Alþýðublaðið - 24.12.1925, Page 7
ALÞYÐUBLAÐID
7
Hann var óánægður með sjálf-
an sig. Hann hafði aldrei komið
í rétt fyrr. Og hann hafði orðið
sér til minkunar. Hann hafði ekk-
ert kunnað og ekkert vitað. Hann
hafði ætlað að taka dómarann
sömu tökum eins og kennara sína
forðum. En það hafði brugðist nú,
hverju sem var að kenna.
Það var orðið dagsett, og hann
þurfti að flýta sér heim til að
ná í hátiðina.
Þegar hann kom á bifreiðastöð-
ina, var einmitt bifreið ferðbúin
til Reykjavíkur. Hann settist upp
í hana. Svo lagði hún af stað.
I bifreiðinni var ekki nema einn
farþegi auk hans. Það var stúlka.
Hún sat við hlið hans í hinn
horninu. En hann sá hana ekki
fyrir myrkri, enda stóð honum
á sama. Hann var að hugsa um
Guðrúnu.
Þegar spölkorn var farið, brá
Þórður upp eldspýtu. Hann ætlaði
að kveikja sér í vindli. Svo hrökk
hánn saman, því við bjarmann af
eldspýtunni sá hann, að það var
Guðrún Jónsdóttir, sem hjá hon-
um sat.
„Guðrún!" stamaði hann. En
Guðrún leit ekki við. Svo slokkn-
aði á eldspýtunni.
Hann sat þögull í horni sínu.
Hann þorði ekki að segja meira.
Hann vissi lika, að það var ekki
til neins.
Það var rok, frost og alsnjóuð
jörð og skreipt í spori, en him-
inninn var alskýjaður og stjörnu-
laus. — Það var viðbúið, að hríð
skylli á.
Þegar bifreiðin var að koma
upp á Kópavogs-hálsinn, fann
Þórður alt í einu, að hún komst
ekki úr sporunum.
„Hvað er að?“ spurði hann bif-
reiðarstjórann.
„Hún spólar,“ anzaði hann. Veg-
urinn var svo háll þarna, að hjólin
gripu hann ekki.
Bifreiðarstjórinn herti á vélinni.
Svo hætti hún alt í einu að ganga.
Bifreiðarstjórinn stökk ofan og
fór að gæta að, hvað að væri,
Svo sagði hann við Þórð: „Hún
er búin að vera; hún kemst ekki
úr sporunum; hún er biluð; Ég
verð að bíða hjá henni, þangað
til ég get fengið hana dregna
inn eftir. En fyrir ykkur er bezt,
að þið gangiö áleiðis. — Ef bif-
reið ekur fram á ykkur, getið þið
látið hana taka ykkur. En það er
of kalt að bíða hér, og það getur
orðið langt, þangað til bifreið
kemur.“
Þetta var ómótmælanlega satt.
Svo lögðu þau af stað, þegjandi
og þó samsíða. Þau höfðu rokið
beint í fangið á sér, og það var
þungt að ganga á brekkuna. En
þegar upp á hana kom, var skoll-
in á hríðin.
Þórður fann, að Guðrúnu sóttist
illa gangan. Svo herti hann upp
hugann og sagði við hana: „Það
sækist betur, ef við leiðumst."
Hún leit á hann sem snöggvast,
rannsakandi. Svo sagði hún: „Já;
ég held það líka; þakka yður
fyrir!“ Hann leiddi hana nú um
stund. Hríðin lamdi þau í framan.
Það var eins og færu um hör-
undið smá-rafmagnsstraumar.
Þeim miðaði seint áfram. Þórð-
ur fann, að Guðrún skalf af kulda.
Hún var á svörtu, næfurþunnu
kaschmir-sjali. En hann var í dýr-
indis-feldi af safalaskinni.
Svo nam hann staðar og færði
sig úr feldinum. „Yður er kalt,
Guðrún! Farið þér i kápuna mína!
