Víðförli - 01.06.1950, Síða 123

TVÆR MYNDIR
121
voru það morðin. Þó fannst mér voSalegast að flytja þau skilaboð frá GuSi
— í nafni hans — sem hafði í stjórnarskrá sinni bannaS að „deyða menn*'.
Nú er hann borinn fyrir því að þjóSirnar eigi að drepa sem flesta mennr
Já, sagði presturinn, slík afglöp eru varasöm og vitna um þann eilífa sann-
leika, að mennirnir „vita ekki hvað þeir gera.“
Þessar prófstundir urðu oft æði langar hjá sr. Arna. Hann vissi Hka hvað
fáfróð við vorum og þurfandi fyrir einhverja almenna fræðslu. Þess vegna
leyfði liann stundum að við mættum spyrja sig um hvað það, er okkur
langaði mest að vita. 011 vorum við meira og minna feimin við prestinn,
svo þetta góða tækifæri varS ekki sem skyldi. Þó munu spurningar okkar
hafa verið eitthvað á þessa leið: „HvaS þýðir orðið menntun, menntaðui:
maður? Af hverju eru Islendingasögurnar svona Ijótar? Hvað heita höfuð-
borgir Evrópuríkjanna o. s. frv.“
Einu sinni spurði óg,: „Getur nokkur maður búið til eitt grænt strá?“
— Já, það er hægt — þó aðeins úr frumefni frá GuSi, en líf getur enginn
maður gefið stráinu. Það er ha>gt að sá til grasa. En það' er líf í frækorninu;
líí í moldinni og líf í loftinu. Ilvaðan er það? Þessu varð mér auðvelt að
svara, og mun aldrei gleyma því hvað ýtarlega sr. Ámi ræddi og svaraði
spurningum okkar.
Aðaláhugamál þessa gáfaða kennimanns var þó eitt og hið æðsta, að við
skyldum alla ævina flýja til Krists. BiSja um leiðsögu hans og eilífa miskunn.
Eftir ferminguna fór ég til Stykkishólms. Komst þar í sambúð með góðu
lólki og leið vel. í Reykjavik ldutu þó að vera betri skilyrði til einhvers
náms og varanlegri atvinnu. Þess vegna fór ég þangað og allt gekk sæmilega.
Peninga hafði ég mjög af skornum skammti, en fólk það, er ég kynntist, var
gott og greiddi fyrir því áhugamáli mínu að læra handverk og fræðasl
eitthvað.
Brátt konist ég svo i allgóðar ástæður. Var meira að segja dekruð og
dáð, um of. Og nú skal ég sýna ykkur hvað eðli mitt er bágborið, vinnur
öfugt og óviturlega. Þarna fann úg framaþrá mína sljóvgast. Hætti að virða
aðstoð mannanna. Fannst það ekki nema sjálfsagt að ég mætti eta af öllurn
trjám i aldingarði Guðs — en honum sjálfum gleymdi ég að mestu. Hafði
eiginlega ekki neitt með hann að gjöra lengur. Gullið og grænu skógarnir
hans voru þó hamingja mín og framtíð.
En hvers vegna var ég aldrei fullkomlega sæl? Dreymdi alltaf að ég væri
stödd á eyðimörku og vantaði vatn? Þá skeði undrið, sem enginn skilur.
Frækorn fyrstu áranna lifði enn, og náði sambandi við „barnið í jötunni“.
Barnið, sem óx yfir allan mannlqgan veikleika og stjórnar lífi sólhverfanna
að eilífu.
Loksins fluttu þau, sr. Árni og frú hans, hingað suður. Mér þótti vænt um
þau bæði og gladdist mjög við nábýli þeirra hér. Ekki hafSi ég gleymt
föðurgarði frú Elisabetar, Syðra-Skógarnesi. Svo samhent var allt það fólk