Verkalýðsfélagið Baldur 30 ára 1916-1946 - 01.04.1946, Blaðsíða 30

24
AFMÆLISRIT BALDURS
genginn til þurrðar. Varð því að setja poka
yfir hverja tunnu um leið og hún var tekin
frá kössunum. Samt fór mikið af síldinni til
spillis út um allt plan, og varð það bæði til
óþæginda og mikilla óþrifa. Síðar komu
hringirnir til sögunnar, og voru ])eir bæði til
þrifa og þæginda.
Söltunin var nú í fullum gangi. Ég gekk á
röðina, tók frá tunnur „blikkaði" stúlkurnar,
sumar í stígvélið, en aðrar höfðu saúmað sér
vasa í hlífðarföt' sín. Ennfremur átti ég að
setja tóma tunnu í staðinn og merkja hana
með númeri hverrar stúlku. Vandist ég þessu
fljótt og vissi nákvæmlega númer hverrar
stúlku, þótt eigi vissi ég nöfn þeirra. Man ég
sérstaklega eftir því, að nokkrum árum seinna
vék sér að mér stúlka og heilsaði mér með
nafni, en ég vissi ekkert um ungfrúna. ann-
að en það, að hún hafði verið nr. 53 á vissu
síldarplani sumarið 1928.
Nú kom síldin daglega, en þó ekki svo
mikil, a.ð við hefðum ekki nægilegan svefn-
frið. Hjá okkur lögðu aðallega upp rekneta-
bátar, og komu þeir vanalega fyrri part dags.
Var því söltun lokið snemma. Þá var gengið
í að þrífa undan kössunum, pækla og laga
ofan á tunnunum og slá til. Síðan var tunn-
unum velt upp fyrir ])lanið, stundum í tvær
og þrjár raðir á hæð, og þar hiðu þær svo
eftir útskipun.
öll þessi vinna féll mér vel, enda ágætir
vinnufélagár, og svo var óvenjulega gott veð-
ur á Siglufirði þetta sumar.
Nú kom tunnuskip með tómtunnur og salt.
Var það losað við bryggjuna lijá okkur. Fór
vinnan þannig fram, að rekin voru saman
horð, og búnir til svonefndir sliskar, var svo
tóm tunna sett undir annan endann og tunn-
urnar settar þar á. Ultu þær þá góðan spöl,
en nálægt því, sem þær námu staðar, var
fyrir annar maður með sama úthúnað, og
svo koll af kolli, þar til tunnan kom að stafl-
anum, þar sem þeim var hlaðið upp. Oft fóru
tunnurnar ýmsar krókaleiðir, ef einhver ó-
jafna varð fyrir þeim, og var þá snúnings-
samt að elta þær um planið. Þetta var furðu
erfið vinna og erilssöm, en enginn vildi láta.
safnast fyrir hjá sér.
Þegar búið var að losa skipið, tók það full-
fermi af síld. Var sumu al' síldinni velt fram
að skipshlið, en stundum kom það fyrir, að
flytja varð síldina fram á sundið á stórum
lestarprömmum, og var það hinn mesti tví-
verknaður. Nú mun öll útskipun síldar fara
fram á bílum.
Skönnnu eftir að stóri tunnustaflinn kom,
gerðist dálítið atvik, sem margir höfðu gam-
an af. Vinnan hafði verið nokkru meiri en
venjulega, og því minna um hvíld. Höfðum
við það fyrir fasta reglu að leggja okkur í
matartímanum. Einn daginn, þegar við kom-
um frá mat, vantaði einn af félögum okkar.
Hans var víða leitað, en árangurslaust, og
hættu menn svo leilinni. Seint um daginn er
ég sendur upp í stóra tunnustaflann, til að
henda niður nokkrum tunnum. Sá ég þá, að
maður svaf uppi á staflanum. Þar var þá
kominn vinur okkar, sem við höfðum leitað
að, og hafði honum sofnast vel í öllum hávað-
anum, sem í kringum hann var.
Alltaf var síldveiðin að aukast, og gömlu
mennirnir voru farnir að tala um „Törnina“.
Það var eitthvað voðalegt við þetta orð. Og
allir, sem lent höfðu í „Törn“, og það voru
víst allir, nema ég, höfðu ýmsar sögur að segja
frá henni. Ég sá þvi, að þetta var eitt af því
óhj ákvæmilega, og hugsaði mér að taka öllu
með þögn og þolinmæði. Og áður en ég vissi
af, var þessi voðalega „Törn“ komin, og hafði
meira að segja staðið í hálfan mánuð. Allan
þann tíma var mikið að gera og lítið um
svefn, mest fengum við að sofa. fjórar klst. í
sólarhring. Einhverjum finnst nú þetta ekki
umtalsvert, og að svefninn hafi verið mcir en
nógur. En þetta var nú samt „Törnin“ hjá
okkur þetta sumar, og víst er um það, að þá
hcfði ég þegið meiri hvíld, og oft veittist mér
þá erfitt að komast fram úr rúminu og í fötin,
og svo var um fleiri.