Ég þarf hennar ekki.“
Fjólubláu augun litu snöggvast
á hann aftur. Svo lét hún hann
færa sig í loðfeldinn.
Nú leiddi hann hana snögg-
klæddur. Og aldrei fanst honum
nein flík hafa hlýjað sér jafnvel
og feldurinn þessi, sem hann ekki
var í.
Hann leiddi hana fastar en fyrr,
en þau mæltust ekki við.
Þegar þau fóru upp Öskjuhlíð-
ina, var Guðrún farin að lýjast, og
þegar upp í miðja hlíðina kom,
settist hún á stein. „Ég ætla að
hvíla mig stundarkorn,“ sagði
hún. Þá tók Þórður hana í fangið
og bar hana eins og barn. Hún
aftraði honum ekki, en leit stöð-
ugt á hann fjólubláum augun-
um.
Þórði hafði alt af fundist loð-
feldurinn sinn þungur, og hann
var hissa á því, hvað honum fanst
hann nú laufléttur, þegar hann
bar Guðrúnu í honum.
Guðrún hafði lagt hendurnar
um hálsinn á honum. Svo sveigði
hann höfuð hennar til og kysti
hana.
„Þórður! Þórður! Er þér ekki
kalt?“ sagði hún blíðlega.
„Neí; mér hefir aldrei verið
heitara en nú,“ anzaði hann og
gekk teinréttur á móti veðrinu
með byrði sína í fanginu.
Þegar þau komu að húsi Ein-
ars riddara, lét hann hana niður.
Hún ætlaði að kveðja hann, en
hann tók í hönd hennar og sagði:
„Þú kemur með inn. Það er hér,
sem þú átt að vera í kvöld!“
Þau gengu upp á herbergi
Þórðar, og hann færði hana úr
feldinum og sjalinu. Svo gekk
hann að veggnum og þreif mynd-
ina af Norma Talmadge, reif hana
í sundur og fleygði henni í
pappírskörfuna.
„Ég kem strax,“ sagði hann, og
að vörmu spori kom hann aftur
inn og var þá prúðbúinn.
Hann gekk til hennar — hún
sat á legubekknum —, og hann
lagðist á hnén fyrir framan hana.
„Ég elska þig, Guðrún!“ sagði
hann.
Hún leit á hann stundarkorn
dumb-fjólubláum augunum. Svo
lagði hún hendurnar um háls hon-
um og kysti hann. — — —
Þau leiddust ofan stigann.
Þórður opnaði dyrnar inn í stof-
una, þar sem foreldrar hans biðu.
Hann leiddi Guðrúnu til þeirra.
„Þetta er Guðrún, unnustan
mín! Ég hefi nefnt hana við þig,
mamma!“
Frúin roðnaði undir andlitsfarð-
anum og ætlaði að segja eitthvað.
En Einar leit sem snöggvast á
son sinn; hann sá, að hann var
sem annar maður. Hann vissi, að
þeir feðgar voru ólíkir hið ytra,
en nú sá hann glampa af sínum
eigin dugnaði og þrautseigju í
augum Þórðar. Það var kann ske
einhver töggur í honum. Hann
fitlaði við riddarakrossinn sinn.
Svo sagði hann við Þórð: „Slíku
verður þú að ráða.“ Hann rétti
Guðrúnu höndina: ,,Vertu vel-
komin, og gleðileg jól!“ sagði
hann.
Einar gekk að grammófóninum,
dró hann upp og lagði á hann
plötu. Svo hratt hann upp hurð-
unum, og jólatréð birtist í allri
dýrð sinni, og yndisfögur rödd
söng á útlendu máli:
Heims um ból helg eru jól. —
Þórður og Guðrún stóðu í dyr-
unum. Hann hélt í höndina á
henni.
„Nú þarft þú að bera smyrsl
á hendurnar á þér, Svo verða þær