Alþýðublaðið - 31.01.1920, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Orð |rá 6ooð-cemplara.
„Eigi skal úlf til öryggis ala“,
mun hann aldrei glepsuna greiða
góðu, peim er rétti.
fað á að kjósa í bæjarstjón hér
í dag. Enn hefi eg ekki sóð nema
tvo lisla. Á báðum eru ýmsir
msetir menn. Get eg að flokkleys-
ingjar muni hafa til beggja handa
um það, hvorum þeir eiga að
' fylgja.
Eg er einn þessara flokkleysingja.
En eg sé fljótt hvorn eg kýs. Og
rökin til þess eru þessi.
Pegar eg gerðist Reykvíkingur
hér á árunum, voru hér ýmsir
flokkar ráðandi. Mér líkaði ekki til
fulls stefna né starf neins þeirra.
En þar sem eg ekki vildi sitja bjá
aðgerðalaus, þá studdi eg þann,
sem mér þótti einna geðsiegastur;
en það var „Framö. Þó kom það
fyrir, að þar voru á boðstólum
svo rótarlegir og gegnsósa vínbelgir,
að eg gat ekki fylgst með.
Þegar Sjálfstjórn var stoínuð,
þá krossbrá mér. Markmið þess
félagsskapar þarf ekki að minna
menn á, né nefna það, hverjir
mynduðu félagið — ámur, tunnur,
kvartil, kútar, belgir, brúsar,
flöskur og staup af öllum stærð-
um, tegundum og gerðum, —
reglulegir þjóðþrifa-úlfar, ýmist í
eigin búningi eða með sauðargær-
ur að meir og minna leyti.
Og hvað sé eg fyrst í hinni
endurstofnuðu Sjálfstjórn? Sömu
kvikindin. En nú er þar með
mikill hópur af öðrum þeim, sem
eg hélt að aldrei mundu geta né
vilja g'anga á bekk með slíkum
fénaði. Slíkt fólk verð eg að kalla
þjóðþrifa-sauði. -Því það er reglu-
legur sauðarskapur, að bindast
félagsskap við þenná óheilinda- og
óheilla-hóp.
Þegar eg leit þenna hóp af jafn
andstæðum og sundurleitum kröft-
um, jafn alóskildar skoðanir á
ýmsum mikilsverðustu málunum,
sem fyrir bæjarstjórn geta komið,
þá leist mér ekki á blikuna. Það
var áreiðanlega eitthvað óheilbrigt
við þetta. Bygging úr svona alskonar
eíni, sem á engum grunni var
reist, gat ekki staðið lengi og átti
«kki heldur neinn rétt á að standa.
Hvað var það, sem gat valdið
því, að þessar gjörólíku skepnur
hlupu svo saman í hnapp? Það
gat ekki verið annað en hræðsla.
En hræðsla við hvað?
Þeim hefir víst sýnst þeir sjá
ljón, þar sem var samtök alþýðu-
félaganna.
Eg skal ekki um það dæma,
hvort vert var eða er að óttast
þessi samtök. En hitt veit eg,
hvernig úlfarnir haga sér, og það
vildi eg mega benda sauðunum á.;
Úlfar eru ætíð úlfar, eins þótt þeir
hafi kastað yfir sig annarskonar
gæru og fengið sér annan svip.
Þeir eru altaf að gera það sem
þeir þora, á bak við hina. Þair
smá-narta og murka úr hóp þeirra
kind eftir kind. Og fari svo, að
ljónið snúi við þeim bakinu, eðaj
veikist svo, að þeir þori að hreyfa
sig, sem þeir vilja, þá ráðast þeir
á sauðina og rífa þá alla í sig.
Þetta megið þið, góðir hálsar,
reiða ykkur á, því úlfum slíkum
er als góðs varnað og aldrei að
treysta. Þessa er eg fullviss, því
mun eg þá aídrei styðja.
