Alþýðublaðið - 01.03.1926, Blaðsíða 3

1. marz 1926.
ALÞÝÐUBLAÐID
3
lækkaðan. Þá var frv. til fjár-
aukalaga fyrir 1925 samþykt um-
ræðulaust til efri deildar og frv.
stjórnarinnar um happdrætti ög
hlutaveltur og um myntsamband
við Norðurlönd, þar sem jafn-
framt er ákveðið, að skiftimynt
hinna Norðurlandaríkjanna hætti
að vera í gildi hér á landi að á-
kveðnum fresti liðnum, báðum
vísað til 3. umr. — Þá kom til
2. umr. frv. Jóns Baldv. um, að
styrkur, sem sextugir menn þiggja,
verði ekki talinn sveitarstyrkur.
Hafði P. Þ. fyrst orð fyrir þeim,
sem vísa viidu málinu frá, og
voru aðalrök hans þau, að end-
urskoðun fátækralaganna myndi
fara fram, og að í sumum hrepp-
um væru engir, sem lentu á sveit
sextugir. Jón Baldv. sýndi fram
á, hve sjálfsagt væri að samþ.
þá réttarbót, sem fram á væri
farið í frv., og minti á hinar
mörgu áskoranir, sem alþ. hefði
fengið ár eftir ár um þessa og
aðrar endurbætur á fátækralög-
unum, en þingið hefði enn ekki
orðið við. Jón Magnússon muni
hafa reynst tregur til að láta
breyta þessu handaverki sínu. Þar
af muni stafa drátturinn á end-
urskoðun laganna. Þessu atriði
hefðu þingmenn undanfarið talið
sjálfsagt að breyta, og því væri
það nú tekið út af fyrir sig; en
svo legði meiri hluti allshn. til,
að draga það á langinn. Lagði
hann fram þá spurningu, hvort
ekki væri ástæða til að ætla, að
ganga myndi treglega að fá sam-
þyktar margþættari endurbætur á
lögunum, ef þessi eina yrði feld
nú, — og það þótt stjórnin léti
fara fram endurskoðun á þeim
fyrir næsta þing, sem þó engin
trygging væri fyrir að hún gerði.
Það liti út eins og undanbrögð,
ef alþingi feldi þessa réttarbót
nú. Ef þingmönnum þætti frv. ná
of skamt, þá væri hann fús til
að ganga lengra í réttarbótunum.
Sveinn í Firði var á móti frv.
Kvað hann ellistyrktarsjóðina
nægja til að forða gamalmenn-
um frá sveit, og svo væri þeim
oft hjálpað á annan hátt. Jón
Saldv. sannaði, að ellistyrkirnir
væru allsendis ónógir, auk gall-
anna á úthlutun þeirra. Or þeim
fengi gamalmenni oft að eins 50
kr. á ári eða minna. — Sveinn
virtist þá vera ánægður með, að
í tveimur hreppum, sem hann vissi
um, væri styrkurinn 120—140 kr.
á ári. Áleit hann þá upphæð alt
að því nægilega. — Gagnvart
þeim ummælum Sveins, að gamal-
mennum kæmi oft hjálp á annan
hátt, sagði Jón Baldv., að lögin
þyrftu að breytast vegna hinna,
sem ekki yrðu þeirrar hjálpar að-
njótandi. Ef allir væru nógu góð-
ir, þá þyrfti ýms lög ekki. —
Auk J. Baldv. töluðu með frv.
Tr. Þ., M. Torfason og Jörundur,
KSI
■l
vn

ri
n
0
Allir reykja O
Elephanta
B
Ljúffeisgar ogkaldar
Einkasalar á Islandi.
Tóbaksverjlun Islandsh.f.
11
og Jakob Möller fremur í þá átt-
ina, en á móti auk P. Þ. og
Sveins, Árni; frá Múla, líákon að
því leyti, sem skilið varð, hvað
hann meinti, og M. Guðm. Hákon
kallaði málið smámál og tdaði
um „sveitarstyrk eða réítindamissi,
sem Jón Baldv. kallar.“(!). Magn.
Guðm. kvað það vera tilætlun-
Einar skálaglam; Húsið við Norðurá.
Maxwell sat hjá bifreiðarstjóranum og leit
þunglyndislega á landslagið, og var ekki gott
að sjá, hvort hann veitti orðaskvaldri Eiríks
nokkra eftirtekt, en við og við brá eins og
hryllingi yfir svip hans, og hann var ná-
fölur.
Majórinn var nú loks búinn að fá það,
sem þurfti. Hann hraut svo, að glumdi í öllu,
en Eiríkur þagnaði við, því að það var
whiskyvon hans, sem var lögst til svefns
í bili. Hann reyndi að yrba á Maxwell, en
árangurslaust. Svo laumaðist hann í flösk-
una og stal sér úr henni góðum sopa, en
bifreiðarstjórinn ætlaði á meðan að kafna
af hlátri yfir hinum skringilegu og þjófslegu
tilburðum Eiríks.
Alt í einu beygðist vegurinn snögt fyrir
rana. Majórinn vaknaði. Whiskyflaskan valt,
og nú sást Norðurá í fjarska slöngva sér
eins og silfurnaðra um rennsléttan völl norð-
an við veginn. Landslagið þarna var svo
þunglyndislega blíðlegt. Það var í regnúð-
anum ekki ólikt gráti barns, sem hefir brotið
skálina sína, þessum létta gráti, sem liggur
eins og gagnsæ slæða fyrir léttu og glöðu
barnsbrosinu. Það var eins og ekkert ilt
myndi geta átt þarna heima og ekkert ilt
gæti gerst þar. Jafnvel majórinn virtist sjá
það og varð snöggvast eins og eitthvað
geðugri á svipinn, en Maxwell varð enn
drungalegri.
1 fjarska sást veiðihúsið. Það lá norðan
megin vegarins í lægð milli hans og árinnar,
svo að vegurinn var heldur hærri en það. Það
var blóðrautt, og stungu hvítmálaðir glugg-
arnir fallega í stúf við það. En Maxwell
stundi svo lágt, að enginn heyrði: „Blóð!“
Að vörmu spori var bifreiðin komin þang-
að. Eiríkur og majórinn ultu út úr henni
og ráfuðu til hússins, en Maxwell tók fögg-
urnar á bak sér og bar þær inn, og fóru
þeir svo að hreiðra um sig eftir beztu getu.
Lengra upp með ánni þeim megin, sem
veiðimannahúsið var, lágu nokkrir bæir, og
var þar misjafnlega hýst. Á einum bænum