Helsingjar - 01.07.1943, Qupperneq 43

Helsingjar
25
að bera sinn harm í hljóði, — sinn
raunverulega harm, — sínar raun-
verulegu ahyggjur.
Hversu broslegt væri það ekki, ef
einhver í þessum hóp færi að bera
fram kvartanir og kveinstafi yfir
álögum lífs síns, frammi fyrir þeim
sem eru sömu örlögum ofurseldir?
Og leynist geigvænlegur kvíði í
brjósti einhvers, — kvíðinn fyrir
lokastundinni og komu þess óþekkta,
— hversu barnalegt væri ekki að
ætla sér að leita huggunar og léttis
gegn þeim geig hjá þeim, sem ef til
viil sjálfir, á þögulum einverustund-
um, stara heitum augum út í dimm-
bláa óvissuna.
Nei, — þvert á móti gerir maður
sér ljóst, að eina leiðin til að létta af
sínum eigin huga og annarra, þunga
þess liðna og ráðgátum þess ókomna,
er að búa sér til á vissan hátt, nýjan
himin og nýja jörð á þessum stað, þar
sem fyrsta boðorðið er að láta hverj-
um degi nægja sina eigin þjáning
.... veröld augnabliksins.
Og svo skapast léttur, áhyggjulaus
blær yfir viðmóti og daglegu lífi
þegnanna í þessu þjóðfélagi innan
þjóðfélagsins. Sjúklingurinn, sem er
bundinn við hvílu sína allan sólar-
hringinn og sem ef til vill er búinn
að gera sér ljóst, að þaðan á hann
ekki afturkvæmt, brosir engu að síð-
ur að gamanyrðum og léttu hjali
stofu sinnar og tekur sinn þátt og
fylgist með í hinni tilbreytingarlausu
hringrás viðburðanna þar.
Dagarnir verða að vikum, og vik-
urnar að mánuðum og hver dagur er
látlaus endurtekning hins sama. Frá
morgni til kvölds tilkynnir glymjandi
bjölluhljómurinn, stundvís, ákveðinn
og óumflýjanlegur, fyrirskipanir sín-
ar, strax að afstaðinni hinni liðskann-
andi morgungöngu hvítklæddra
lækna og hjúkrunarkvenna, stofu úr
stofu, frá rúmi til rúms.
Morgunverður! Fótaferð! Hádeg-
isverður! Heimsóknartími! Þagnar-
tími! Kaffi! Legutími! Stofugangur
lcsknsnnsí Kvöldvsrour! Hsttstími!
Og svo kemur hvílurúmið og nótt-
in. . . .
Nýjir menn koma og fara, en svip-
ur hins daglega lífs breytist í engu.
Nýjir menn koma og
„rekkjan tekur við sumum
aðrir róla út og inn. . . . “
en koma þeirra orsakar enga truflun
á hið óstöðvandi hjól dagsins, sem
snýst jafnt og þétt; — veldur engum
geðbrigðum eða hughrifum. Ef til vill
koma nokkur andlit út í gluggana; ef
til vill verða augu fólksins eilítið
rannsakandi og spyrjandi, nokkur
augnablik. En þessi blik út yfir sjón-
baug hins daglega hverfa jafnhratt
og þau koma í hugann.
Og aðrir fara jafn hljóðlega og at-
hugunarlaust, sumir út í lífið til sinna
fyrri heima, — aðrir út í hið hugtaka-
lausa ómæli, — þaðan sem enginn
snýr aftur, —
„maður lézt í gær
— á morgun verða þeir tveir“
og svo er það ekki meir.
Cg hin óendanlega bjölluhljóm-
andi hringrás daganna heldur áfram í
sífellu.--------
II
Og árin líða. . . .
Það var komið annað vor og ég
var búinn að vera nokkurn tíma einn
af íbúum Kristneshælis.
Dagarnir voru orðnir langir og
bjartir. Fjöll hinnar eyfirzku sveitar,
stigu blá og nakin fram í lýsingu
hvers morguns. Aðeins í dýpstu gilj-
um og skörðum fólust mólitaðar fann-
ir i skuggunum.
Nýfafeddur gróðurinn teygði sig
hærra og hærra upp úr moldinni,
breiddi græna slikju á túnin og fyllti
loftið angan. Fyrstu knúpparnir á
lágvöxnum trjágróðrinum umhverfis