Alþýðublaðið - 07.01.1926, Side 3

IC»fB.eiEABl ^
Í5Í
Sðngskemtnn
SSgnrðar Blrkia.
SÖDgskemtun Slgarðar Blrkia
í Nýja Bió síðast Uðina sunnu-
dag vsr fyrlr margra kluta sakir
mjðg eftirtektarverð, elakum þó
vegna þess, að þar voru aungnlr
tvísðagvar (dúettar) úr nokkrum
af frægustu söngieikjom heims-
los, >L»a pécheurs de per!o«
eítir Blzet, >Toaca< ehir Puccioi,
>La Bohemé< eftir sama, >Faust<
eftir Gounod eg >La forza del
destino< eftir Verdi. Tvísðngvana
Bungu með Birkis frú Guðrúu
Ágústsdóttir (sopran), hr. Óakar
Norðmann (baryton) og Haltur
Þorleifsson (bassi), Við flygillnn
var Páli ísólfsBon.
Söngurinn var áð mörgu leyti
góður. Var auðheyrt, að söngv-
ararnir voru vel samætðir. Hins
vegar vautaðl alt lff og fjör f
méðferðina. Þar, sem um lðg úr
aöuglelkjum er að ræða, verður
að gera þá kröfu til aöngvar-
anna, &ð þeir sýni nokkra breyt-
ingu i svip og tátbragði eftlr
efni tekstans, en standi ekki
atlrðir og hrcyfíngarlausir — msð
dauða andiitsdrætti.
Söngur Sigurðar Blrkis var
að þessu sinni eigl eins góður
og hann kefir verlð eft áður. I
Var elgi iaust vlð, að kendi !
nokkurrar hæsi f hreimnum,
Óskar Norðmann hefír mjúka
og hljómfagra barytonrödd, on
hann beltir henni ekki vel &
köflum. Rödd hans ®r oinnig of
veik tli þess, að hann nytl sín
til fuils f samsöng þelrra Birkis.
Hallur Þorleifsson ætti helzt
ekki að syngja nema í kór. Þar
er hann ágætur liðsmaður. í eln*
söng aða tvísöng dugar hann
ekkl; tll þess er rödd hans of
hörð og eigi nógn blæfögur.
Elnna btzt virtist söngur frú
Guðrúnar Agústsdóttur falla á-
heyrecdum < geð. Enda var mest
Ht 1 söng hennar. Rödd hennar
er mlkii og kljómtögnr, en nokk-
uð grönn.
Yfirieltt má segja, að áheyr-
endurnir ka.fi verlð ánægðir með
sönginn, enda urðu söngvararnir
að endurtaka suma ilðiná á
söngskránni. A.
Sjðrinn.
Nýi slippurlnn.
Komið hœfir til mála að gera
dráttarbraut hér i Reykjavík
svo stóra, að dragð megi á iand
f henni togara tii vlðgerðar eða
jatnvel smfða þar togara. Hafa
þeir, sem fyrir þessu gangast
(aðailega Sveinn Björnsson) fengið
forkaupsrétt að gamia slippnum
og Hauks-eigninnl og gert bráða-
blrgða-samkomulag við hafnar-
nefnd og bæjarstjórn.
Um fyrri mánáðamót kom
kingað til borgárlnnar danskur
maður, Ove Munck, fðrstjóri
Flydedokken ( Kaupmannahöfn,
sem hefir í hyggju að taka þátt
f nýja silppnum. Ekkert varð þó
endanioga afráðið, og óvíst er
enn þá, hvort af þessu verður.
Virðist svo, sem togaraeigendur
hér h’ fi einkenniiega lítlnn áhuga
á þestu máii, sem þó er mikil-
vægt fyrir þá. Má ©f til vill rekja
nekkuð af því áhugaieysi tii
þsss, að sumir þeirra eru hiut-
hafar f viðgerðaverkstæðinu
>Hamri<, sem kvað vera sæml-
Iðgt gróðefyrirtækL (Fih.)
Sjómannafélagi nr. 9.
Erlend símskeyti.
Khöfn, FB„ 4. jan.
Stórtjóu af vatnagangf.
Frá Briissel er símað, að vatna-
gangur sé mikill vegna hiák-
unnar. t. d. standa 8 þúsund
hús undir vatnl í berginni Llege.
Fjöldi bygginga þar er komfnn
að krunl og er skaðinn á þess-
um eina stað áætlaður 8 mllljónir
franka, Fólk fer mestmegnis á
bátnm um borgina. Herilðlð hefir
verið kallað til hjálpar, og að-
stoðar það borgarbúa eftlr mætti.
Hernaðarhugiir svartliða
f Italín.
Frá Rómaborg er sfmað, að
samþykt hafi verlð á stjórnar-
fundi, að kema á félagsskap
meðal ungra manna f æfinga-
skynl, er yrði undirbúningur
undir þátttöku þeirra í her-æfing-
um og -störfum síðar meir.
Hvað Mnssolini og Ghamber-
lain rseddnst við.
Frá Lundúnum er simað, að
eitt stórbiaðið haidi þvt fram, að
þegar þelr Mussolini og Cham-
Bdgsr Rioe Eurroughe: Vllti Tarzan.
Tarzan stóð upp og hristi sig.
„Ef við eigum að komast héöan,“ mælti hann, „meg-
um við engan tima missa. Við höfum loksins náð
saman, og eftir engu er að biða. Nú er að eins spurn-
ingin, hver leiðin sé öruggnst. Hjúin, sem struku frá
okkur, hafa lokað hlemmnum yflr uppgöngunni á þakið,
svo' að ekki er sú leiðin fær. En hverjar likur mæla
með hinni leiðinni? Þú komst þá leið;“ hann snóri sór
að Bertu.
„Við stigann er fult af hermönnum, svo að sú leið
er illfær,“ mælti hún.
Þá settist Otobú upp.
»Þú ert þá ekki dauður,“ mælti Tarzan. »Ertu illa
meiddur?*
Surtur staulaðist á fætur, hreyföi hendur og fætur og
þuklaði á sér öllum.
„Svo er að sjá, sem ég só ekkert meiddur,“ sagði
Otobú. „Mlg verkjar að eias i höfuðið.“
„Ágætt. Viltu komast til Wamabúalands?"
„Já.*
„Fylgdu okkur þá úr borginni um hina tryggustu
leið.“
„Engin leið er örugg, herra!* svaraði surtur, „og
þótt við komumst að hliðinu, verðum við að berjast.
Ég get fylgt ykkur hóðan um hliðargötu, svo aö enginn
taki eftir. En við verðum að búast við uppgötvun. Þið
eruð öll klædd eins og borgarbúar, svo að við sleppum
ef til vill að hliðiuu, en þar eru mestir erflðleikarnir,
þvi að engum er hleypt út úr borginni á náttarþeli."
„Jæja; höldum þá af stað!* mælti Tarzan.
Otobú fylgdi þeim um ótal krókastiga út úr húsinu
á hliöargötu. Það var ekki sjaldgæft að sjá fólk á ferll
á þessum tima. Þau héldu sér i skugga og voru komin
nálægt borgarhliðinu, er þau urðu vör mikils hávaða
inni í borginni.
„Hvað er þetta?“ spurði Tarzan Otobú, sem skalf
éins ag hrisls.