Víðförli - 01.06.1950, Blaðsíða 124

122
VÍÐFÖRLT
í góðvild sinni til mín þegar ég var illa stödd þar í nágrenni. Fyrst er
ég hitti sr. Árna, eftir öll þessi ár, heilsaði hann mér og sagði: „Segðn
mér aðeins eitt. Trúir þú enn á Jesúm Krist og hann krossfestan?“ Ég sagði
prestinum allt. Dró ekki yfir hinn dimma kafla þeirra ára. SagSi þaS líka,
að ég hefSi reynt kærleika Krists á fátæku heimili foreldra minna, í mann-
raunum, meSlæti og synd. Gegnum allar þær þrautir hefSi Tjósið hans lifað
í sál minni og bjargaÖ mér. Hvernig ætti ég svo að efast um Drottin minn
og Guð minn.
Sr. Árni sagði að svona tilfelli væru algeng. HeimsfræSin hefði svo oft
gjört helgidóminn að ræningjabæli. Kristur væri eina lindin, sem allur sann-
leikur streymdi frá, og umhyggju hans gæti enginn Tifandi maður skilið.
Á heimili prestshjónanna naut ég sömu vináttu og fræðandi samtals
áfram. Oft las sr. Árni heil kvæði og sálma bókarlaust •— eftir hin og
cinnur skáld, oftast þá Matthías, Bólu-Hjálmar og Einar Benediktsson. Einu
sinni sagði ég: „Var Hallgrímur svona mikið skáld?“ Þá hrökk sr. Árni
við og sagði: „Nefndu ekkert skáld um leið og Hallgrím.“ Svo tók hann
Passíusálmana og sagði: „Á ég að sýna þér inn í himininn?“ Ifann þurfti
ekki lengi að leita. Fletti upp og las efst á einni blaðsíðu: „Þeir höfðu
leyfi lausnarans, lífi að forða sínu, frá sárri pínu. NauSugir misstu návist
hans. Nú gæt að ráði þínu.“
Síðast er ég sá sr. Árna var hann orðinn rænulaus. Hafði legið nær heil-
an sólarhring með lokuð augu, án þess að mæla orð. Eg fór samt að rúm-
inu hans og sagði: „Séra Árni!“ Þá brá svo við, að hann hreyfði sig og sagði:
„Er það Kristln?" Svo tók hann furðu fast í hönd mína og sagði: „Talaðu
eitthvað um Guð.“ Ég sagði strax það sem kom fyrst í hug minn: „Guð
komi sjálfur nú með náð.“ Þá tók þessi deyjandi maður við og las, með
hvíldum, allt versið. Sagði þó oft sömu orðin: „Nú er mér Jesú þörf á þér!"
Við dánarbeð sr. Árna minntist ég margra orða hans og svara við mínum
fávíslegu spurningum. Nú var sú rödd að þagna. Einni spurningu varð ég
því að ljúka og sagði: „Var Kristur nokkurn tíma maður, var hann ekki
alltaf aðeins Guð?“ Þá herti sr. Árni takið um hönd mína og sagði: „Hann
var og verður að eilífu Guð á himni og jörðu.“ Og enn hugsaði sr. Árni
rökrétt, hann neitaði því ekki að Kristur hefði einnig „gjörst rnaður". Þetta
var síðasta samtal okkar sr. Árna — síðasta ræða hans í þeim anda, að
vitna um Guð og leiðheina mér. Ég þakka.
Kristín Sigfúsdóttir frá Svðri-VöIIum.