Hrafnista - 01.12.1948, Síða 39

HRAFNISTA
21
og um brjóst mitt fór þægileg hamingjukend yfir
öllu því furðulega, sem ég sá og gaf mér fyrirheit
um það, sem ég ætti í vændum.
Bifreiðin staðnæmdist fyrir framan tveggja hæða
hús, Við stigum út, gengum eftir lítilli stétt, inn
um hlið með stórum blómsturpottum beggja vegna
á stöplum. Annar var í laginu eins og hvalur, sem
spýr sjó. Pabbi hafði látið setja hann þarna fyrir
mörgum árum og mér var sagt að mamma liti á
hann á hverjum degi til að sjá hvort góður byr
væri svo að pabbi fengi gott leiði heim. Eftir að
við vorum komin gegnum hliðið, fórum við gegn-
um garðinn og alls staðar umhverfis okkur voru
marigvísleg blóm. Jafnvel þakbrúnin fyrir ofan
dyrnar var þakin blómum, rauðum rósum, sem
voru alveg eins og kórallar frá Suðurhafseyjum.
Aldrei fyrr hafði ég séð svona mikið af blómum
og í raun og veru var þetta í fyrsta skipti sem ég
sá rósir. Ég var alveg himinlifandi. Þegar ég kom
auga á húsið fannst mér að það væri eins og alda-
gömul sjóskjaldbaka sem skyndilega kemur upp
á yfirborðið, þakin þangi oig djúphafsgróðri í öllum
regnbogans litum. Ég starði á þessi furðuverk, en
svo tók pabbi skyndilega í handlegginn á mér og
sagði:
„Þama er mamma þín, Jóhanna“.
Ég leit upp og sá hvar mamma mín stóð í dyr-
unum. Hún þurrkaði af höndunum á hvítri svuntu
og grét og hló á víxl.
Til að byrja með fannst mér að hún væri lítil,
sívöl og hnellin kona, svo sívöl ag hnellin að hún
minnti mig einna helzt á búðing sem Jamasita
hefði búið til. Hún var mjallhvít á hörund, augun
svo blá sem vatn í lóni og gráir lokkarnir, sem
þyrluðust um enni hennar minntu mig á hvítfyss-
andi brotsjói. Já, þetta var móðir mín. Síðast sá
ég hana fyrir fimm árum, þegar hún kom til
Oregon þar sem við lestuðum timbur, til að hitta
pabba, en minningin um 'hana var næstum út-
þurrkuð og mynd hennar gleymd. Ég varð að játa
það með sjálfri mér að mér leyzt betur á þá mynd,
sem ég hafði búið til af henni eftir lýsingu pabba
míns, en hana sjálfa þar sem hún stóð, lítil og
hnellin í upplituðum, bláleitum búningi, hvítar
leggingar um úlnliði og háls og með nál úr kóröll-
um á brjóstinu. Og svo þurrkaði hún af höndum
sér á svuntunni. Ég starði á hana, en vissi ekkert
hvað ég ætti að segja. Var hún kannske eins undr-
andi á mér eins og ég varð við að sjá hana? Hvað
átti maður eiginleiga að segja eða gera þegar maður
sá mömmu sína eftir svona langa burtveru? Þess-
ar hugsanir þyrluðust um hug minn meðan við
störðum hvor á aðra.
Pabbi stökk upp tröppurnar, faðmaði hana að
sér og lyfti henni að brjósti sínu. Já, það var svo
sem von. Hann hafði líka ekki séð hana í fimm
ár. Og svo kom fyrsta forundrunin hjá mér. Ég
hafði verið handviss um að rödd móður minnar
væri hörð og köld eins og rödd föður míns, en það
var ekki aldeilis, hún var lág og blíðleg.
Ég stóð þarna eins og illa gerður hlutur oig vissi
varla hvað ég ætti af mér að gera. Til viðbótar var
ég dálítið afbrýðisöm. Ég hafði alltaf haldið að ég
skipaði heiðursessinn í hjarta föður míns, en svo
kom móðir mín og ruddi mér í einu vetfangi til
hliðar.
Loksins losaði mamma sig úr faðmlögunum og
tók mig að brjósti sér. En hvað lófar hennar voru
mjúkir! Ég varð alveig utan við mig yfir því hve
hlýir þeir voru þegar hún strauk um vanga minn.
En hvað mamma var lítil og veikbyggð í saman-
burði við sjómennina um borð. Ég var handviss
um að hún hefði ekki eins mikla krafta í báðum