Verkalýðsfélagið Baldur 30 ára 1916-1946 - 01.04.1946, Blaðsíða 25

18
AFMÆLISRIT BALDURS
-f
Fyrsta fulltrúaráð Verlcalýðsfélagsins Baldurs, kosid á aðalfundi
Efri röð, talið frá vinstri:
Helgi Finnbogason, Georg Hólmbergsson, Sigurður Jónasson, Sigurfiur Bjarnason, Gunnar
Krislinsson, Gunnlaugur J. Guómundsson, Helgi Hannesson, Hannibal Valdimarsson, Einar
Þorbergsson, Ragnar G. Guójónsson, Kristmundur Bjarnáson, Kristjón Daníelsson, Jóhann Jens-
son, Jóhann Eiríksson, Gunnlaugur Ó. GuHmundsson.
legt, að hið vinnandi fólk skyldi hugsa til að
stofna með sér félagsskap í því augnamiði að
verja mannréttindi sín og gera kröfu um þau
laun fyrir vinnu sína, að hægt væri að sjá
sér og sínum farborða.
Kröfur verkalýðsins, sem margir hafa l'yr
og síðar hneyklast á, hafa aldrei verið nema
réttlætiskröfur. Þær hafa ætið miðast við það,
og það eitt, að með því að vinna. ltvern dag
ársins, væri hægt að hafa til hnífs og slceið-
ar. Að verkalýðurinn hafi verið réttlátur í
kröfum sínum, sjáum við bezt á því, að ein-
mitt á síðustu 30—40 árum hefir allt atvinnu-
líf landsins tekið stórfelldum framförum, og
á verkalýðurinn ekki livað minnstan þátt í
því. Til sönnunar má taka togaravökulögin,
sem hatramlega var barizt á móti, meðan
stætt þótti. Ég hygg, að ekki einn einasti
togaraeigandi mundi leggja til, að þau yrðu
afnumin, og það af þeirri einföldu ástæðu,
að eftir því sem betur er farið með aflið,
hvort sem það er nú afl mannsins eða vélar-
innar, eftir þvi verða afköstin meiri og betri.
Maður sér oft og heyrir talað um, að kaup
verkalýðsins sé of hátt, og allt atvinnulíf
hljóti því að stöðvast. Þar á eftir komi svo
atvinnuleysið með öllum sínum hörmungum,
sem því eru samfara.
Mér er ekki grunlaust um, að meðal verka-
lýðsins sjáll's séu menn og konur, er taka
AFMÆiTSRIT RALDURS
19
félagsins 1945, ásamt stjórninni og skrifstofustjóra félagsins.
r,
t
Fremri röð:
Jón Jónsson frá Þingeyri, Giiómundur Bjarnason, Ingimar Ólason, Halldór M. Ólafsson,
Sigrún Guttmundsdóttir, Guðný Sveinsdóttir, Þorbjörg Guómundsdótlir, Sigriðtir Pálmadóttir,
Gróa Jónsdóttir, Einar Jóelsson, Gunnar Bjarnason, Halldór Ólafsson, Kristján Bjarnason, Guö-
ntundur Árnason, Bjarni Andrésson.
þetta bókstaflega og halda því fram, að
verkalýðurinn þurfi að fórna nokkru af sínu
til að bjarga þjóðinni frá bráðum voða.
Þessa menn og konur vil ég spyrja: Hvaða
rök eru fyrir því, að við „óbreyttir" verka-
menn og konur þurfum alla æfi að „lepja
dauðann úr krákuskel“, á meðan þeir, sem
við vinnum fyrir, eru í vandræðum með að
fela arðinn af vinnu okkar? Ég segi: Þau
eru engin. Islenzk alþýða þarf að losa sig til
fulls við þann kotungsanda, að henni beri
ævinlega lægst laun fyrir sín störf, af því að
svona hafi það verið frá ómunatíð. Mörg þau
störf, sem af sumum eru talin óvirðuleg, geta
verið lífsnauðsynleg, ekki fyrir neinn ein-
stakan, heldur þjóðina í heild. Það er því
siðferðiskrafa, að þau séu launuð eftir því.
Takmark brautryðj endanna var að flytja yf-
irráðin i hendur alþýðunnar sjálfrar, en til
þess að það megi takast, og það fyr en síðar,
verður allt alþýðufólk, jafnt í sveit sem við
sjó, að taka höndum saman og mynda órjúf-
andi og ósigrandi fylkingu. Berum við elcki
gæfu til þess, höfum við aðeins við okkur
sjálf að sakast. Því við erum fjöldinn, og
okkar á að vei’a valdið.
Kristinn D. Guðmiindsson.