Alþýðublaðið - 31.01.1920, Side 1

Gefiö út aí A!þýðuíi 0kknuin.
1920 Laugardaginn 31. janúar 21. tölubl.
Alþ5 íðuflokkslistínn er A-Iis tinn,
framtíðin er vor.
Sjálfstjórn er óvinur islenzkr-
ar alþýðu.
Ekki vom þeir ýkjamargir, er
skipy^u ; é' undir merki socta-
Ji^mans fyrst / stsS Menn vorn
ýfirhöfuð vantniaðir á það, að
fiaegt væri að gera nokkuð til að
^æta hag alþýðunnar. Hún hafði
verið kúguð öld eftir öld og hin
ar ein/öldustu kröfur hennar litils-
vittar. Foringjar socialistanna voru
ofsóttir af „gylta skrílnum*, ekki
vegna þess, að hann óttaðist að
þeir myndlu gota v?k;ð alþýðuna,
hfildur vegna þess, að kröfur so-
^ialistanna voru sanngjarnar, en
Sanngirni getur ekki samrýmst
fiagsmunum gyita skrflsins En
Svo fðr samt að alþýðan vukníiði.
®®ndur, sjómenn, iðnaðarmenn
°g verkarnenn tóku sig saman
það, að láU ekki hafa sig að
vinnudýrum Iengur. Þeim gekk
{ytst erfiðlega að sannfæra menn
Ufn það, að réttlœtid eigi að sigra.
Þeir, sem vöidin höfðu réðust
^eð vaidi á foringjana, en þegar
það varð þeim (o: gylta skríln
útn) til tjóns, hófu þeir hina við-
bjóðslegustu bardagaaðferð, sem
^okkursstaðar tíðkast. Þeir keyptu
^túlausa ágirndarseggi fil að
slTrifa nfð um fuiítróa aiþjtðunnar
^ sútnum löndum gafst þessi að-
ferð mætavel, en aðeins þar, sem
a,i?ýða manna var á lægsta stigi.
^ar var hægt að sverta svo þá,
®r báru merki hennar upp, ata
Þa í saur og æsa þannig upp ein-
vern hinn aumasta eiginleik
^^oaá, tortrygnina. En samt sem
ður varð þetta ekki haidgott,
því aiþýða manna í þessum lönd-
um sá, að þar, sem socialistar
fengu einkverju ráðið, bstnaði
hagur smælingjanna í stað þess,
að hann hríðversnaði þar sem
þeir voru lítilsvirtir. Allskonar
framfaraiöggjöf var ákonvð, ment-
un og velrnegun jókst Socialistar
eru nú búnir að berjast fynr hug-
sjómmi sfnum f nokkra áratugi
viðsvegar um heitninn og hann
ber iíka g'ögg merki þess, þó
þeir hafi ekki verið raægilega
sterkir til að stöðva hina miklu
mannaslátrun, heims-tyrjöldina, fyr
en tugum miljóna matmsíífa var
• ytt og margra þú-und miljón
króna virði sóað til böivunar fyr-
ir komandi kynslóðir, eit þen
hafa reynt að mýkja afleiðingar
stríðsins og koma í veg fyrir
meira aí slfku og þeim einum er
það að þakka, að styrj'öldinni var
hæti í fyrrahaust
Hit gað b irst sociaiisminn seint.
Þ- ð var fyrst fyrir aivöru, er Ólaf ■
ur Friðriksson tók að sér ritsíjórn
„Dig-,brúnar“ 19x5. Auðvitað
réðst gylti skríllinn fljótt að hon-
um með rógburði sfnum. Óiafur
hefir verið ofsóttur hér ár eitir
ár, svívirtur og hrakyrtur af hags-
munalýðnum með peningana og
sem verra er, stundum svikinn af
þeim, er sfzt skyldu. En þetta
hefir samt ekki bugað þrótt hans,
jafnvel ekki, er hann dauðveikur
varð að taka á móti skftkasti
gylta skrílsins og leiguhyskis hans
síðastliðið haust. Ean er hann
reiðubúinn að standa til andsvara
er hinir „miklu" og „voidugu*
vilja kæfa lífsneista þann, sem nú
er vaknaður með íslenzkri alþýðu.
Eínhver mun spyrja: „Hvaðan
kemur honum þessi þ”óttur?“ Því
er auðsvarað aí oss öilum, hann
kemur frá hinum góða málsstað,
sem Ólafur berst fyrir, frá trúrmi
á betri framtíð hinna fátœku og
smáðu. SHka trú hefir gylti skríll-
mn ekki, þvf tilvera hans er dauða-
dæmd. Morgunblaðið hefir laun-
aðan mann, professor við Haskóla
íslands til að sverta þenna eina
mann og þá um lcið stefnu þá,
er hatm berst fyrir. Ef alþýða
manna hér, hvort heldur eru bænd-
ur, verkamenn, iðnaðarmenn eða
siómenn eru samtaka, getur verk
Einars Arnórssonar orðid unnið
fyrin gýg. Hann berst ekki fyrir
hagsmunum hinna fátæku. Hann
hugsar ekki um verkamanninn,
sem verður að standa úti í köldu
veðti og frosti, til að vmna fyrír
’élegri íæðu. Hann hugsar ekki
um böm fatæklinganna, sem verða
að hrekjast klæðlítil um göturnar
í nístandi kulda, nei, — hann
berst aðeins íyrir au>um sem haon
fær fyrir skammirnar, en Ólafur
hefir íórnað sér fyrir aðra.
Stöndum saman, ekki aðeins
nú, heldur og altaf, þá munum
vér sigra, eins og félagar okkar
hafa sigrað annarsstaðar, þv£
framtíðin er vor.
Alþýðuflokksmaður„
Dýr bók.
Á bókMippboðí { London, sem
nýlega var haldið, buðu amerfskir
og enskir auðmenn hvorir £ kspp
við aðra, og komst eiu bók yfir
300 þns. kr. Það var handrit af
Venns og Adonis eftir Shakespeare.
Margar bækur fóru yfir 100 þús.
krónur.