Alþýðublaðið - 24.12.1925, Side 5

ALÞÝÐUBLAÐID
hafði hann f>ó tvo kosti eða ó-
kosti eftir því, sem metið er, —
óefað erfðagóss frá fálkariddar-
anum ; hann gat nefnilega, ef
hann nenti því, verið hjólliðugur
i tali, því hann var greindur —
og þó um leið fjarskalega ófyrir-
leitinn. Og það atvikaðist ein-
hvern veginn svo, að við próf nenti
hann að taka á þessum eiginleg-
leikum. Það fór því oftast svo, að
prófið varö ósjálfrátt samtal milli
hans og kennarans, þar sem hann
frekar spurði en hinn. Þessa list
Iék hann, þegar á háskólann kom,
svo dásamlega, að jafnvel harð-
svíruðustu lögfræðisprófessorar
urðu að gjalti, þegar þeir prófuðu
hann eða öllu heldur hann þá.
Nú hafði hann málfærsluskrifstofu
niðri í bæ, en hann kærði sig
reyndar ekkert um að hafa nein
slik störf um fram þau mál, sem
féllu til af viðskiftum föður hans,
Ekki svo að skilja, að hann fjall-
aði um málin sjálfur, því alt, sem
gera þurfti, annaðist ritvélarstúlk-
an hans; — hún var miklu betri
í lögum en hann. Ekki gekk hann
heldur sjálfur fyrir dómstólana.
Það gerðu vinir hans fyrir hann,
því hann var veitull og góðsamur
við vinina og því vinsæll. En
vegna fríðleikans og auðsins var
hann mesta kvennagull.
í stuttu máli sagt var hann
gáfaður, léttúðugur ónytjungur,
sem lifði eins og enginn dóms-
dagur væri til og sem ekki voru
neinar líkur til að myndi breyt-
ast, nema eitthvað sérstakt kæmi
fyrir, sem ekki sýndist þurfa að
gera á fæturna.
En þetta sérstaka kom þó ein-
mitt fyrir.------- —
Hús riddarans — eða öllu held-
ur höll — lá inni undir Öskju-
hlíð. Það var afar-íburðarmikið
og grasgarður í kring, sem kreist-
ur var upp með ærnum tilkostn-
aði.
Það var eitt kvöld í byrjun
dezember. Þórður var að koma
að heiman og þóttist ætla ofan
á skrifstofuna.
Það var létt frost og logn og
hið skemtilegasta veður.
Það var farin að koma jóla-
óværð í kaupmennina, og gluggar
þeirra voru komnir í jólabúning-
inn.
Þórður gekk i hægðum sínum.
Hann nenti sjaldan né þurfti að
flýta sér.
Hann staldraði stöku sinnum
við til að virða fyrir sér búðar-
gluggana eða öllu fremur stúlk-
urnar, sem voru að skoða þá.
Alt dálætið, sem kvenfólkið
hafði á Þórði, hafði haft á hann
þau áhrif, að hann var ekkert
uppnæmur fyrir kvenþjóðinni.
Þegar hann rendi hýru hornauga
til kvenmanns, gerði hann það —
eins og alt annað, sem hann gerði,
— letilega. Hann var vanur því,
að stúlkurnar tækju að sér aðal-
ómakið í því efni, þegar hann
átti í hlut.
Þegar hann var kominn neðar-
lega á Laugaveginn, var hann bú-
inn að gefa mörgum stúlkum
auga og þær búnar að kvitta ríf-
lega fyrir. En þá kom hann auga
á háan og spengilegan kvenmann,
sem leit inn i stóran glugga, full-
an af svuntuefnum. Hún var á
íslenzkum búningi, en sjallaus,
svo hún hlaut að eiga heima í
næstu húsum. Hún sneri bakinu
í Þórð, svo hann gat vel virt fyrir
sér línurnar í líkama hennar.
Hann gat ekki annað en dáðst
að þeim, þó latur væri.
