Alþýðublaðið - 27.02.1926, Blaðsíða 3

27. febr. 1926.
ALÞÝÐUBLAÐID
3
skipinu meira en því smærra.
Það er sameiginlegt fyrir alla sjó-
menn. Hitt gerir aftur hinn mikla
mun á opnum bátum og mótor-
báturn, að þar er skift um tegund-
ir skipa, sem útheimta alveg ólíka
sjómannaþekkingu, og hefir það
vitanlega haft sínar alvarlegu af-
leiðingar, þar sem menn hafa orð-
ið að skifta skyndilega um mjög
svo breytt hlutverk. Aðalorsökin
hefir verið þekkingarleysi. Menn
vissu blátt áfram ekki, hvernig
þe'ir áttu að búa skipin út, hvorki
skrokk né seglreiða. Gangur vél-
anna var í mestu óreiðu, en það
virðist nú, sem vélgæzlan hafi
tekið mestum framförum í starf-
rækslu mótorbátanna, því að hún
er nú víða orðin í ágætu lagi.
Aftur virðist mjög skorta á, að
stjórnsemi og sönn sjómenska sé
alment i góðri framföTv , . . Þá
verður og einnig að geta þess
stórvítaverða trassaskapar, sem
því miður er alt of almennur,
hvað menn eru hirðulausir um
umbúnað og frágang á lestarop-
um á mótorbátum. Þetta hefir
gengið svo langt, að sumir skálka
aldrei lúu, hvaða veður sem þeir
fá á sjó, og er þetta líklega lang-
algengast:. . . . ’Hvað þetta hirðu-
leysi hefir valdið miklu skipa-
tjóni eða hve margir mótorbátar
hafa sokkið í sjó af þessum á-
stæðum, veit enginn og verður
aldrei vitað. . . .“
„Þá er að minnast á eftirlit með
skipum, og er víst skemst þar
af að segja, eins og um annað,
að það er víst víða lélegt. Hér í
Reykjavík mun það vera strang-
ast, en því lengra sem komið, er
frá höfuðstaðnum, því meira mun
úr því draga, og mun um svipað-
ar orsakir að ræða í þessu sem
öðru, að mestu veldur skilnings-
og þekkingar-leysi manna í þess-
um efnumj. . . .“
„Ekki virðist það verða lengur
umflúið að gera einhverjar al-
varlegar ráðstafanir hér til um-
bóta. . . . Má ef til vill benda á
Reynið nýju Waverley-
sigaretturnar með og án
korkmunnstykkis.
Vandfundnar betri.
Einkasalar á ísiandi.
Tóbaksverjlun Islandsh.r.
ýmsar leiðir til þess. Þó mætti
sýnast helzt ráð í því, að valinn
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
fæturna fram á gólf, og rurndi önuglega
í honurn.
Svo litu þeir stundarkorn hvor á annan,
og er þeir höfðu athugað andlitin hvor á
öðrum, glaðnaði yfir báðum.
Eiríkur sá það, að ekkert þurkasumar var
fyrir hendi að því, er til hans kæmi, og
majórinn sá, að nú gat honum staðið á
sama, hvort Maxwell vildi drekka með hon-
um eða ekki.
Svo tygjuðu þeir sig, tóku saman föggurn-
ar og gengu á land með koffortið og tösk-
una og fóru upp í tollbúð.
Þegar tollþjónarnir ætluðu að fara að opna
föggurnar, gaulaði majórinn upp yfir sig,
að hann væri majór í „His Britanic Majestys
Army“, og það var eins og við manninn
mælt, því að óðara ætluðu tollþjónarnir að
brotna í bugti og beygingum með augun
fljótandi af lotningu fyrir heimsveldi Breta
og þessu ágæta sýnishorni af þegnum Breta-
kóngs.
Svo labbaði majórinn sætkendur með alt
fylgdarlið sitt upp á Hotel Island, að whisky-
inu ógleymdu, en um leið var lögreglan að
gera upptæka brennivínsflösku hjá fiskikarli
úr Vestmannaeyjum og gerði sig líklega til
að láta hann í steininn.
II. KAFLI.
Húsið við Norðuvá og Halastaðakot.
Það var regnúði, en sá þó til sólar. „Suður-
Jand“ var að leggjast inn á höfnina svo
kallaða í Borgarnesi, og báturinn var að
koma úr landi til að taka farþegana. Eiríkur
með augað og majórinn stóðu kátir og glað-
ír úti við borðstokkinn og voru að viðra
morgunblýhattinn, en Maxwell stóð þung-
lyndur og þögull hjá föggunum.
Akkerið féll; stiginn var látinn síga, og
fólkið veltist í einum kút hvað um annað
þvert ofan í bátinn, en góðir menn á þilfari
réttu hnakka, sængurfatapoka og annan far-
angur niður, en báturinn hallaðist út í aðra
hliðina, svo að kvenfólkið æpti upp yfir sig.
Þegar að bryggjunni kom, fór alt á sömu
leið. Fólksbendan tróðst upp úr bátnum svo
þétt, að öldurnar skullu upp yfir fæturna á
sumu af því.
Á bryggjunni stóð bifreið. Eiríkur með
augað hafði verið svo hugulsamur að panta
hana símleiðis, svo að hún væri til taks,
þegar í Borgarnes kæmi.
Föggurnar voru látnar í bifreiðina, og Max-
well settist hjá bifreiðarstjóranum, en ma-
jórinn og Eiríkur með augað sátu í aftara
sætinu.
Svo var lagt af stað.
Majórinn lagðist þegar fyrir í horninu, en
Eiríkur lét dæluna ganga, — sagði laust og
fast um náttúruna, landslag og sögu hér-
aðsins og alt þetta, sem ferðalangar vilja
heyra, þótt þeim hundleiðist það.
Öll ræðuhöld Eiríks voru flutt með annað
augað á náttúrufegurðinni, en hitt á whisky-
pytlu majórsins, sem hann við og við fékk
skvettu úr.