Alþýðublaðið - 24.12.1925, Síða 9

ALÞÝÐUBLAÐID
9
hana úr hjartablóði þínu. Pú verð-
ur að syngja fyrir mig með þyrni
í brjóstinu. Þú verður að syngja
iyrir mig alla liðlanga nóttina.
Þyrnirinn verður að nísta hjarta
þitt, og blóð þitt verður að renna
í æðar mínar og verða mitt blóð.“
„Dauðinn er mikið verð fyrir
eina rauða rós,“ hrópaði nætur-
galinn. „Og allir elska lífið. Það
er unaðslegt að sitja í kóginum
og horfa á sólina í gullreið sinni
og májiann i perlureið sinni. Ynd-
islegur er ilmur fjólunnar, og
yndislegar eru bláklukkurnar, sem
byrgja sig í dölunum, og lyngið,
er grær á hæðunum. En ástin
er dýrmætari en lífið, og hvað
er fuglshjarta á við manns-
hjarta ?"
Hann þandi út vængina og
flaug upp. Hann sveif yfir garð-
inn sem skuggi, og sem skuggi
leið hann fram hjá trjánum.
Stúdentinn ungi lá enn þá í
hafði skilið við hann, og augun
grasinu, þar sem næturgalinn
hans fögru voru enn þá vot af
tárum.
„Vertu glaður!“ hrópaði nætur-
galinn. „Vertu glaður! Þú færð
rauðu rósina þina. Ég ætla að
búa hana til úr söng í tungls-
ljósi og lita hana úr hjartablóði
mínu. En ég bið þig þess eins i
staðinn, að þú verðir sannur elsk-
hugi, því að ástin er vitrari en
heimspekin, þó hún sé vitur, og
voldugri en mátturinn, þó hann
sé voldugur. Vængir hennar eru
sem eldur og sem eldur líkami
hennar. Varir hennar eiu sem hun-
ang og sem reykelsi andi henn-
«*
ar.
Stúdentinn leit upp úr grasinu
og hlustaði, en hann skildi ekki
það, sem næturgalinn var að
segja honum, því að hann skildi
að eins það, sem stóð í bókum.
En eikin skildi hann og varð
hnuggin. Henni þótti svo vænt
um næturgalann litla, sem hafði
búið hreiður sitt í limi hennar.
„Syngdu fyrir mig síðasta söng-
inn!“ hvíslaði hún; „ég verð svo
einmana, þegar þú ert farinn.“
Og næturga'.inn söng fyrir eik-/
ina, og rödd hans var eins og tært
vatn rynni úr silfurkeri.
Er hann hafði lokið söng sín-
um, reis stúdentinn á fætur og
tók minnisbók og blýant upp úr
vasa sinum.
„Hann hefir góðan ytra bún-
ing,“ sagði hann við sjálfan sig;
„um það verður honum ekki neitað.
En hefir hann nokkrar tilfinning-
ar? Ég er hræddur um ekki. Hann
er vafalaust eins og flestir lista-
menn, að eins ytra borðið, en
vantar alla einlægni. Hann myndi
aldrei fórna sér fyrir aðra. Hann
hugsar eingöngu um hljómlist, en
allir vita, að listirnar eru eigin-
gjarnar. Að vísu verða menn að
viðurkenna, að hann nær fögrum
tónum. En það er sorglegt, að þeir
skuli vera tilgangslausir með öllu
og að engu gagni koma.“ Og
hann fór inn til sín, lagðist upp
í rúm og fór að hugsa um ástina
sína. Eftir stutta stund var hann
sofnaður.
Og er tunglið kom upp, flaug
næturgalinn upp í rósatréð og
lagði brjóst sitt upp að þyrninum.
Alla liðianga nóttina söng hann
með brjöstið við þyrninn, og kald-
ur kristal-máninn laut höfði og
hlustaði. Alla liðlanga nóttina
söng hann, og þyrnirinn sökk
dýpra og dýpra í brjóst hans,
og lífsblóð hans. f jaraði út.