„Kann ske maður líti á hana,“
hugsaði Þórður og vatt sér að
glugganum og rendi um leið aug-
unum út undan sér til stúlkunnar
með þeim hætti, sem venja er
til. Hann var svó sem ekkert að
vanda sig á þessu. Hann var í
engum vafa um, að það hrifi.
Hann beið rólegur stundarkorn,
en fór svo aö smá-ókyrrast, því
ekki bólaði neitt á því, að stúlkan
liti til hans með blíðu. Hann hélt
því, að eitthvað heföi glapið hana
og leit aftur til hennar, og var
ekki laust við, að hann vandað'i
sig heldur meira en í fyrra skift-
ið, og hann virti nú fyrir sér
stúlkuna um leið.
Andlitsdrættirnir voru regluleg-
ir og skínandi fagrir. Litarhátt-
urinn var drifhvítur og mátuleg-
ur roði í kinnum. Svipurinn var
einbeittur, en ljómaði þó af blíðu.
Og hendurnar —- Þórði varð alt af
sérstaklega starsýnt á hendur;
honum fanst innri maður fólks
lýsa sér bezt á þeim — þær voru
smáar og fastar og fagrar. Þó var
á þeirn lítill roði, er bar þess vott-
inn, að þær myndu hafa unnið.
„Griðka,“ hugsaði Þórður önug-
ur, en hafði þó ekki af henni aug-
un. „Skyldi stelputryppið ekki
ætla að líta upp.“ Siíkt og annað
eins hafði ekki komið fyrir hann
fyrr, svo að nú vissi hann tæp-
lega, hvernig hann ætti að snúa
sér.
Hann fór að gerast órór, og það
hófst í honum allsnörp rimma
milli letinnar og óskammfeiln-
innar. Um skeið lá við, að letin
bæri hærra hlut: „Það er lögu-
legur business þetta. Ekki nenrii
ég að bíða eftir því, að eitthvert
griðkuflón ofan úr Þingholtuin
láti sér allramildiiegast þóknast
að líta við,“ hugsaði- hann,
en hreyfði sig ekki úr sporunum
og starði sem fyrr á stúlkuna.
Svo sigraði óskammfeilnin. Hann
tók ofan hattinn og sagði við
stúlkuna: „Gott kvöld, fröken!
Finst yður ekki eins og mér, að
rósirnar í gula svuntuefninu þarna
séu alt of svörgulslegar ?“
Nú leit stúlkan upp. Augun voru
dumb-fjólublá eins og Esjan á
frosthörðum, heiðskirum logn-
vetrardegi. Það lýsti af þeim alt
í senn glettni og fyrirlitning, ein-
beittni og blíða. 1
„Skárri eru það augun!“ tautaði
Þórður. Það var aldrei þessu vant
komið fát á hann. „Gott kvöld!“
stamaði hann aftur, alveg viðutan.
Þá gekk stúlkan á burt.
Þórður rétti sig upp. Þetta hafði
aldrei komið fyrir fyrr, og það
þótti honum svo sem hann ákvað
liart, ef hann hefði ekki í fullu
tré við þessa stúlku. Það var eins
og letinni væri feykt af honum,
því nú sá hann í fyrsta sinni á
æfinni takmark, sem hann langaði
að ná.
„Það er sennilega réttast að sjá,
hvar hún á heima," sagði hann
við sjálfan sig og gekk í hurnátt
á eftir henni.
Svo elti hann hana inn í Þing-
holtsstræti og alt þangað til, að
hún hvarf inn í lítið, óásjálegt
bakhús.
í framhúsinu bjó skóari. „Nú
ber vel í veiði; þarna býr lista-
maðurinn, sem semur stígvélin á
mig,“ sagði Þórður upphátt og
gekk inn í skósmiðjuna.
Sköarinn sagði honum mjög
greiðlega, hver í bakhúsinu byggi.
Það var söðlasmiður; hann hét
Jón og var stækur innratrúboðs-
níaður..