Alþýðublaðið - 24.12.1925, Side 8
8
ALI>ÝÐUBLAÐID
Næturgalinn og rósin.
Æfintýr eftir Oscar Wilde.
„Hún loiaöi aö danza viö mig,
ef ég gæfi henni rauöa rós,“ hróp-
aði stúdentinn ungi, „en rauðar
rósir vaxa ekki í garði mínum.“
Næturgalinn, sem lá í hreiðri
sínu í steineikinni, heyrði til hans
og gægðist forvitnislega út á milli
ölaðanna.
„Engin rauð rós í garði mín-
um,“ hrópaði stúdentinn, og aug-
un hans fögru flóðu í tárum. „Ó,
hve gæfan veltur oft á litlu! Ég
hefi lesið alt, sem vitringarnir
hafa ritað, og allir leyndardómar
heimspekinnar eru mér kunnir, en
líf mitt er ömurlegt engu að síður,
af því að ég á ekki eina rauða
rós.“
„Loksins hefi ég fundið sannan
elskhuga,“ sagði næturgalinn.
„Nótt eftir nótt hefi ég sungið um
hann, og þö þekti ég hann ekki.
Nótt eftir nótt hefi ég sagt stjörn-
unum sögu hans, — og nú hefi ég
séð hann. Hár hans er dökt sem
nóttin og varir hans rauðar sem
rósin, er hann þráir. En ástin
hefir varpað fílabeinsföiva ó
vanga hans og sorgin sett inn-
sigli sitt á brá bans.“
„Kóngssonurinn heldur dansleik
annað kvöld, og ástin mín verður
meðal gestanna. Ef ég gef henni
rauða rós, danzar hún við mig,
þar til dagar. Ef ég gef henni
rauða rós, mun hún hvíla í örm-
um mér og halla höfði sínu að
öxl mér, og hönd hennar mun
hvíla í minní. En það vex engin
rauð rós í garði mínum, og því
mun ég sitja einmana, og hún mun
ganga fram hjá mér. Hún mun
engan gaum gefa mér, og hjarta
mitt mun bresta af harmi.“
hvítar, þegar þú ert hætt að
vinna.“
„Já; Pórður! Á hendur mínar
skal ég bera, en allar hendur
verða að vinna, mínar Iíka,“ sagði
Guðrún.
„Pú segir satt; af öllum hönd-
um eru fallegar vinnuhendur fal-
legastar. Gleðileg jól!“ sagði
Þórður og kysti hendur hennar.
„Þetta er vissulega sannur
elskhugi," sagði næturgalinn.
„Það, sem ég syng um, þjáir
hann. Það, sem gleður mig, er
honum harmur. Ástin er dásam-
leg. Hún er dýrmætari en smar-
agð og göfugri en fegurstu óp-
alar. Hún er hvorki föl fyrir perl-
ur né gimsteina, og ekki er hún
heldur á boðstólum á sölutorgum.
Hún verður hvorki keypt hjá
kaupmanninum né vegin fyrir
gull.“
„Hljóðíærasveitin mun sitja á
svölunum," sagði stúdentinn ungi,
„og slá strengi sína, og ástin
mín mun danza eftir hljóðfalli
hörpunnar og fiðlunnar. Og svo
léttilega mun hún danza, að fæt-
ur hennar snerti varla gólfið.
Prúðbúnir hirðmennirnir munu
flykkjast um hana, en við mig
danzar hún ekki, því að ég hefi
enga rauða rós að gefa henni.“
Og hann fleygði sér í grasíð, fói
andiitið í höndum sér og grét.
„Af hverju er hann að gráta?“
spurði lítil, græn eðla, sem Ijóp
fram hjá honum með rófuna upp
í loftið.
„Já, af hverju?“ sagði fiðriidi,
sem flögraði um á eftir sólar-
geisla.
„Af hverju?“ hvíslaði gæsablóm
í lágum, mjúkum róm að ná-
granna sínum.
„Hann er að gráta út af rauðri
rós,“ sagði næturgalinn.
„Crt af rauðri rós?!“ hrópuðu
þau. „Það er blátt áfram hlægi-
legt!“ og eðlan litla, sem ekki
var laus við kaldhæðni, fór að
skellihlæja.
En næturgalinn skildi sorg stúd-
entsins, og hann sat þögull í eik-
inni og hugsaði um leyndardóm
ástarinnar.
Skyndilega þandi hann út brúnu
vængina sína og flaug upp. Hann
leið fram hjá trjánum sem skuggi,
og sem skuggi sveif hann yfir
garðinn.
I miðjum grasfletinum stóð fag-
urt rósatré, og er hann kom auga
á það, flaug hann þangað og sett-
ist á lítinn kvist.
„Gef mér rauða rós,“ hrópaði
hann, “og ég skal syngja þér ynd-
islegasta sönginn minn.“
En tréð hristi höfuðið.
„Rósir mínar eru hvítar,“ svar-
aði það, “hvítar sem löður sjáv-
arins og hvítari en snjórinn á
fjallstindunum. En farðu til bróð-
ur míns, er vex með fram sólskíf-
unni. Hann getur ef til vill veitt
þér það, sem þú biður um.“
Og næturgalinn flaug yfir að
rósatrénu, sem óx með fram sól-
skífunni.
„Gefðu mér rauða rós,“ hrópaði
hann, „og ég skal syngja þér ynd-
islegasta sönginn minn.“
En tréð hristi höfuðið.
„Rósir mínar eru gular,“ svaraði
það, gulari en hár hafmeyjanna,
er sitja í hásæti úr rafi, og gulari
en sóleyin á enginu, sem blómg-
ast áður en sláttumaðurinn kem-
ur með sigð sína. En farðu til
bróður míns, er vex undir glugga
stúdentsins. Hann getur ef til vill
veitt þér það, sem þú biður um.“
Og næturgalinn fiaug yfir að
rósatrénu, sem óx undir glugga
stúdentsins.
„Gefðu mér rauða rós,“ hrópaði
hann, „og ég skal syngja þér ynd-
islegasta sönginn minn.“
En tréð hristi höfuðið.
„Rósir mínar eru rauðar,“ svar-
aði það, „rauðar sem fætur dúf-
unnar og rauðari en kóralblöðin,
sem blakta í hellum sjávarins.
En veturinn hefir kælt æðar mín-
ar; frostið hefir níst blómknappa
mína, og stormurinn hefir brotið
greinar mínar, og ég mun alls
engar rósir bera í ár.“
„Ein rauð rós — það er alt,
sem ég þarfnast,“ hrópaði næt-
urgalinn, „að eins ein rauð rós!
Get ég með engu móti öðlast
hana ?“
„Með einu móti,“ svaraði tréð,
„en það er svo hræðilegt, að ég
þori ekki að segja það.“
„Segðu mér það,“ sagði nætur-
galinn; „ég er ekki hræddur."
„Ef þú vilt eignast rauða rós,“
sagði tréð, „verðurðu að búa hana
til úr söng í tunglsljósi og lita