Víðförli - 01.06.1950, Qupperneq 95

AUSTUR EÐA. VESTUR?
93
leggjast að veita manninum „rétt“ sinn og þar með rænt hann
tign sinni. Hinn austræni heimur bendir á, að réttlætinu hafi ver-
ið sorglega ábótavant í samlífinu manna á milli og að hið veg-
samaða frelsi hafi verið notað sem skálkaskjól eigingirni, ágirndar
og arðráns, og að kristin kirkja hafi þar á ofan umborið þegjandi.
ef til vill jafnvel samþykkt þetta ranglæti. Þessi ásökun ei mjög
alvarleg spurning til kristinnar kirkju og ætti að vekja oss til um-
hugsunar og sinnaskipta.
Cuð hefur séð um það, að vér eigum erfitt með að leiða þessa
sjiurningu hjá oss og auk þess hefur hann sent oss milljónir
flóttamanna, allslausra eftir sprengjuregnið og réttlausra, og hefur
enginn véfengt rétt þessa fólks til persónulegrar ábyrgðar. En
hvaða gagn hefur það af þessu „frelsi“, hvað verður af mannlegri
tign þess meðan enginn fæst til að hlusta á hróp þess eftir rétt-
læti? Getum vér sagt, að „Vestrið“ bjargi því? Hingað til hefur
hinn vestræni heimur hvorki tekið á sig né viðurkennt þá skyldu.
Eða hljótum vér ekki að viðurkenna að vér í viðleitni vorri
til þess að skajra meira réttlæti í viðskiptum mannanna höfurn,
jafnvel gagnstætt náttúrlegri hneigð vorri, orðið að hlýða á ástríðu-
þrunginn áhuga „Austurins“? Að sjálfsögðu hefur ekki verið um
annað að ræða en að „hlýða á“, því vér getum ekki viðurkennt
þær aðferðir til þess að koma á réttlæti, sem beitt er í austri.
Kristin kirkja getur ekki tekið afstöðu með „Austrinu“ gegn
„Vestrinu‘ og hún á ekki að gera málsstað „Vestursins“ að sínum,
svo framarlega sem hún tekur alvarlega þá köllun til sinnaskipla,
sem henni hefur borizt. I baráttunni milli „austurs og vesturs“
er söfnuður Jesú Ivrists hvorugum megin. Hann getur jafnlítið
barizt undir kjörorðinu „frelsi“ gegn kjörorðinu „réttlæti“ og
hann getur unnið að framkvæmd sósíalismans á kostnað persónu-
legs frelsis. Oss er til hlítar ljóst, að liinn austræni heimur er á
mannlegan mælikvarða meiri háski kirkjunni og lífi hennar. En
vér verðum líka að skilja, að freistingin til þess að ganga í banda-
lag með „Vestrinu“ er hættulegri freisting að því leyti sem oss
er hér heitin hjálp og stuðningur og fullt frelsi til svigrúms, þar
sem oss er eigi að síður heitin og tryggð hjálp og stoð og frjálst