Alþýðublaðið - 29.01.1926, Blaðsíða 3

Meir en brjóstheiil.
Á einum koiniagatundlnum (
Gallbringu- og Kjóiftr-sýílu núna
síðast, boiadi kjóiandl þeirri fyrir-
spurn tti Jón» fjármálar&ðherra
Þoriákssonar, hvort stjórnin hefði
eigl sent Árna Jónsson til Ame-
tíhu < þeim érlndagerðum, að
rtyaa að íá lækkaðan toll á ís-
lenzkri uli, sem flutt »r til Banda-
rikjanna.
Svaráði Jón Þorláksson þessu
svo, að mál þetta værl i hönd-
um utanrfkisráðaneytlsins, og að
eendiherra Dana í Washlngton
myadi hafa forgöngu < þvf, að
fá máiinu ráðlð tll heppilegra
lykta. En rikisstjórnin islerz'ca
hefði fulian hug á því, að gara
alt, sem hún gæti, iyrlr málið.
Hetði hún (riklsstjórnin) þvi sent
hæfan m&nn, alþingismann Arna
Jónsson frá Múla, til þess að
vera sendiherranum til aðstoðar
( mállnu. En Árnl hefðl vaikst (
Kaupmannahöfn á leiðlani til
Ameriku og lagst þar á sjúkra-
hús, og vérið fluttur veikur helm,
>sem ekki er i frásögur lærandU,
bætti fjármálaráðherra vlð.
Meira en brjóstheill maður sá.
'■»1 ■0BCXBI V
Erlend slmskejti.
Khöfn, FB., 26. jan.
Norska krónan.
Frá Osló ér efmað, að geogls
nefnd, er sett var á laggirnar f
haust, tll þess að fhuga, hvort
hægt væri að festa gengi krón-
unnar eða hvort bærl að reyna
til að hækka hana upp í guli-
gengi, hefir ssmlð áilt, som snn
er ekki komlð út. Kvisast hefir,
að nefndin þoii enga ákvörðun
að taka, nema fetta krónnna i
nú verandi gifdi, en að eins til
bráðablrgðs, og bíða siðan &~
tekta.
Utvarpsfækl í Járnbrautar-
lestum.
Frá Lundúnum er simað, að
útvarpstæki hafi verlð sett á
járnbrautarlestir, er fara milll
Bristol og Cardiff. og skemti
ferðamennirnlr sér nú vlð að
hluita á söng og hfjóð/æraslátt.
Efnverska stjórnin skfpar að
láta rússnesku embættls-
mennlna lausa.
Frá Peking er simað, að
stjórnin hafi skipað svo fyrlr, að
S
Nýjosto íregnir.
Til Þess aö gera sjómönnum og
veikamönnum fcægara fyrir um
kaup á fögrum og nytsömum hlut-
um hefi ég undirritaöur ákveöiö
að veita Þeim sórstök kostakjör:
þeir geta fengiö hjá mór með
vægum afborgunarskilmálum bæöi
úr, klukkur, saumavólar, reiðhjól
og annað, er þeir girnast. Alt eftir
nánara samkomulagi.
Virðingarfylst,
Blgurþóv Jónisson,
Aðalstræti 10.
hlulr rúasnetku ambættismenn,
á Msnchurlu-járubrautunum, er
handtekuir voru, verðl iátnir
lausir.
Frá Tokio er simað, sð stjórnin
hafi iylgat vei með í þrætumáll
þesm og álitut hún óhugsandi,
að atyrjöid muni af leiðá.
Amundsen véfengir Peary.
Frá New-York-borg er sftrsað,
að Reald Amuadsen hafi sagt í
viðtall vlð amerfskan blaðamann,
ér birt var i amerfsku blaði, að
hann áiíti j&fn Íiklegt, að Cook
Dauðl auðbýfingsins.
Verksmiöjueigandinn þekti vel þessa rödd; þaö rar
Samúel gamli, sem hrópaði.
Þótt verksmiðjueigandinn hefði i liíanda lifl litið á
Samúel gamla eins og auma skepnu, þá varð honum
nú svo mikið um að heyra rödd hans, að hann misti
alveg kjarkinn. Honum fanst hinar holdlausu beina-
grindur, sem hann stóð á, verða eitthvað svo hrœðilegar
útlits; honum stóð stuggur af þessum tómu augnatóftum,
sem störðu á hann með draugslegum svip. Hann stirðn-
aði að hræðslu og nú greip hann dauðans angist. Hann
fálmaði eftir múrbrúninni, en hendur hans vorn mátt-
lausar; ómótstæðilegt afl iamaði limi hans. Beinahrúgan
undir fótum hans seig saman og minkaði og nú sá hann
sér til mikiliar skelfingar hræöilegt, ginandi undirdjúp
skamt frá sér.
Skyndliega hrutadi beinahrúgan undan fótum hans,
— og hinn vellauðugi verksmiðjueigandi steyptist niður
i hyldýpið. Hann hrapaði dýpra og dýpra, og loks
misti hann alveg meðvitundina.
Þegar hann kom til sjálfs sin aftur, lá hann milli
tveggja steina, en nmhverfis hann var svarta-myrkur
Hann fálmaði kringum sig, en fann ekkert annað en
grjót og sand. Hvað átti hann að gera?
Hann varð að vera á fiakki, til þess að halda á sér
hita, þvi kuldinn var svo mikill, aö hann gat ekki hald-
ið kyrru fyrir.
En nú tóku ýmsar hugsanir að gera vart við sig hjá
honum. Nú sá hann fyrst, hvernig hann hafði lifað.
Honum komu i hug aumingjarnir, sem hann hafði féflett
með svikaverzlun sinni. Hann mintist þess, hve verka-
menn hans liöfðu stundum grátbænt hann um brauð
handa hungruðum börnum sinum; en öllu sliku hafði
hann venjulega synjað með köldu blóði. Þessar hugsanir
lögðust nú eins og mara yfir hann, og brennandi iðrun
tók að gera vart við sig í hugskoti hans. Átölur sam-
viskunnar og kviði fyrir nýjum og nýjum hörmungum
juku stöðugt meir 0g meir á kvalir hans. Engín orð fá
lýst til fulls þeim þjáningum, sem hann nú leið. —
Alt i einu sá hann rauðleitan bjarma skamt frá sér.
Ný von lifnaði i brjósti hans og hann reyndi að stanlast
i þessa átt. Eftir nokkra stund kom hann að múrvegg
einum, sem leit út eins og væri hann gerður af glóandi
járni. Á einum stað var hlið mikið, og var það læst með
ramgerðri járnhurð. Glóandi örvar svifu hvaðanæfa út
af múrnum og hurfu út i myrkrið og dauðaþögnina,
sejn rikti alls staðar umhverfis.
Verksmiðjueigandinn var lengi á báðum áttum um,
hvort hann ætti að berja þarna að dyrum; það var
ekki álitlegt, en úti fyrir lá eyöimörkin, myrkrið og
Siðasta heítið af Tarzan kemor í snmar.
Gerist askrifendur I