LEB blaðið - 01.04.2019, Blaðsíða 7

l a n d s s a m b a n d e l d r i b o r g a r a - a p r í l 2 0 1 9 7
segir Ragna, sem telur farsælla að byggja á þeirri
þekkingu og reynslu sem fyrir er og bæta nýju
við. Hún segir líka að með nýju fólki séu stjórn-
unarhættir orðnir aðrir en áður var.
Högg að hætta að vinna einn daginn
„Ég veit ekki hvort það er hægt að hafa einhverja
eina reglu fyrir alla,“ segir hún um starfslokin.
„Mér finnst í lagi að miða almennt við aldur, því
þá sitja allir við sama borð og það er ekki verið
að mismuna fólki eftir reynslu og þekkingu. En
við setjum reglurnar og getum breytt þeim og það
ætti að vera þannig að ef fólk hefur líkamlega og
andlega burði, vill halda áfram að vinna og það
er talinn kostur fyrir fyrirtækið að það geri það,
þá væri það í lagi. Það er líka högg fyrir fólk að
hætta allt í einu að vinna einn daginn. Það væri
gott að hafa aðlögun að starfslokunum. Það er
aðlögun á leikskólanum og því ekki á hinum end-
anum líka? Það væri allt í lagi í mörgum störfum
að hafa lengri aðlögun fyrir fólk sem tekur við,
þannig að það þurfi ekki endalaust að vera að
finna upp hjólið.“
Draumur að þurfa ekki að
drífa sig á morgnana
Ragna ætlar að bregða sér í göngu- og jógaferð til
Tenerife, áður en hún fer að vinna í framhalds-
þáttunum hjá Sagafilm, en frá því hún hætti að
vinna 1. febrúar er hún búin að fara í tvær skíða-
ferðir. Hún sér einn alveg ákveðinn kost við að
vera hætt hjá Ríkisútvarpinu. „Það er draumur
að geta gert hlutina þegar þig langar til. Það er
enginn sem stjórnar þínum tíma lengur. Ég get
dólað mér heima á morgnana og þarf ekki lengur
að drífa mig af stað í vinnuna, eins og ég gerði
alla morgna þau 47 ár sem ég var í föstu starfi.“
Ingunn Árnadóttir, heilbrigðisritari á Borgarspítalanum, varð
sjötug 3. desember síðastliðinn og hætti að vinna um áramót.
Hún var í hálfu starfi. „Mér fannst þetta mjög erfitt, en það er mikið
álag á spítalanum þannig að ég talaði við yfirmann minn og spurði
hvort ég mætti vinna tveimur mánuðum lengur, á meðan mesta
skammdegið gengi yfir. Hún sagðist ekki vita það en myndi kanna
málið. En því miður nei, það var ekki hægt,“ segir Ingunn. „Ég veit að
það var önnur kona sem hafði unnið á spítalanum frá því hún var 16
ára sem fékk ekki heldur að vinna áfram eftir að hún varð sjötug og
átti mjög bágt.“
Vinnan gaf mér svo mikið
Ingunni var ekki sagt upp starfinu, en undirritaði skjal um að hún væri
hætt að vinna. Hún fékk að velja um að hætta í byrjun mánaðarins
þegar hún varð sjötug, eða í lok hans, en sér eftir að hafa ekki athugað
hvort hún gæti fengið að vinna dag og dag, ef á þyrfti að halda. Ingunn
vann í rúm 16 ár á spítalanum, fyrst í 140% vaktavinnu. Hún þoldi hins
vegar ekki að vinna á vöktum, veiktist og var frá vinnu í fimm mánuði.
Eftir að hún kom aftur til starfa fór hún í 90% starf og minnkaði svo
starfshlutfallið með árunum. „Það var yndislegt að vinna þarna og
þegar maður er búinn að vera í ákveðnu starfi í 16 ár er það orðið stór
hluti af manni, samstarfsfólkið, sjúklingarnir, vinnan gaf mér svo mikið,
það var svo mikið líf í kringum mig,“ segir Ingunn. „En maður fær ekki
allt, þetta eru bara reglur hjá ríkinu, þú færð ekki að vinna lengur en til
sjötugs. En hjá einkafyrirtækjum þurfa sumir að hætta 67 ára og kannski
má þakka fyrir það að fá að vinna til sjötugs,“ bætir hún við.
Var ekki tilbúin til að hætta
„Svo er náttúrulega líka fólk innan um sem hlakkar til að hætta að
vinna, er með tilbúið prógramm yfir það sem það vill gera og allt það.
En mér finnst þetta svo skrítið. Ég hef unnið frá 15-16 ára aldri eins og
margir, en þetta á örugglega eftir að venjast. Ég hugsa svo oft til móð-
ur minnar sem vann þangað til hún var 72 ára. Hún var ekkert tilbúin
til að hætta, því vinnan gaf henni svo mikið, en lengi á eftir sagði
hún: „Ég vildi að ég gæti unnið.“ Það er kannski verið að miða við að
unga fólkið komist að og það er gott og blessað,“ segir Ingunn sem er
þeirrar skoðunar að starfslok ættu að vera sveigjanleg frá 67 ára til 72
ára. Það ætti að vera val. Þeir sem vilja geta þá hætt 65 ára, en aðrir
geta unnið lengur ef þeir kjósa það.
„Ég vildi að ég gæti unnið“
„ Ég get dólað mér heima á morgnana
og þarf ekki lengur að drífa mig af stað
í vinnuna, eins og ég gerði alla morgna
þau 47 ár sem ég var í föstu starfi.