Víðförli - 01.06.1950, Qupperneq 96

94
VÍÐFÖRLI
svigrúm fyrir löngu úr allt annari átt. Kirkjan fer ekki í ,,kross-
ferðir“. Hún berst ekki gegn mönnum og gengur ekki í bandalög
við jarðnesk máttarvöld. Vér eigum að flytja boðskapinn án til-
lits til „járntjalda“ hvarvetna um heim, þann boðskap, sem Guð
stríðir með — ekki gegn mönnunum í vestri eða austri, heldur um
manninn í austri og vestri.
En þar sem kirkjan í dag lætur innlimast í hinar vestrænu víg-
stöðvar, ber henni að spyrja sjálfa sig, hvort menn hins vestræna
heims veiti viðtöku boðskap hennar um köllun Guðs. Og
þar sem hún gerir málsstað „Austursins“ að sínum, ber henni að
leggja fyrir sig þá spurningu, hvort henni takizt að ná til mann-
anna með boðskapinn um hinn krossfesta og upprisna Krist. Bæði
í austri og vestri ber oss skylda lil að flytja hinn gleðilega boð-
skap allan þannig að „Austrið“ geti ekki í baráttu sinni fyrir fé-
lagslegu réttlæti haldið sig hafa heimild til að brjóta rétlindi
mannsins til persónulegs frelsis og ræna hann tign sinni — og
þannig að „Vestrið“, þegar það berst fyrir persónulegri ábyrgð
og frelsi mannsins, umlíði ekki af þeim sökum ranglætið í þjóðfé-
laginu.
En þetta felur ekki í sér hlutleysisyfirlýsingu af kirkjunnar
hálfu. Það felur þvert á móti í sér stríðsyfirlýsingu lil beggja hliða
og þar með um leið friðartilboð. Því að Guð leitar mannsins og
vill fá hann til að ákvarða sig, ekki með „Vestri“ gegn „Austri“
eða öfugt, heldur með frelsi og réttlæti, sem hann hefur gert
öllum heimi tilboð um í orði krossins.
Sú hjálp, sem vér getum látið bræðrum vorum eystra í té ev
að minna þá á, að Guð hefur gert þá frjálsa í Kristi og að þeir
í öllum aðstæðum verði að vitna um þetta frelsi Guðs barna.
Og kirkjan í austri getur hjálpað kirkjunni í vestri með því að
brýna fyrir henni að viðurkenna í baráttunni fyrir félagslega
réttlæti, að á henni hvílir gömul sekt, sem hún verður að viður-
kenna og bæta fyrir. Með slíkum vitnisburði skyldi kirkja Krists
svara spurningunni: Austur eða vestur?