Alþýðublaðið - 14.01.1926, Síða 3
2
SKPYJMIVeKfiPS *
NútíBar-joI.
Nú ei klukkum hringt og hátiö boöin,
og helgiblærinn kemat i algleyming.
>I*að má ekki blóta grálynd goðin,
bví guðsblessun er meira veltiþing.<
Svo kenna hinir dýru drottina þjónar,
er daila' á flest, aem ekki’ er þeirra kram.
Þeir tóna úr atóli hinnar sömu ajónar
og aeiglaat við að nota gamlan ham.
Jólin eru líka bezta bóita
og búðargluggana fyrata vörunafn,
og þú þarft, vinur! ekki lengi’ að leita,
ef lítur þú i dagblaðanna aafn.
Af auglýsingum er hver dálkur setinn,
svö ekkert dregur þar á gnægtir ský.
Já; jólin yrðu eflaust seld og ótin,
ef ekkert væri til að hamla því.
Og alt af lengist undirbúningstíminn,
svo árið verður bráðum langt of stutt.
En kýmin eru tilveran og timinn;
þau tepruskapnum geta burtu rutt.
Og fólkið klæðist þunnum silkisfum,
og svo er þynnri breyting aítur háð.
Loks ganga menn í glitsaumuðum skýjum,
unz glópskan heflr sinu marki náð.
Svona halda beilar þjóðir jólin,
hringla’ í kirkjur, Bækja leiki’ og danz,
og yflr þessu brosir blessuð sólin
svo blítt sem yflr fæðing meistarans.
Og flnnist einhver ekki leiðitamur,
utanveltu-grey um dægurmál,
þá er hann veginn ræflll æði-ramur,
rekistjarna, — alveg glötuð sól! —
Sjáðu, drottinn! syni þfna’ og dætur
Þór syngja lof! En til hvers er það gert?
Til þess eins að eignast sárabætur
og eilíft lff, því það er mest um vert!
Á lögum þfnum sömu sálir traðka,
síðan heimta bæna’- og föstu-gjöld.
Sé drottinn til, hann metur hærra maðka
en mannkyn, sem að fæddi þessi öld.
Var meistaranum Jjúft að leita gjalda
Jýðnum hjá, sem kraftáverk hann gaf?
Nei. Víst má kirkju-surtur syndum tjalda
og silfri því, er Júdas kyrktist af.
Já. Hringdu klukkum, karl minn! sem þú getur,
og kendu, hempu-manni! úr þínum stóli
í jólaköttinn komist enginn getur,
sem kann sig vel um þessi aldarjól 1
23. dez. 1925.
Agúst Jóhannesson.
m
Nóbelsverðlauna-skáld látið.
Pólska akáldið Ladislas Rey-
mont, scm fyrir nokkrum árum
hlaut nóbtlsverðlaunin fytir skáld
skap, lézt í Varsjá fyrir skömmu.
Roymont var af bændaættuœ,
og fálr hafa betur hann
draglð upp myndir af pólsku
svdtalffi. Hann var fæddur árlð
1868 ( rúasneska Póllandi. Hann
var fyrst ijárhirðir hjá föður
sinum. Seinna stundaði hann
margs konar atvlnnu, t. d: akur-
yrkju. Þá lágði hann um tima
stund á leiklist, og seinna var
hann járnbrautarþjónn um nokk-
urt skeið.
Mannskaðar.
Pví miður má nú senniiega telja
vonlaust um vélbátinn >Goðafoss<
frá Vestmannaeyjum, því að enn
hafði ekkert til hans spurst, ei
siðast fréttist, og munu Þá með
honum enn horfnir 1 hafsins djúp
flmm duglegir sjómenn á bezta
aldri. Er svo skýrt frá nöfnum
þeirra, að íormaðurinn hóti Har-
aldur Ólafsson (bróðir Trausta
efnafræðings), nýkvæntur, en aðrir
skipverjar Guðmundur Ólafsson,
bróðir Haralds, kvæntur faðir
tveggja barna, Ejörn Guðmundsson
vólstjóri, Priðrik Jóhannesson og
Sigurður Guðmundsson, ókvæntir.
Skipverjar voru veetflrskir allir
nema Björn (undan Eyjafjöllum).
Eru slíkir mannskaðar hörmulegir
og átakanleg mótmæli gegn full-
yrðingum um það, að þeir einir
beri verulega áhættu við fram-
leiðsluna, er framleiðslugögnin eiga.
Skipið var aðallega eign Gunn-
ars Ólafssonar & Co.
ldgar Biee Burroughi: Vlltl Tarzan.
Ljónið ansaði Tatzan úr hliðinu. Hópurinn beið Ijóns-
ins, gem kom tigulega beint til hans. Þegar það var
komið, tók Tarzan annari hendi i makka þess, og var
nú haldið af stað. Úr borginni kváðu við ógurleg óhljóð
og lœti, en engin varö eftirförin. Þegar kom i skóginn,
fwröi Berta sig aftur nær Tarzan. Hann varð þess var
og datt i hug, að hún myndi vera hrædd. Fann hann
til meðaumkunar með henni og tók i hönd hennar og
leiddi hana. Þannig hóldu þau áfram. Tvisvar komu
skógarljón nærri þeim, en urr ljónsins við hliö þeirra
fældi þau burtu. Þau urðu oft að stanza, þvi að Smith-
Oldwick var máttfarinu, og undir morgun varð Tarzan
jftð bera hann.
XXIV. KAFLI.
Brexku hermennirnir.
í dögun voru þau komin i gjána, en héldu áfram<
þvi að þau vildu finna stað, þar sem komast mætti upp
og út á sléttuna. Tarzan og Otobú voru sammála um
það, að upp úr gjánni myndu borgarbúar aldrei fara.
Þótt þau lituðust vel um, fundu þau hvergi stað, þar
sem komast mátti upp. Tarzan hefði getaö komist upp
á sumum stöðum, en ekkert hinna.
Tarzan hafði stutt og borið Bretann hálfan daginn,
og nú sá hann, að Berta var að gefast upp. Hann vissi
vel, hverjar þrengingar höfðu oröið fyrir henni. Hann
sá, hve hraustlega hún brauzt áfram, þótt hún riðaði
og hnyti i öðru hverju spori. Hann hiaut að dást að
hennfi