Hann söng fyrst um það, er
ástin fæðist í brjósti pilts og
stúlku. Og á efstu grein trésins
blómgaðist dásamleg rós, og blað
fylgdi blaði sem söngur söng. Föl
var hún í fyrstu sem móðan, er
hvílir yfir fljótinu, — föl sem
fætur morgunsins og silfurbjört
sem vængir dögunar. Sem skuggi
rósar í silfurspegli, sem skuggi
rósar í vatnsfleti, — þannig var
hún, rósin, sem blómgaðist á efstu
grein trésins.
En tréð hrópaði til næturgalans
um að leggjast þéttara upp að
þyrninum. „Þrýstu fastar, nætur-
gali litli!“ hrópaði tréð, „eða dag-
urinn rís áður en rósinni er lokið.“
Og næturgalinn þrýsti sér fast-
ar upp að þyrninum, og hærri og
hærri varð söngur hans, því að
hann söng um það, er ástríðan
fæðist í sál manns og konu.
Og yndislegur bleikur blær færð-
ist yfir blöð rósarinnar eins og roð-
inn á vöngum brúðgumans, er hánn
kyssir varir brúðar sinnar. En
þyrnirinn var ekki enn þá kom-
inn inn að hjarta hans, og hjarta
rósarinnar var því enn þá fölt,
því að ekkert nema hjartablóð
næturgala getur litað hjarta rósar
rautt.
Og tréð hrópaði til næturgalans
um að leggjast þéttar upp að
þyrninum. „Þrýstu fastar nætur-
gali litli!“ hrópaði tréð, „eða
dagurinn rís áður en rósinni er
lokið.“
Og næturgalinn þrýsti sér fastar
upp að þyrninum, og þyrnirinn
snart hjarta hans, og ægilegur
sársauki heltók hann. Helsár, hel-
^ár. var kvölin, og ákafari og á-
kafari varð söngur hans, því að
hann söng um ástina, sem dauð-
inn fullkomnar, um ástina, sem
deyr ekki i grafhvelfingunni.
Og rósin yndislega varð rauð
sem morgunroðinn. Rauð urðu
blöð krónunnar, og rautt sem
rúbin varð hjarta hennar.
En rödd næturgalans varð æ
veikari og veikari. Litlu væng-
irnir hans tóku að skjálfa, og
hvít blæja lagðist yfir augu hans.
Veikari og veikari varð söngur
hans, og honum fanst sem hann
ætlaði að kafna.
Og svo söng hann síðasta tön-
inn. Fölur máninn heyrði hann, og
hann gleymdi döguninni og
staldraði við. Rósin 'rauða heyrði
hann, og hún titraði af hrifni,
og hún breiddi út krónu sina
móti svölum morgunblænum.
Hann bergmálaði i fjöllunum og
vakti sofandi hjarðsveinana af
draumum þeirra. Hann flögraði
umhverfis sefið í fljólinu, og það
bar boðskap hans út til hafsins.
„Sjáðu! Sjáðu!“ hrrópaði tréð.
„Nú er rósin sköpuð.“ En nætur-
galinn svaraði ekki. Hann lá dá-
inn í grasinu með þyrninn í
hjarta sér.
Og á hádegi opnaði stúdentinn
gluggann og leit út.
„Nei; hvílík heppni!“ hrópaði
hann. „Hér er þá rauð rós! Ég
hefi aldrei á æfi minni séð aðra
eins rós. Hún er svo fögur, að
ég er sannfærður um, að hún
ber langt latneskt nafn.“ Og hann
laut niður og sleit hana af
greininni.
Svo setti hann á sig hattinn og
hljóp heim til prófessorsins með
rósina í hendinni.
Dóttir prófessorsins sat við
dyrnar og vatt bláan silkiþráð
upp á hesputré, og hvolpurinn
hennar litli lá við fætur hennar.
„Þú lofaðir að danza við mig,
ef ég gæfi þér rauða rós,“ hróp-
aði stúdentinn. „Hérna er rauðasta