Alþýðublaðið - 02.03.1926, Side 3

ALRÝÐUBLAÐID
9
Síðar lýsti Tr. F>. ánægju sinni
yfir því, að hafa fengið hann við
hlið sér. Annars talaði Ólafur um
kreppu vegna of mikillar fram-
leiðslu og gengishækkunar og um
íækkun framleiðslukostnaðar við
togarana með því að láta þá
liggja í höfn, og kvað verið geta,
að til þess yrði gripið. Kvartaði
hann undan því, að stóratvinnu-
rekendur hér væru ekki eins ríkir
og í Danmörku og Noregi. Fyr-
ir því mætti ekki láta þá tapa á
gengishækkun. Hitt mintist hann
ekki á, hvort þeir hefðu mátt
græða á lággengi á kostnað
verkamanna. Hann kvartaði jafn-
framt undan háum sköttum á út-
gerðarmönnum, en vildi ekki ræða
til hlitar á opinberum pingfundi,
hvernig úr því mætti bæta. Jón
Þorl. kvartaði einnig undan því,
hve verkakaupið væri hátt, og
þótti honum það víst ekki æski-
legur árangur af hækkun krón-
unnar. Þó kvaðst hann vera hækk-
unarmaður. Svíar hefðu einu sinni
fyrrum stýft krónuna sína. Jafn-
vel 50 árum síðar hefðu þeir orðið
að greiða hærri vexti af erlend-
um lánum heldur en Norðmenn,
sein þá hefðu þó verið fátæk þjóð.
Ásg. Ásgeirsson kvaðst ekki vilja
láta íslendinga elta neina aðra
þjóð í gengismálinu, — þá víst
jafnvel ekki Finna. Hann kvaðst
að eins ineð einu skilyrði myndu
verða með hækkun krónunnar, þ.
e. því, að verkamenn samþyktu
með fúsu geði að lækka kaup
sitt fullkomlega að sama skapi
og krónan hækkaði. Enginn þing-
mannanna mintist á áhrif stýf-
ingar á hag innflutnings kaup-
manna eða annara alþýðustéttar-
manna, svo sem verkamanna. Jón
Baldvinsson var veikur.
Samgmn. n. d. vill láta sam-
þykkja samninginn við Mikla nor-
ræna ritsímafélagið.
Efri deild.
Þar var að eins eitt xnáL á dag-
skrá, frv. til fjáraukalaga fyrir
árið 1925. Var því umræðulaust
vísað til 2. umr. og fjárveitingan.
Halldór Steinsson flytur fyrir-
spurn um, hvað stjórnin hafi gert
til þess að fá Landsbankaútbú sett
á stofn í Stykkishólmi.
Ný frumvðrp.
Jón Baldvinsson, fulltrúi Alþýðu-
flokksins á alþingi, flytur frumv.
um, að styrk vegna ómegðar megi
ekki telja sveitarstyrk. f frv. er
slík ómegð talin, ef fleiri eru en
þrír skylduómagar karlmanns eða
fleiri en einn skylduómagi konu.
— Stj.frv. um að gera verðtollinn
að föstum tolli var lagt fram í
dag. Samkv. gildandi lögum á
hann að falla niður um næstu ára-
mót, en við það mun Jón Þorl.
ekki hafa kunnað. — Landbún-
aðarn. n. d. flytur frv., er dýra-
læknir hefir samið að mestu, um
bann gegn innflutningi lifandi
spendýra og fugla, nema atvinnu-
málaráðuneytið leyfi í samráði
við dýralækni og á það ásamt
öðrum bannákvæðum að vera
Reynið nýju Waverley-
slgaretturnar með og án
korkmunnstykkis.
HT Vandfundnar betri.
Einkasalar á íslandi.
Tóbaksverjlun Islandsh.f.
vörn gegn dýrasjúkdómahættu.
Þá flytur Einar Árnason frv. um
6katt af lóðum og húsum í Siglu-
fjarðarkaupstað til bæjarsjóðs þar
fyrst um sinn, til greiðslu kostn-
aðar við byggingu sjóvarnargarðs-
ins þar.
Næturlæknir
er i nótt Ólafur Jónsson, Vonar-
stræti 12, slmi 959.
Togararnir.
Snorri goði kom frá Englandi í
morgun, en Gylfi i gær. Einnig kom
inn i gær þýzkur togari, sem eitthvað
hafði bilað hjá.
Einar skálaglain: Húsið við Norðurá.
var timburhús-hjallur, á öðrum torfbær, og
þótt timburhúsið að vísu væri eitthvað reisu-
legra en bærinn, var hann þó miklu heitari
og betri. En sú var nú tíðin, að rnenn vildu
heldur sýnast en vera, og því var auðvitað
hver jörð kot, sem var með torfhúsum, þótt /
búskapur þar væri miklu betri en þar, sem
bárujárnsbaukarnir voru. Ein af þessum jörð-
um var Halastaðakot, og var hún ein af
beztu jörðunum upp með ánni. Jarðarhúsin
voru ljót og niðurgrafin, og sá varla annað
af þeim en strompinn, og var hann sízt
burðugur; — Það var gömul sementstunna
frá nafntogaðasta sementssalanum i Reykja-
vik. Hafi bærinn ekki valdið kotsnafninu, er
illskiljanlegt, af hverju það stafaði, því að
bóndinn, sem bjó þar, var í sæmilegum efn-
um eins og allir, sem á kotinu höfðu búið. Að
vísu var bóndinn þar eins og hér um bil allir
bændur með óþrjótandi, háværan barlóm og
stöðugar spásagnir um það, að hann myndi
þá og þegar segja sig til sveitar. En það sá
á, að bóndi var í sínu föðurlandi, því að enn
höfðu spárnar ekki ræzt, og virtist langt í
land með það, að þær rættust. Svo sem
til að sanna fátækt sína var hann alt af illa
til fara og skítugur, sem ekki þurfti að vern,
því að hann komst vel af. Auk þess var
hann lágur, samanrekinn og gífurlega hjól-
fættur, og var þetta honum ekki sjálfrátt
eins og hitt, heldur hafði listfeng náttúran
bersýnilega verið að leika sér að því að
byggja hann hálfgert i rómönskum stíl, og
mynduðu fæturnir línuhreinan bogagluggn.
Hann minti því einna helzt á ítalska sveita-
kirkju frá fyrri hluta miðalda, sem var látin
hrörna eftir vild, svo að hún sannfærði ferða-
langana enn betur um aldur sinn og forn-
menjagildi. Hann hafði og það sameigintegt