Eða haldið þið að þeir muni
kjósa stórstúkumennina, eða aðra
af því sauðahúsi, sem hafa látið
fleka sig í þenna hóp? Nei. Þeir
strika þá alia út, en setja ámuna
sína fremst.
Af þessu fylgi eg þeim ekki og
mun aldrei gera, hversu fagurt
sem þeir flagga. Fé verður jafnan
fóstra líkt.
Hinn flokkurinn stendur á- föst-
um, eðlilegum grundvelli, og hefir
í heild altaf verið samur við sig
og fyigt hinum betri málstað.
Hann á líka hugsjónir, og þær
fagrar.
Þið flokksleysingjar, sem viijið
landi óg bæ vel í framtíð, þið
kjósið þá alþýðulístann. Það mun
eg gera.
Eg tel víst, að ekki þurfi að
brýna alþýðumenn sjálfa. Þeir vita
hvar skórinn kreppir. Og konur
sjá hvar sinn líka þær sent geta
í bæjarstjórn. Mun þeim það trygg-
ara, en að eiga alt undir körlun-
um, þótt sumir séu góðir, ef hugs-
unarsamir eru og hugulir. En
„ámur“ og „kútar“ hafa aldrei
verið ofþyngd af þeim eiginleikum.
Mætumst heil í dag, munum eldri
og yngri misgerðir. Eg man og
hefi margt séð og vil heidur hafa
fast undir fótum.
Grásteinn.
Fjárhagsspeki
Sjálfstjórnar.
„íþyngjum nú einu sinni al-
Þýðunni með útsvörum!“
Hafið þið heytt það! Vitið þi3
hver er sfðasti búhnykkur Sjálí-
stjórnarf Sum vita það kannske,
önnur ekki. Svo það er bezt a&
skýra ykkur frá hve fjártnálaspek*
in er á háu stigi hjá því heiðraða
félagi peningapokanna!
E'ns og þið vitið situr niður-
jöfnunarnefndin nú á rökstólum og
er það í sjálfu sér engin fregn.
En ttllögur sjálfstjórnarliðsins eru
svo óviturlegar, að ekki er rétt
að ganga þegjandi fram hjá þeita.
Tillögurnar eru: Að leggja nú
einn sinni svo þnngt útsvar á
verkamenn, sjómenn og all®
iðnaðarmenn, að þeir fái vern-
lega ástæðn til að kvarta.
Það verður að gera ráð fyrir því,
að þessir háu herrar sjái hve
nautvitlaust þetta er, frá fjárhags'
Iegu sjónarmiði séð. En sé sV<>
hví gera þeir það þá? Þvískalhef
ósvarað. En aðeins skal bent a
hver sfleiðingin verður af þessu-
Fjöldi manna fær svo hátt útsvatV
að hann annaðhvort getur ekki
borgað það, eða ef haan borgar
það verður hann að draga útsvaf'
ið frá daglegum þörfum sír«ue°-
En þar með er ekki alt búið. í>tf‘
fái bærinn ekki útsvörin borguð*
minkar gjalaþol hans, skuldi«»ar
hljóta að aukast og þar með
svörin að hækka næsta ár. En
eigi að leggja þung útsvör á a*"
menning ár frá ári, verður aflei^'
ingin gjaldþrot hæjarins.
En hver er þá leiðin út úr þess'
um fjárhagsógöngum sem Sjá^'
stjórn hefir komið bænum í? Hu®
er sú, og engin önnur en sú, a^
bærinn byrji svo fljótt sem unt
er að reka arðvænleg fyrirtsek1*
og þá fyrst og fremst togaraútveg*
Sýnið nú Sjáífstjórn einu sifluj'
að þið séuð ekki ánægðir me
það, að hún féfletti ykkur, en
steypi bænum í fjárhagslega glet”
un. Liggið ekki á liði ykk*r'
Segið kunningjum ykkar frá þessu
heimskulega athæfi Sjálfstjóín»r