Skemmtisögur - 15.04.1953, Qupperneq 5

mála stofuna svo að hún falli vel við út-
lit þitt?
— Láttu nú ekki eins og bjáni, Pétur,
sagði hún, og var vottur af meðaumkun í
röddinni. Ef ég býð ungum manni heim, þá
vil ég vera í sem heppilegustu umliverfi.
— Já, já — auðvitað, gat ég stunið upp,
þó ég að vísu næði varla andanum. Ég fór
að athuga, að nú gæti hún ekki fundið upp
á fleiru, sem kæmi flatt upp á mig. En þá
dró hún upp stóra Ijósmynd af sér — og
gerði mig alveg mát.
Það voru sjálfsagt einar tíu myndir af
henni á borðinu, en hið einkennilega við
þær allar var það, að þær voru klipptar út
þannig að hárið vantaði. — Þessar rnynd-
ir verða aðalskelfingin í næstu martröð,
sem ég fæ sagði ég.
— Eíún hló, einkennilega hljómfögrum
hlátri. sem ég hafði aldrei heyrt fyrr.
— Þetta er nýi hláturinn minn, Pétur,
sagði hún. Ég hef æft mig alla síðustu viku.
Hvernig finnst þér hann?
Ég kinkaði kolli. — Hann er mjög við-
kunnanlegur.
— Og þessar myndir, sagði hún og fór að
lírna þær á teiknipappír, eru fyrirmyndir
að nýrri hárgreiðslu. Nú átt þú að segja
mér, hver þeirra þér finnst fara mér bezt.
Hún teiknaði ýmis konar greiðslur á
myndirnar og rétti mér þær jafnóðum. Ég
valdi að lokum eina með jöfnum, stuttum
krullum um allt höfuðið. — Hugsa sér,
þetta hefði mér sjálfri aldrei dottið í hug
að velja, sagði hún og athugaði myndina
vandlega. — Jú, ef til vill. Ég er ekki frá
því, að þú hafir rétt fyrir þér. Hún lagði
myndirnar til hliðar og sagði: Ég þakka
þér innilega, Pétur. Þú ert sannarlega góð-
ur félagi. En nú skidum við fá okkur te-
bolla og kökur.
— Þú ætlar þó víst ekki að telja mér trú
um, að þú hafir------
— Jú, Pétur, sagði hún. Ég hef reyndar
SKEMMTISÖGUR
bakað kökur. Nú átt þú að segja mér hvern-
ig þér falla þær — — —
JjEGAR ég háttaði um kvöldið, gat ég ekki
sofnað. Það var ekki vegna þess, að ég
hefði borðað of mikið af kökum. Nei, cn
ég var alveg yfirkominn og forviða af þess-
uni kynnum mínum af hernaðaraðferðum
kvenfólksins. Auk þess fannst mér ein-
hvernveginn sem ég væri kominn inn á
óleyfilegt svið, en í hverju það vasri fólgið,
varð mér fyrst ljóst tveim dögum síðar, er
ég gekk inn í Rauða salinn í stórverzlun
Manders, en það var staður, sem ég myndi
aldrei hafa komið í, hefði Rut ekki neytt
mig til þess með þrábeiðni sinni.
Ég átti að mæta henni í skrautgripadeild-
inni klukkan tvö, en engin Rut var sjáan-
leg þegar ég kom. Aftur á móti rak ég strax
augun í litla og verulega indæla tátu, sem
var að skoða þar eitthvert kvenskraut, og
mér varð töluvert starsýnt á hana. Ekk.i á
neinn eggjandi hátt, heldur bara vingjarn-
lega og með aðdáun.
— Starir þú þannig á allar ókunnugar
stúlkur?, spurði hún.
Þetta var Rut. Ég roðnaði eins og ég
hefði verið farðaður með „Æskublóma."
— ,Ég þekkti þig ekki, sagði ég, og það
var cins satt og ég stóð þarna.
— Hin nýja snyrting gerði andlit hennar
ferskt og Ijómandi. Hárið var klippt og
skreytt eftir teikningunni, sem ég valdi, og
gaf henni þennan þýða og fjörlega blæ,
sem mér finnst fara ungum stúlkum bezt.
— Við förum upp í lyftunni, sagði hún.
Það eina sem þú þarft að gera, er að láta
rymja tvisvar í þér, þegar þér finnst kjóll
fara mér vel.
Rauði salurinn var vissulega rauður —
gólfteppið, húsgögnin og jafnvel afgreiðslu-
stúlkan, sem fór inn fyrir með Rut, meðan
ég sat eftir og reyndi að láta sjálfan mig
hæfa umhverfinu.
3