Alþýðublaðið - 24.12.1925, Qupperneq 6

6
ALÞÝÐUBLAÐID
„Á hann ekki dóttur; hvað heitir
hún?“ spurði Þórður ákafur.
„Hún heitir Jónína!“ anzaði skó-
arinn.
„Er pað ekki lagleg stúlka?“
spurði Þórður aftur.
„Það er eins og maður tekur
pað; hún er með herðakistil,“
svaraði skóarinn og hálfdró pað
við sig, pví hann vissi ekki vel,
hvað til stóð.
„En er ekki hjá honum falleg
vinnustúlka?" spurði Þórður á-
kafur. Honum var ekki farið að
verða um sel.
„Jú; hún er falleg,“ sagði skó-
Jsmiðurinn og rak plukku niður í
hælinn að vatnsstígvéli með sann-
færingarinnar krafti. „Og hún
heitir Guðrún Jónsdóttir," bætti
hann brosandi við, pví nú vissi
hann, hvernig í öllu lá. — — —
Þórður lá endilangur á legu-
bekknum í herberginu sínu og
reykti vindling.
Hann horfði á öll bréfspjöldin
með léttklæddu stúlkunum og
leikkonunum. Það hafði verið
hans mesta yndi að liggja svona
og líta á pær.
En í dag var eins og gleðin
væri beiskjublandin, pví hann gat
áengamyndina litið svo, aðhann
sæi ekki um leið spengilega stúlku
með fjólublá augu, og pá fundust
honum allar stúlkurnar á mynd-
unum með herðakistil eins og Jón-
ína, dóttir innratrúboðs-söðla-
smiðsins. Og hann var að verða
dauðuppgefinn á peim.
Síðan hann um daginn hafði
séð Guðrúnu, var hátterni hans
gerbreytt.
Áður fyrr hafði hann hafst við
heima mestallan daginn og verið
í öllum súkkulaðigildum rnóður
sinnar til að hjala við dætur ráð-
herra- og togaraeigenda-frúnna.
Þess á milli hafði hann legið uppi
á legubekk og verið að gæða sér
á sælgætinu úr bókaskápnum. .
En nú var hann úti mestallan
daginn og gekk fram og aftur
um Þingholtsstræti og smaug við
og við i :n að bakhúsinu góða,
alt í peirri von að verða á vegi
Guðrúnar. Það tókst oft á dag,
og hann gekk pá alt af í humátt
á eftir henni og yrti stundum á
hana. En hún leit hvorki á hann
né anzaði honum. Prentararnir í
Gutenberg voru farnir að hafa
augun á Þórði; hann var orðinn
pægileg afpreying fyrir pá í hinu
tilbreytingarlitla starfi peirra. Þess
á milli lá hann uppi á legubekkn-
um og starði á myndirnar og bar
pær saman við Guðrúnu. Hún
hafði svo langsamlega betur, og
Þórður var nú kominn að peirri
föstu niðurstöðu, að hann væri
skotinn í henni.
Móðir hans spurði hann einu
sinni, hvað hann væri alt af að
gera úti í bæ, og pví hann
kæmi nú aidrei í súkkulaðið hjá
henni. En hann svaraði, að hann
hefði svo mikið að gera á skrif-
'stofunni.
„En pú ert hættur að lesa nokk-
uð; pú liggur alt af á dívaninum
og delírerar," sagði hún.
Þórður var einn af peim fáu,
s sem skildu, pegar frú Anna tal-
aði tungum. „Ég er að hugsa um
mál, sem ég hefi til meðferðar,"
anzaði hann.
Og svo hafði frú Anna orð á
pví við Einar riddara, hvað ósköp
drengurinn legði á sig.
Þórðui: lá nú og starði á bréf-
spjald með mynd af Venus. Hann
tautaði eithvað fyrir munni sér,
paut svo á fætur, preif spjaldið
af veggnum, svo teiknibólan rauk
út i horn, reif pað sundur og
fleygði pví í pappírskörfuna.
„Hún er með snaganef,“ urraði
hann.
Svo gekk hann á röðina og
tætti spjöldin af veggnum, reif
pau og henti peim og hafði sitt
út á hverja stúlku að setja. Ein
var of feit, önnur of digur; ein var
útskeif, önnur innskeif ; ein var of
rjóð, önnurof föl, og allar fundust
honum pær hafa Ijótar hendur.
Hann vó pær á móti Guðrúnu, og
pær voru allar léttvægar fundnar.
Loks var ekki eftir nema mynd
af Norma Talmadge. Hann var
aðréttaeftir henni höndina,’ pegar
móðir hans kom inn.
„Hvað ertu að experimentería ?“
sagði frúin alveg steinhissa, en
pó hálf-fegin, pví henni hafði alt
af fundist dubbuðum riddara eins
og manni hennar hvorki bera né
sæma að hafa slíkar myndir í
sínum húsum, pó að Þórður Vit-
anlega hlyti að ráða í sínu her-
bergi.
„Ég er að losa mig við pessar
hræðilegu hejrfur,“ sagði Þórður.
Hann var fastmæltari en hann var
vanur.
En frú Anna vissi lengra en nef
hennar náði. Hún vissi pað bæði
af sjálfri sér og öðrum. Stundum
— pá varð náttúran náminu rík-
ari, og öll fágunin hvarf af fasi
hennar. Og nú óð hún að Þórði
og skrækti upp yfir sig: „Ertu
skotinn, drengur ?“
Þórður anzaði engu. Honum
fanst pað vera sitt einkamál.
„Er pað dóttir Sigríðar ráð-
herrafrúar eða Hallmundar banka-
stjóra T
En nú óx Þórði ásmegin. Það
var eins og losnaði um einhvern
falinn kraft í honum. Hann anz-
aði með áherzlu á hverju orði:
„Nei; pað er Guðrún Jónsdóttir,
vinnustúlka hjá Jóni söðlasmið í
Þingholtsstræti."
Þó að einhver Þúsund-og-einn-
ar-nætur loftandi hefði flutt frú
önnu viðstöðulaust úr auðlegð-
inni að pvottastampinum gamla
á Laugaveginum, hefði ekki getað
komið meira fát á hana. Hún var
nokkra stund að velta pví fyrir
sér, hvort hún ætti að láta líða
yfir sig eins og hertogafrúin í
skáldsögunni, sem hún var að
lesa. En hún féll pó frá pví. En
hitfc varð henni ljóst, að nú varð
hún að tala tungum og pað svo
um munaði.
„Hvað heldurðu að hann faðir
pinn segi, ef pú ferð að kom-
plímentera familíuna með pví að
dingla við gemeina pénustu-
stúlku?“ stundi hún. „Og hvað
heldurðu að frúrnar hugsi?“
„Ég ætla ekki að dingla við
hana. Ég ætla að giftast henni,
ef hún vill mig, sem varla kemur
til,“ sagði hann og greip um hurð-
arsnerilinn. Hann ætlaði að fara
ofan í Þingholtsstræti. En um leið
og hann vatt sér út, bætti hann
við: „sem reyndar er nú tæpast
von.“ Svo fór hann.
En frú Anna stóð eftir, sannar-
lega, virkilega og verulega mál-
laus. Og pað var kraftaverk.
Það var á aðfangadag.
Þórður hafði orðið að fara
suður í Hafnarfjörð til að vera
par við fjárnámsgerð. Hann hafði
reynt að fá einhvern kunningja
sinn til að fara fyrir sig, en ekki
tekist pað, pví að peir voru allir
í jólaönnum. Svo fór hann sjálfur.