Alþýðublaðið - 06.02.1926, Síða 3

6. dez. 1926.
ALÞÝÐUBLAÐID
3
þessar markaðsvörur íslendinga
þar. Þá talaði hann um námskeið
þau, sem Fiskiféiagið hefði haldið,
til kenslu í meðferð mótorvéla,
og lýsti því, hve sú kensla væri
nauðsynleg, því að mikið riði á
því, að vélamenn væru leiknir í
starfi sínu.
Forseti Fiskifélagsins bar fram
tillögu um miðunarstöð á Vestur-
landi. Sigurjón Ólafsson skipstjóri
lýsti yfir því, að björgunarnefnd-
in myndi skila áliti sínu til fiski-
þingsins. þar sem þetta væri ein
af tillögum þeim, sem hún gerði
En efamál væri, hvort hægt væri
að gera ákveðnar tillögur um
byggingu stöðvarinnar áður en
rannsókn færi fram, þar sem hér
væri um kostnað að ræða, er
nema myndi 80 þúsundum króna,
og reksturskostnaður yrði um 30
þúsundir króna.
Sigurjón Á. Ólafsson gerði fyr-
irspurn um, hvenær símalína
myndi lögð suður á Reykjanes.
Upplýsti forsetinn, að henni væri
ætlað að bíða, og taldi meiri
nauðsyn á símalínu að Skálum á
Langanesi.
Þá voru samþyktar tillögur frá
Sigurjóni Á. Ólafssyni og Ben. Sv.
alþm. um að skora á fiskiþingið,
að það beiti áhrifum sínum til
að fá símaiínur þessar lagðar á
næsta sumri.
Nokkrar umræður urðu um eft-
irlit með því, hvort sjófræði-
áhöld, sem talin eru nauðsynleg
á öllum skipum, er sigla landa á
milli, væru til á íslenzku togur-
unum.
Fundurinn var illa sóttur, mjög
stuttur og afardaufur. Virtist svo,
sem áhugamál stjórnarinnar væru
fá, þau, er hún ætlaði að leggja
fyrir fiskiþingið, og frá hálfu
fundarmanna var litlu bætt við.
Fleygur gestur.
Á Reykjanes kom í haust held-
ur lítill hrafn, þó- nokkuð minni
en íslenzkir hrafnar, og er mér
sagt, að hann sé af færeysku
kyni. Hann var að snúast hér í
kring um húsið, en var í fyrstu
hræddur við fólkið. Svo tókum
við að gefa honum ýmsan mat,
og varð hann þá fljótt mjög gæf-
ur. Kemur hann alt af í sama
mund á morgnana og fer burt
aftur á ákveðnum tíma á kvölcb
in. Hann er allan daginn að vappa
kring um húsið, sérstaklega við
einn glugga, sem honum hefir
verið gefið út um. Hann er orðinn
svo gæfur, að hann hreyfir sig
ekki, þótt við göngum 1—2 faðma
frá honum, og kemur oft inn á
þröskuldinn í húsinu og situr þar.
Hann heyrist aldrei krunka eins
og aðrir hrafnar.
Gaman höfum við af honum,
þegar honum er gefið meira en
hann getur etið í einu. Þá felur
hann afganginn á mörgum stöð-
um. En svo á hann í stríði við
hund, sem ég á. Hundurinn vill
bita hjá krumma og er lyktnæm-
ur og fundvís á felustaðina. Sjá-
anlega felur krummi mat sinn á
svona mörgum stöðum til þess
að hafa eitthvað, þótt sumt tap-
ist, því að hundurinn finnur sjald-
an alla felustaðina.
Einn daginn var ég að vinna
dálítið frá bænum. Þá kemur
krummi og sest við fæturna á
mér og situr þar lengi, svo ná-
lægt mér, að ég hefði getað náð
til hans með hendinni. Ég var at.
hugsa um, hvað hann væri að
vilja mér, og talaði við hann. 1
því kemur sendimaður heiman að
til þess að láta mig vita, að það
sé kominn gestur, sem vilji finna
mig. Eftir tímalengdinni að dæma
hefir hrafninn flogið af stað um
það leyti, sem gesturinn var að
koma heim að húsinu. Þegar ég
lagði af stað heim, flaug hann
sömu leið. Hann gegnir þegar ég
kalla: „Krunkur minn!“ og flýtir
sér þá mikið. Hann býzt við að fá
eitthvað í gogginn.
Hér eru oft á sveimi tveir ís-
lenzkir hrafnar, og sæta þeir færi,
að ráðast á aðkomukrumma, og
lítur út fyrir, að þeir ætli að
drepa hann. Þá flýr hann hið
fljótasta undir viðarbunka, sem
er rétt við gluggann, sem hann
dvelur oftast við, og þar þora
þeir ekki að honum.
Krummi etur allan mat, sem
við höfum boðið honum, en gráð-
Guðbr. Jónsson: Halastjarnan.
kvensum og landeyðum bæjarins
og höguðu sér eins og þau væru
stödd á Bíó og deildarsalurinn
væri hvíta tjaldið, en þingfund-
urinn forláta skrípamynd, sem
sýnd væri á því. Á pöllunum
sátu þrír sveitarlimir og ræddu
sín á milli rætni bæjarstjórnar-
innar, og í blaðamannastúkunni
sat einmana ritstjóri og hélt sér
vakandi með því að ydda blýant.
Enginn tók eftir því, sem fram
fór, nema innanþingsskrifararnir,
en þeim var líka borgað fyrir það.
Þarna var það dæmalausasta
andvaraleysi, og á dauða sínum
gat maður átt von, en ekki því,
að þarna væri stinningskaldi, hvað
þá heldur stormur eða jafnvel
fárviðri eins og veðurskeytin svo
fagurlega að orði komast. Og
manni varð litið af manni á mann,
en þeir voru ekki í storminum
fremur en Jehóva forðum.
Rok, stormur. Nei; það var ekki
rok í þessum andlitum; það var
nálardofi.
Loksins staldraði augað þó við
mann. Hann var á að gizka sex-
tugur, feitlaginn og skegglaus,
bjarthærður, brúnalaus og slétt-
'holda í framan. Það fór hér eins
og með demantinn, að hann blik-
ar þeim mun betur í gullhring,
ef hann er ekki greyptur í gullið
sjálft, heldur í silfur, platínu eða
eitthvað annað, því að við hlið-
ina á sér hafði hann kornungan,
glaðvakandi þingmann með glett-
ið háðsbros í augunum, og hann
dró áreiðanlega athyglina að þeim
gamla.
Ungi maðurinn virtist ekki eiga
vel heima í þessari samkundu; til
þess var hann of lifandi. En karl-
inn! Þótt nóg væri lognið í andlit-
inu á honum, var þar samt eitt-
hvað annað og meira, sem ekki
var framan í hinum. En hvað
var það? Það var stormur, ofsa-
rok. Það var fárviðrið, sem verið
var að leita að. Þarna kom það,
— lognrokið, roklognið eða hvaða
nafn menn vilja velja því.
Og því var þetta voðaveður í
þingmanninum ?
Séra Davíð Þorkelsson var ann-
ar þingmaður Fjarðamanna. Fyrir
sex árum hafði hann verið kos-
inn á þing með Árna samábyrgð-
arstjóra Eyvindssyni.