Jóhann-
esi? „Farið og segið Jóhannesi,
hvað þið heyrið og sjáið: Blindir
fá sýn, og haltir ganga líkþráir
hreinsast, og baufir heyra, og
dauðir upp rísa, og fátækum er
boðað fagnaðarerindi. Og sæll er
sá, sem ekki hneykslast á mér.“
Með þessi skilaboð fara læri-
sveinar Jóhannesar heim. Mun
hann hafa skilið þau? Ætli hann
hafi dáið í sælli von, þegar böð-
ullinn kom nokkrum dögum síðar
inn í fangaklefann hans? Þess er
hvergi getið, en líklegast þykir
oss það, að guð hafi opnað augu
trúa þjónsins síns og látið hann
fara burtu í friði eftir að hafa
séð frelsið.
En vér þá, — hvað gerum vér
úr svari Jesú ? Ég hygg, að það
vísi einnig hugsunum vorum á
rétta braut. Jesús talaði ekki um
persónu sína; þess vegna skulum
vér ekki heldur gera það í þessu
sambandi. Vér skulum heldur tala
Um það, sem Jesús vildi látaverða.
Hvað vildi þá Jesús ? Hann vildi
ekkert handa sjálfum sér, ekki
völd, ekki heiður né ávinning. Nei;
hann vildi alt annað: Það er
guðsríki áfförðinni. Guðs málefni
barðist hann fyrir og vildi láta
það sigra, svo að guð yrði fylli-
lega opinberaður og uppfylti jörð-
ina. Það var honum fyrir öllu.
Almáttugur guð skyldi ríkja yfir
jörðinni og ekkert annað vald.
Réttlátur og heilagur guð skyldi
ríkja, og hið rétta og góða koma
í ljós og yfirgnæfa alt annað, svo
að vilji hans yrði framinn svo
á jörðu sem á himni. Faðirinn
skyldi ríkja og ait verða bjart
og yndislegt við elsku ,hans, neyð
og dauði missa mátt sinn, en, líf
og gleði birtast alls staðar. Fyrir
augum föðurins skyldi myndast
mannfélag, þar sem guðs börn
gengi fram í hreinleik og styrk,
í gæzku og trausti, þar sem þau
skoða bæði sig og aðra sem guðs
útvalin og ástfólgin börn, eins
og eina fjölskyldu, eins og sam-
verkamenn guðs. Þetta var vilji
Jesú, og þetta voru fyrirheit hans.
í þessu var innifalin uj)pfylling
allra vona forfeðranna og frelsun
handa öllum þjóðum.
Þetta vildi Jesús, og enda þótt
það hafi ekki alt komist í fram-
kvæmd enn, þá er þó vísirinn
séður og von um, að hann verði
á sínum tíma að fullþro’ska ávexti.
Ekki hvað sízt má sjá merki þess
á vorurn timum þrátt fyrir alt.
Mitt í neyðinni er vonin sterkust
oft og einatt. Og þótt ávextirnir
komi ekki alveg á þann hátt, sem
vér höfðum vonast eftir, þá er
oss skylt að minnast orða frels-
arans: „Sæll er sá, sem ekki
hneykslast á mér“; sæll er sá,
sem sér guðs vilja og verk í við-
burðunum. Guðs ríki, framhald og
uppfylling þess, sem Jesús hafði
byrjað á eöa byrjaði í hon-
um, kemur margoft í öðrum
myndum en vér höfðum hugsað
oss. Það villir marga. Þeir
hneykslast af því, sem ætti að
gleðja þá. Þeir þurfa að læra að
skilja guðs verk, enda þótt það
sé öðru vísi en þeir væntu. Þá
myndu þeir ekki lengur standa
ráðþrota og ásakandi, heldur
halda ótrauðir að björtu og skín-
andi fögru takmarkinu. Þetta á
við um oss og lika um þá þrjá
flokka manna, sem ég nefndi áð-
ur. Þeir geta áreiðaniega fundið
svar við spurningu sinni í fagn-
aðarerindi Jesú. Það á enn þá nóg
erindi til mannkynsins, ef það er
rétt skýrt og skilið. Og það ætti
jafnan að vera höfuðefni krist-
legrar predikunar að leiða í ljós
gildi Krists og kenningar hans
fyrir samtíðina.
Þess vegna er ekki til nein
falskari fullyrðing en sú, að Jes-
ús sé of gamaldags fyrir oss.
Hann ex þvert á móti svo langt
á undan oss, að vér verðum að
þurka stýrurnar úr augunum og
hvessa sjónina til þess að sjá og
skilja dýpt og djarfleik hugsana
hans. Þeir, sem þyrstir eftir sönnu
frelsi og mannþroska, geta ó-
hræddir valið hann að leiðtoga.
Hvar er annar konunglegri en
hann? Hvenær hefir manngildið
verið hærra metið en þegar hann
sagði: ,Hvað stoðar það mann-
inn að eignast allan heiminn, ef
hann bíðurr tjón á sálu sinni?“
Hver hefir gert annað eins og
hann til þess að frelsa hið sanna
eðli mannsins og losa'hann und-
an kúgandi völdum svo sem auð-
æfum, ótta fyrir mönnum, synd,
þjáningu, forlögum og dauða? Og
þeir, sem bera fram vonir um
endurbætur á þjóðfélaginu; geta
rólegir kannast við hann. Hann
hefir á sinn hátt boðað sælu hin-
um máttarminni. Hann hefir bund-
ið saman guð, sálina og náungann
og sett það í svo órjúfandi sam-
band, að óhugsandi er að gera
það betur. í því efni erum vér
líklega meira að segja ekki komin
nema nokkuð á leið til að skilja
hann.
1 stuttu máli sagt: Jesús er
ekki á eftir oss; hann er langt á
undan. Jesús kom ekki með for-
gengilegt lögmál, heldur hefir
hann dregið aðallínurnar, sem
menn eiga að fara eftir og eru
að minsta kosti eins óbreytan-
legar og náttúrulögmálin. Hann
hefir opinberað oss hinn einfalda
sannleika um guð og mennina og
heiminn. Meðan þess vegna guð
er guð og maðurinn maður og
heimurinn heimur, þá verður Jes-
ús vegurinn, sannleikurinn og lííið.
Og þegar vér heyrum boðað:
„Kristur er fæddur", þá efumst
vér ekki lengur, heldur svörum:
„Blessaður sé sá, sem kemur í
nafni drottins!"